δεν είναι ποίημα
είναι ένα καθαρό μαντήλι
για να σφουγγίσει δάκρυα
μια μακρινή αχτίδα του ήλιου
για να ζεστάνει τις καρδιές
νερό από χιόνι απάτητο
για να μπουμπουκιάσει
έστω αχνό ένα χαμόγελο
πάνω στα φύλλα των δέντρων
ή ένα πουλί ψηλά στον ουρανό
τα ποιήματα μου δεν χρειάζονται
καμία άδεια για να φτερουγίσουν
εδώ, εκεί ή οπουδήποτε
και ιδιαίτερη προτίμησή τους
τα βιβλία του σχολείου
τα άγνωστα ιστολόγια
και τα μάτια των παιδιών
ούτε καν σε μένα τον ίδιο
μου δόθηκαν ως διάμεσο
για να τα μοιράσω ελεύθερα
σε κείνους που τα αγαπούν
έγιναν μακρινή μουσική το σούρουπο
η λάμψη στα μάτια ενός παιδιού
άγγιγμα από χέρι αγαπημένο
κατέχουν μόνιμη θέση στη βιβλιοθήκη
δωρεά για τις γενιές που θα ’ρθουν
στίχοι έγιναν σε ποιήματα
πουλιά σε καταγάλανο ουρανό
και αλεξικέραυνο σε καταιγίδες
όλα όσα επιμένουν
ν’ ανθίζουν μέσα στον χειμώνα
με απόλυτη ησυχία και γαλήνη
αυτό το μεσημέρι του Δεκέμβρη
και ανασαίνω μυρωμένο οξυγόνο
ενώ με τυλίγει ο γαλάζιος ουρανός
και χαϊδεύει το πρόσωπό μου
ένας γλυκός χειμωνιάτικος ήλιος
με το βελούδινό της πράσινο
από την άλλη ήρθε και κάθισε
στα κάγκελα ένα μικρό πουλί
ενώ μου κρατάει σφιχτά το χέρι
η αγαπημένη μου για πάντα
που έχει φορολογηθεί βαριά
από τρικυμίες και καταιγίδες
και αιώνια αναπάντητα ερωτήματα
λαβύρινθος χωρίς έξοδο
χωρίς επικίνδυνη γνώση
λούζομαι στο φως του ήλιου
ανασαίνω το άρωμα της στιγμής
ένα παλιό τραγούδι
μελωδικό νοσταλγικό
σαν από δίσκο γραμμοφώνου
και ξαφνικά παράφωνο
καθώς γλιστράει η βελόνα
ο δίσκος σπάζει
κι επικρατεί σιγή
απόλυτη σιγή για πάντα
όλες οι μουσικές του κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου