Γκυγιώμ Απολλιναίρ, "Πέντε ποιήματα"

ΔΕΙΛΙΝΟ

Αγγιγμένη απ’ τους ίσκιους των νεκρών

Στο χορτάρι όπου η μέρα ξεψυχάει

Η αρλεκίνα γυμνή βγαίνει και κοιτάει

Το κορμί της στον καθρέφτη των νερών

Παρεκεί ένας τσαρλατάνος βραδινός

Τα παιγνίδια που θα κάνουν διαφημίζει

Ο άχρωμος απ’ άκρη σ’ άκρην ουρανός

Άστρα σαν το γάλα ωχρά γεμίζει

Ο χλωμός ο αρλεκίνος μ’ ευθυμία

Πρώτα πρώτα χαιρετάει τους θεατές

Μάγους που ’χουν έρθει από τη Βοημία

Μερικές νεράιδες και τους γητευτές

Και κατόπιν ξεκρεμώντας έν’ αστέρι

Με το τεντωμένο του το παίζει χέρι

Ενώ κάποιος κρεμασμένος ρυθμικά

Με τα πόδια του τα κύμβαλα χτυπά

Τ’ όμορφο παιδί η τυφλή κουνάει

Η ελαφίνα με τα ελάφια της περνάει

Βλέπει ο νάνος με το βλέμμα του θολό

Τον τρισμέγιστο αρλεκίνο πιο ψηλό

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Στην καταχνιά ένας χωρικός τραβάει κουρασμένα

Το βόιδι του στην καταχνιά τη φθινοπωρινή

Που κρύβει τα φτωχά χωριά τα κακομοιριασμένα

Κι όπως παν λέει ο χωρικός με σιγανή φωνή

Ένα τραγούδι προδοσιάς κι αγάπης που αναφέρει

Κάποια καρδιά και κάποια βέρα που ραΐσαν.

Ω! το φθινόπωρο έριξε νεκρό το καλοκαίρι

Στην καταχνιά δυο σιλουέτες γκρίζες τραβούν ίσα

                                          Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου

ΠΛΗΞΗ

Πλήττω μες στους ολόγυμνους αυτούς τοίχους

Βαμμένους με χλωμά χρώματα

Μια μύγα πάνω στο χαρτί με βηματάκια

Τα σκαλαθύρματά μου διατρέχει

Ω, Θεέ, που ξέρεις τον πόνο που μου ’δωσες

Τι να γίνω;

Λυπήσου τη χλωμάδα μου και τ’ αδάκρυτα μάτια μου

Το θόρυβο της αλυσοδεμένης καρέκλας μου

Και μαζί μου

Όλες τις φτωχές καρδιές που πάλλουν στη φυλακή τους

Λυπήσου τον έρωτα που με συντροφεύει

Λυπήσου πάνω απ’ όλα την κλονισμένη μου φρόνηση

Κι αυτή την απελπισία που την κερδίζει.

                                          Μετάφραση: Νίκος Παππάς

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ένα κλωνάρι από ρείκια στο χέρι μου ριγεί

Να το θυμάσαι το φθινόπωρο το πεθαμένο

Δε θα ξαναϊδωθούμε πια ποτέ σ’ αυτή τη γη

Πικρή ευωδιά της εποχής κλωνάρι της ρεικιάς

Και να θυμάσαι πως εγώ σε περιμένω

                                          Μετάφραση: Γιώργος Γεραλής

ΟΙΚΤΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΑ

Οίκτο δεν έχω πια για μένα

Τη σιωπηλή μου οδύνη δεν μπορώ να εκφράσω

Τα λόγια που λογάριαζα να ειπώ μεταβληθήκαν σ’ άστρα

Ένας Ίκαρος προσπαθεί ν’ ανυψωθεί ως τα μάτια μου

Κομιστής ήλιων φλέγομαι στο κέντρο δύο αστερισμών

Τι έκαμα στα θεολογικά θηρία της γνώσης

Αλλοτινά έρχονταν οι νεκροί να με λατρέψουν

Κι έλπιζα να τελειώσει ο κόσμος

Μα το δικό μου τέλος σαν τη θύελλα καταφθάνει

                                          Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Από το βιβλίο «Χριστόφορος Λιοντάκης - Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης (Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας)», γ΄ έκδοση, εκδ. Καστανιώτη, 2000