Πάσχιζα να σε θυμηθώ
Το πρωί το μεσημέρι το βράδυ
Πάσχισα
Για κάποιο μεσημέρι κάποιο βράδυ κάποιο πρωί
Έπειτα η μνήμη χύθηκε
Τραυματισμός Μαΐου
τα λουλούδια δεν μαραθήκαν στον τάφο σου
Δυο καλοκαίρια ο νεκρός σου δεν πέθανε
Ο ήλιος δεν χόρτασε να σε στιλβώνει
Στο πρόσωπό σου το φως
Κίτρινο κίτρινο ας το
Να το μεταφράζω σε ποίημα
Πώς σκοτεινιάσαν έτσι τα μάτια σου
Που με γυρνά σε μια πλατιά ανάσα
Κάτω απ’ ώρες πιο μαλακές
Κι από γαλάζιες προσδοκίες
Εκεί μες στις ακροβασίες τόσων χελιδονιών
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Πού να σας κοιμίσω σκοτεινά μάτια της αγάπης
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Τώρα που πλησιάζουν οι τυμβωρύχοι
Τόσες πορείες και τόσες διαφυγές
Πλάθοντας κατά βούληση τα στοιχεία σου
Χαράζοντας γραμμές πλεύσεως που ποτέ σου δε γνώρισες
Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα
Τυλιγμένη σε μιαν επιφάνεια
Λαξευμένη στο ύψος σου
Κάτω από ενδύματα που κυματίζουν μεσίστια
Ίσως να μην αντίκρυσες τα πολλαπλά νοήματα των ματιών
Αλληλένδετα με το είναι σου
Θα κράτησες όμως παιδί σε κάποια περασμένη εκδρομή
Μες στις παλάμες μια πεταλούδα
Έπειτα θα την άφησες με μιαν ευτυχία στα μάτια
Και τα δάχτυλα γεμάτα χρυσόσκονη
Θα σφύριζε αργά η αναχώρηση
Και θα ’χες ψήγματα στις παλάμες τρέχοντας για τη στοίχιση
Αλατίζοντας γλαυκές μνήμες
Περιουσία της ψυχής σου
Που έμεινε μια θλιβερή αιώρα
Θα σε λικνίσει πάλι και πάλι
Ραμμένη στο στόμα
Μ’ ένα πικρό συναίσθημα στις άκρες των χειλιών του
Μόνος και ξοδεμένος
Γυμνός από τ’ αποδυτήρια της αγάπης
Γυμνός δίχως νερό και αίμα
Σε μια θητεία καθήλωσης
Νεκρός μες στην ευαισθησία των δειλινών
Καπλαντίζοντας μ’ ένα χαρτί ερημίας την πολιτεία
Με μιαν ιδιωτική θλίψη σ’ έναν ιδιωτικό Απρίλη
Στην εικόνα: Ramon Martí Alsina, «Ruins of the Palace» (1859).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου