Θόδωρος Πετρόπουλος, "Άδυτο Αγίων"

Άδυτο Αγίων


Να ξεψυχάει μια βροχή.
Μια θάλασσα να μας κοιτάζει.
Θυμίαμα η ανάσα της.
Να λαμπυρίζουν δυο ψυχές
ν’ ανηφορίζουν.
Το φεγγάρι μονοκοντυλιά Θεού.
Κάποιοι να τρεκλίζουμε
γυμνοί κι ανέστιοι
ταπεινοί και αποσυνάγωγοι πια.

Μετά φόβου Θεού.
Σε άδυτο Αγίων.
Σε ραγισμένο εικονοστάσι.





Φεγγάρι


Νύχτωσε νωρίς απόψε.
Ας βιαστούμε λοιπόν.

Υπάρχει ακόμη
το πρωινό φεγγάρι
με το μεγάλο πρόσωπο.
Κοιτάζει κατάματα την καρδιά μας
μεγαλώνει τις σκιές
γλυκαίνει το κερί στο δωμάτιο
βάφει τη θάλασσα.

Πικρό κουκούτσι ο όχλος
ποτάμι περνάει εμπρός μας.
Πόδια δίχως βλέμμα
κάποια στιγμή θα μας πάρουν μαζί τους.

Έλα κοντά μου.

Όσο υπάρχει φεγγάρι
θα βλέπω τα μάτια σου
θα πλέκουμε τα δάκτυλα
θα ερωτευόμαστε.

Έλα κοντά μου

Όσο υπάρχει φεγγάρι
κόσμος είμαστε εμείς.





Αιώρηση


Φιλί θαλασσινό,
αχλύ κι αχός,
γαρυφαλλάκι άρωμα,
σπουργίτι ζητιανάκι,
γουλιά κι απομεσήμερο,
μισή φτερούγα φως,
άλλη μισή φεγγάρι.

Τακτοποιώ την οικουμένη.
Παράθυρο που κλείνει.





Κληρονομιά σου


Φορτίνο Σαμάνο τ’ όνομά σου.
Βήμα το βήμα μ’ ένα λυχνάρι
γυρεύει ανάσα μισό φεγγάρι.
Βγες απ’ το κάδρο κι αφουγκράσου.

Στον φλοίσβο των κυμάτων στάσου.
Μια λιτανεία κεντημένη στη σιωπή.
Στ’ ακροθαλάσσι τρεμοπαίζει μια κλωστή.
Ένα τσιγάρο δρόμος η καρδιά σου.

Στη γειτονιά των άστρων στάσου.
Άνθρωποι μονάχοι τραγουδάνε.
Στήνουν γιορτή στο πέρασμά σου.

Σιωπηλά τ’ αστέρια σου κοιτάνε.
Κι αν θα χαθεί για πάντα η σειρά σου

Αυλή με γιασεμί κληρονομιά σου





Συμφιλεῖν ἔφυν

Ήταν ωραίο το καλοκαίρι στον κήπο
με αιθέριες να κυματίζουν στην ίριδα κερασιές

με την αγάπη σελάγισμα στα κλαριά τους
με το φιλί σταγόνα στη θηλή των καρπών
και το μαϊστράλι
τη θάλασσα να φέρνει στα πόδια μας
βότσαλο βότσαλο
 
Είπες: «θα γίνω ποιητής».
Κι ύστερα: «Σαν τον μαΐστρο θα χυθώ κι εγώ στις λέξεις».
 
Έξω από τον κήπο άλλα έβλεπες σημαίνοντα
στην πόλη των Θηβών:
Τον Κρέοντα να παύει τον αντίλογο
τα μάγουλα να γδέρνει η Ισμήνη
να σκέπει του Οιδίποδα η σκιά
το παν.
 
Σημαινόντων και σημαινομένων
το ανάγνωσμα και η σύζευξη βραχεία.
«Δύσκολοι ο καιροί για ποιητές», απελπίστηκες.
 
Όμως ο ψίθυρος απ’ τη σπηλιά
σε πήρε απ’ το χέρι:
 
«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν»
 
 
 
 
 
Από τη συλλογή «Άδυτο Αγίων», εκδ. Μανδραγόρας 2024.
Έργο εξωφύλλου: Δημήτρης Πετρόπουλος.



Ο Θοδωρής Πετρόπουλος γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο τμήμα Φιλοσοφίας − Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. καθώς και Συμβουλευτική και Προσανατολισμό στο Τμήμα ΣΥ.Π. της ΑΣΠΑΙΤΕ ΣΕΛΕΤΕ. Έχει μεταπτυχιακό στη «Δημιουργική γραφή και λογοτεχνική συγγραφή» που συνδιοργανώνουν το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Εργάζεται 30 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση ως φιλόλογος. Με την ποίηση και τη μουσική ασχολείται από παιδί. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα, δοκίμια, διηγήματα και κριτικές προσεγγίσεις σε ηλεκτρονικά περιοδικά όπως τα «Culture book», «Fractal», «Περί Ου» καθώς και στα έντυπα περιοδικά «Νόημα» και «Μανδραγόρας». Η παρούσα έκδοση είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή. Είναι ενεργό μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Ποίησης που ίδρυσε και συντονίζει ο ποιητής Τόλης Νικηφόρου. Επίσης, έχει ασχοληθεί με τη στιχουργική και τη σύνθεση τραγουδιών, ενώ εμφανίζεται ενίοτε σε μουσικούς χώρους της Θεσσαλονίκης.