Σταυρούλα Σκουτέρη-Σιώμου, "Πέντε ποιήματα"

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΑΝΤΗΛΙΑ

Πως μπορεί φθινοπώρου αντηλιά

Πνοή της Άνοιξης να δώσει

Και η πέτρα στον πρώτο πηλό

Τον έρωτα να πλάσει

Το τέλος αρχή

Τη γυναίκα κορίτσι

Που το πρώτο φιλί θα χαρίσει.

Χελιδόνια ενοχές μη γυρνάτε

Φωνές ξεχασμένες

Το λυγμό της σιωπής

Ας ακούσω.

ΓΙΑΛΙΣΚΑΡΙ

Σπασμένες Αφροδίτες

Τα βήματά σας έσβησε στην ταπεινωμένη αρχή

Ο παφλασμός των κυμάτων

Και ο άηχος βίος σας βότσαλο που χάθηκε

Στο πορφυρό της Δύσης

Κι όμως

Αφήνετε πίσω σας μια αιώνια ανατολή

Και τον οίστρο των κοριτσιών κάτω απ’ τα ρείκια

Να ζωγραφίζουν το μέλλον.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΨΙΧΑΛΑ

Την ανάσα της γης

Με την πρώτη βροχούλα εμύρισα

Βροχή της αγάπης

Σταγόνα της ζωής.

Φωνές της γης

Με την πρώτη βροχούλα άκουσα

Φωνές βουβές

Φωνές παράπονο.

Και έγινε η βροχή αγίασμα

Την ψυχή να μαλακώσει

Αυτών που έφυγαν

Και τους ξεχάσαμε.

ΚΑΘΗΚΟΝ

Ξυπόλυτοι γυμνοί κι απαλλαγμένοι

Ας κοινωνήσουμε απ’ τα ουράνια της μάτια

Ας βαφτιστούμε στο γαλάζιο τους

Ήσυχοι κι αθόρυβοι

Να μην ταράξουμε το απέραντο.

Και ας κρατήσουμε στη χούφτα μας

Το χαμόγελο της άνοιξης που άνθισε

Στα ροδοπέταλα μαγουλά της.

Απαλά καθαρά σφιχτά να μην αλλάξουμε

Την γραμματοσειρά  της πνοής της

«χαχαχαχαχαχα»

Την γραμματοσειρά της Ελπίδας της Ζωής της Δανάης.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ

I

Κραύγασα με την σιωπή

Προκάλεσα με την άρνηση

Ζητιάνεψα με την γραφή

Να σταματήσει η ευθεία

Που μήνα το μήνα

Χρόνο το χρόνο

Έχτιζε το λευκό κελί της ψυχής μου.

II

Άκαμπτο το ΕΓΩ

Κι ο δείκτης τρόπαιο

Περήφανα υψωμένος

Διασχίζοντας τον Αχέροντα

Καταδεικνύει το κουφάρι του

Συνθλιβόμενος στην πύλη

Μιας άλλης ζωής που δεν υπάρχει.

Σταυρούλα Σκουτέρη-Σιώμου