Μαρία Λάτσαρη, "Εμείς η Αντιγόνη"

Τα μαύρα κυπαρίσσια στην ανηφοριά τον δρόμο κόβουν. Στις πύλες τις επτά στρατιώτες ελέγχουνε την πόλη. Οδός Λαβδακιδών. Το σπίτι μες στον χρόνο πλέει. Στις σκιές των πεθαμένων τριγυρίζει η Αντιγόνη. Η Ισμήνη τυλιγμένη στο κασκόλ της απ’ το παράθυρο κοιτά και περιμένει. Άραγε ποιον; Δεν περιμένουμε παρά ό,τι μας αποφεύγει.

o ποιητής

Στη Δαμασκό η τελευταία φορά που την είδα
με το κιβώτιο του μαρτυρίου παραμάσχαλα.
Το όνομα είχε Καντριγιέ,
μάτια κρυφά πίσω από γρίλιες.
Σε αεροδρόμια πολύβουα
σε ματωμένα δευτερόλεπτα
τα ίχνη της έχω χάσει.
Στοιχίζω τους αιώνες στη σειρά,
εδώ π’ ανέτειλε το ήθος της θνητότητας
κι έλαβαν σώμα γυναίκας φυλαχτό
η αθωότητα κι η ενοχή
η θηριωδία κι η επιείκεια.

                     Κυρίες και κύριοι,
Σε μια ακτίνα φως
θα γράψω τ’ όνομά της.
Στον σκοτεινό δρυμό θα επιστρέψω
σα να ’μαι ο τελευταίος ποταμός.



[…]




Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΕΕΙ


|| λεηλασία ||

                             Στον άγνωστο Αίμονα


Τα γόνατά μου θάλασσα ευλύγιστη
τα δόντια μου παράθυρο δαγκώνουν
κοιλιά κρεβάτι
ράχη ουρανός.
Να κατεβείς σύννεφο-σύννεφο,
στην άκρη να φυτέψεις μία νύχτα
και με βελόνα και κλωστή
να ράψεις έναν φράχτη.
Γρήγορα σαν ξυπνήσεις,
απ’ την κοιλιά να πεταχτείς,
φωνή π’ ακούν οι πεθαμένοι.

Αγόρι μόνο χέρια,
χάιδεψε
με όλα τα δάχτυλα,
μ’ όλους τους ήχους
λάτρεψε.
Σπόνδυλο-σπόνδυλο να ανεβείς,
ράχη κυρτή απ’ όνειρα,
μικρά φτερά να ράψεις.
Μέσα στα δόντια κράτησε
το σάρκινο παράθυρο,
κράτα το μες στα δόντια
για όταν θα σου λείπω.
Το χέρι στον λαιμό
χίλιες φορές το χέρι σου
χίλιες φορές λαιμός μου.

Άλωση και άσυλο
Σώμα να κατοικήσεις.



     Μήτε κόλαση μήτε παράδεισος η αγάπη
                                       αιώνιο καθαρτήριο μόνο




Re: Η ΙΣΜΗΝΗ ΛΕΕΙ


|| η σκόνη των βιβλίων ||


Σεντόνι από λευκές σελίδες,

ούτε πληγή
ούτε ουλή
φυγή
να το λερώσει
Αόρατη γραφή

ούτε όσφρηση
ούτε γεύση
αφή
να το καλεί
Άφατη φωνή

Ιδανικοί και άξιοι εραστές,
Τριστάνος, Αίμων και Ρωμαίος −
μα πιο πολύ εγώ
που λείπω απ’ το κορμί μου.



       Το τέλος βρίκεται ανάμεσα
                     στις άκοπες του σώματος σελίδες



[…]




Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΕΕΙ


|| καντριγιέ ||


Με την πλάτη εκεί στο δέντρο
και μια περίεργη στο πρόσωπο έκφραση
− Ήσυχα μαύρο σύννεφο
πώς το φεγγάρι καταπίνει!
Η υγρασία το δέρμα γδέρνει −
Μόνη και αβοήθητη
από την παραλία με μάζεψε
σε μια ξεβρασμένη λέμβο δίπλα.
Μες στην αντάρα άραγε
ποιος θα ζητούσε τον λογαριασμό
για δυο ροζ παπούτσια που κρύβονταν
κάτω απ’ την κουμπωμένη καμπαρντίνα;



                    Βελούδινο ένδυμα φορά η βία




Re: Η ΙΣΜΗΝΗ ΛΕΕΙ


|| το δείπνο της ισμήνης ||


Ρόδο της καμίας,
επάρατα παρατημένη,
ζητώ να μου δοθεί η βασιλεία
να πάρω υπό την προστασία μου

           το κοριτσάκι με το νυφικό
           τη γυμνή απ’ το Πρόγευμα στη χλόη
           τα σφραγισμένα χείλη
           τη λάθος κόλαση
           το στήθος που θηλάζει ορφανά
           τη γητειά της ηδονής
           τα ξοδεμένα κατ’ επιλογήν ωάρια
           το Γόνατο της Κλαίρης
           τη βία της φτώχειας
           τη Προέλευση του κόσμου
           τη μοναξιά των μεγάλων μυστικών
           τα όνειρα με μέτρο
           το Λουλούδι της ερήμου
           την Παναγία και τη Μαγδαληνή,
           αυτές τις δυο σε ένα
           το πείσμα της ανάγκης
           το αγορασμένο σώμα
           τον αποδιοπομπαίο κρίνο
           την αμίλητη μηλιά
           τις σκιές που πια δεν έχουν πού να γείρουν
           το πρώτο μας φιλί μαζί και τελευταίο
           το «ότι ηγάπησαν πολύ»



           Πάντα η ποίηση,
                          νυχτερίδα που τρέφεται με νέκταρ






Κι εσύ, αφοσιωμένε ποιητή, σε κύκλους ταξιδεύεις. Έρχονται περισσότερες φωνές. Σύρε να τις ανοίξεις, η Ιστορία της γυναίκας να ξεκινήσει πάλι.






Από τη συλλογή «Εμείς η Αντιγόνη», εκδ. Νεφέλη, 2023.