Μαρία Σκουρολιάκου, "Ιδού Εμείς"

Άγρια ζάχαρη


Φλούδα νεράντζι θα σε πω,
αλλιώτικη μοσκοβολιά
π’ ανθίζει
και πικραμύγδαλο που κύλισε
άγρια ζάχαρη στην άκρια των χειλιών.
Θα σε ονομάσω ανάσα,
ζεστή ανατολή
ολόγιομο φεγγάρι.

Θάλασσα θα σε πω βαθιά
με το κρυφό σου σώμα να σαλεύει
κοράλλια, βότσαλα στιλπνά
φύκια φυλακισμένα,
ν’ αναρριπίζει πεθυμιές
στον φιλντισένιο κόρφο που ριγά
κι ο παφλασμός σου
ερωτινό τραγούδι.





Η κραυγή

                                        Στων Τεμπών τη μνήμη


Στην πρώτη τη σελίδα, η κραυγή
φρικτά καίει τα σπλάχνα.
Στη δεύτερη, κρούει τις θύρες των ανθρώπων.
Πλήθος συμπάσχοντες έκπληκτοι τάχα,
ρωτούν πούθε η κραυγή να βγαίνει.
Στην τρίτη, αίμα στάζει η κραυγή
−ποτάμι κόκκινο φρουμάζει.
Στην τέταρτη, στην πέμπτη, κάποιοι
τρέχουν μες στη νύχτα,
μπαζώνουν το ποτάμι. Τ’ αλλαξοδρομούν
μη φτάσει στις αυλές τους και τους πνίξει.
Στην έκτη, ένα τσούρμο άνανδρες σκιές
γλείφουν το ψέμα να τους κρύψει.
Φορούνε τ’ άλλο πρόσωπο
ως ν’ αποκάμει η κραυγή· να τη φιμώσουν.
Από την έβδομη και πέρα

λευκές σελίδες ντύνουν την ντροπή.





Αλύτρωτη εποχή


Αλύτρωτη εποχή.
Σέρνει και ξεγυμνώνει
σώματα υποταγής.
Κομπάζει
σε άδειους στίχους.
σε θρυμματισμένες σχέσεις.

Ποιός είσαι;
Ποιοι είμαστε;

Καθρέφτες λασπωμένοι
αγεφύρωτες μορφές
που κολυμπούν στο ψέμα.
με φιέστες
και ηλεκτρονικά κοάσματα.
Με αίμα.

Πες μου ότι δεν είναι αργά
σ’ αυτόν τον κόσμο.
πως είναι
οφθαλμαπάτη ετούτη η άβυσσος.





Γκρι φωνήεντα


Χρωμάτισες
με γκρι απόχρωση το κόκκινο
και με ζητάς
σ’ ασπρόμαυρες στιγμές Ιανουαρίου.
Σ’ έναν χωλό Φλεβάρη.

Μα, με χειμώνα όταν μεθάς,
σύμφωνα και φωνήεντα μπερδεύεις.
Απάτη βλέπεις στην αγάπη
το όμορφο σαν άμορφο
κι ένας βοριάς ρυτιδωμένος
το γέλιο φέρνει χιόνι.

− Η άνοιξη κατά βάθος
ποτέ δεν έχει μοναχά τρεις μήνες!





Φτερά, η αγάπη


Μακρινή ηχώ
κυλά δάφνες και χώματα
θρυμματισμένα φέγγη
και σκιές
πάμφωτης ωραιότητας.

Καθρέφτης το στερέωμα
αντιφεγγίζει τη μοιραία πτώση,
των ημερών τα ολοκαυτώματα,
του Ήφαιστου τη φλόγα
που νυχτώνει
σε σιδερένιους δρόμους.

Στο ημερολόγιο
περπατώ
που έγραφα ταξίδια
κι αίθρια ονόματα
που έγιναν πουλιά.

Άλλα δεν έχω πια φτερά
εκτός απ’ την αγάπη.





ΙΔΟΥ ΕΜΕΙΣ! Το όγδοο ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Σκουρολιάκου και το δεύτερο μέσα στο 2024 (Την άνοιξη εκδόθηκαν οι ποιητικοί της στοχασμοί με τον τίτλο ‘’Μικρογραφές’’).
ΙΔΟΥ ΕΜΕΙΣ. Με την εμφατική λέξη Ιδού, σαν σήμα κινδύνου στους χαλεπούς καιρούς και στον γενικευμένο παραλογισμό, παράλληλα δε, προτρεπτική ως ‘δες, πάλεψε, ζήσε. Με την πληθυντική λέξη ΕΜΕΙΣ που ονομάζει την ομορφιά του «μαζί» αλλά και την συνένοχη πτώση αν δεν χτιστεί με τα υλικά της αγάπης και της αντίστασης.
Ποίηση άλικο πουκάμισο, ελάφι που χορεύει στο στήθος, αιώνων άνθη κι εωθινά ποτάμια αναζητώντας το θαύμα στον κήπο των ανθρώπων, ασθμαίνοντας να κερδίσει το φως που πάντα στο πλήρωμα του πόνου έρχεται. Ποίηση κραυγή σε τόπον πληγής και απωλειών, όπου η ποιήτρια ανεμίζει στο άνω διάζωμα κορδέλες κόκκινες, επιμένοντας πως «στο βάθος η άνοιξη ποτέ δεν έχει μονάχα τρεις μήνες».
Ποιήματα για τοπία ανθρώπων και ψυχών, για το ατελές της ύπαρξης, για τους δρόμους της εσωτερικής αποστολής μας. Ποίηση της ζωής καθώς ‘το αίνιγμα πάντα πορεύεται άλυτο’. Μια πλούσια συλλογή, με γλωσσική αρτιότητα, με αποστάγματα τρυφερότητας και βαθιάς πίστης, με δυνατά αναχώματα, υπερασπίζοντας την επιστροφή στις πηγές, στις αξίες, στις αισθήσεις, στις δυνάμεις που συγκροτούν το είναι, κατέναντι του θανάτου και με προορισμό το φως.

(Από την έκδοση)

Από τη συλλογή «Ιδού Εμείς», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.





Η Μαρία Σκουρολιάκου γεννήθηκε στην Τιθορέα Φθιώτιδας.
   Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια. Σπουδάστρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου στον Ελληνικό Πολιτισμό. Παρακολούθησε πρόγραμμα Δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
   Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών, της UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποιήματά της, άρθρα και δοκίμια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και διαδικτυακά και στην Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά.
    Το ποιητικό της έργο έχει κριθεί από εξαιρετικούς κριτικούς.
    Έχει βραβευτεί με το βραβείο «Μάρκου Αυγέρη» της Ε.Ε.Λ το 2017, για την ποιητική της συλλογή «Χρώμα Αύριο». Έχει λάβει το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο της Π.Ε.Λ. για το ποίημα «Μάνα», καθώς και άλλα πανελλήνια Βραβεία.

Ποιητικό έργο:
«Αντίδωρο καρδιάς», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 1999, 2005, 2011.
«Δακτυλικά αποτυπώματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.
«Ακάθιστος λόγος», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 2008, Β΄ εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.
«Χρώμα Αύριο», Αυτοέκδοση, Λαμιακός Τύπος, 2015, Β΄ έκδ. 2022.
«Χρώματα του Αναστάση», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.
«Σώμα του Χρόνου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2021.
«ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.
«Ιδού Εμείς», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Παραμύθι:
«Το αστεράκι του Μάριου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.