Κώστας Θ. Ριζάκης, "fractalίζων"

ν. δ. καρούζος, έλλην ναυπλιεύς


ποτές η γη δεν άνηκεν των φίνων αστεριών δεν
δύναται να ανήκει πλην σε αδιέξοδα βουνών
(μνησθήτε της πατρίδος μας πρώιμον επί-
τευγμα κάπου εδώ κορφήν κορφής λάλων
καπνός σημερινά σήματα μορς τι διακρι-
τοί τόσοι οδυσσείς τη εννοία πολυμήχανοι
νά οι πρώτες φρυκτωρίες!) κλειστή κατά-
κλειστην μα πώς κλειστή; μ’ ελάτια με πευ-
κώνες μ’ ολόγυρά τους ποταμούς τα ολόδρο-
σα πλατάνια σελφ σέρβις αλλά δωρεάν ό,τι
σκιερό υποκάτου κι ώς τι κλειστή; τ’ ανάπλι
στον κατήφορον και δειλινού η παρήχησις νά
(να ’ν’ ο χαλκάς της που τραβάει αθάνατε της
γλώσσας με τ’ άγιον όχι τοις κυσί μ’ απιθωμένος
φιλιατρού νίκος τού έρωτος πομπός τής δε υ-
πάρξεως φλοίσβος κάποιας υπόγας πρίγκη-
πας προπάντων έλληνας μυστράς γενιάς βα-
θαίνουσας το οράν μέχρις πριγκηποννήσων) έτσι:
δείτε τον λάδι πώς δειλιά ως μικροφέγγος μπούρτζι

θρυλούμενος πες τρις φωτιάς σύμπας κι ο παλαμήδης





στα κόρτε έως κορτέζ


ξανοίχθης ‒κατευόδιον‒ (μικρό καΐκι πού
τον πας πνίγουν συχνά οι θαλάσσεις σαν
φουρτουνιάσουνε απηχούν: «μαϊνάρετε
τους φλόκους οι μπρατσωμένοι στα κουπιά
ξάγρυπν’ όλο το τσούρμον ξεμουντζαλώνει ο
καιρός Νικόλα οδήγησέ τον ρίξε ένα όμμα εδώ
κοντά μεσίτεψε ‒ διώξ’ την πυκνήν αιθάλη» τι
δυνατές οι προσευχές στιχόπνευστες αν δένουν)

ξανοίχθης ‒ και ας σημειωτόν στο αυτό σε φτάνω
χώμα χίλια φεγγάρια χυτευτά στράφι χυμούν τού

χάρτη ένθα ευδόκιμος γραφής ο αναίολος διάγεις





αγαπόμετρον


απ’ την αγάπη εκόμισα νόμισμα μπακιρένιον
παρότι βέβαια ευτελές ακόμα το φυλάττω α-
φού η κάθε μία προέβαλλεν αξιώσεων αξιώσεις μα
σπάνια αρκετά εγκρατής τις ικανοποιούσα
πιο σπάνια η άρνηση κοντά μου τις κρατούσεν
θέλαν ν’ απλώσουν στα φτερά πόθους φυγής συν-
είχαν μην στάσιμες του έρωτος κατσικωθούν σε
χώμα στην μέση εφαλτήριον τόσων ορέξεων μόνος
περνούσα πια τα βίτσια φευ στο άηχον «άντε γεια»
 
κι έναν φθινόπωρο καιρόν δυο τρεις θλιμμένοι φίλοι
την κρύπτην βρίσκουν απορούν πώς δίδω σημασίαν
ψηλά πετάω τό νόμισμα μούχλιασεν γύρα ο τόπος ο
 
επίλεκτος αρχάγγελος θ’ ακόνιζεν περαστικά μελάνης
 
τροχαλίαν· να φέξουν τ’ αβαρή βουνά να ξάμωνες ο κάμπος!





«Η αρχική επιθυμία της συντροφιάς, που το 2014 συγκρότησε την εκδοτική και συντακτική ομάδα του fractal, «το ελάχιστο να ανήκει στο όλον» έχει πέραν πάσης αμφιβολίας πραγματωθεί − και ας μου επιτραπεί να προτάξω στην ανωτέρω φράση της Ελένης Γκίκα από το editorial του ψηφιακού περιοδικού, ένα «και» επιτατικό αφού, με αφετηρία το ελάχιστο, έχει, στα περισσότερα των 100 τεύχη του, αγγίξει το πλέον και μείζον. Και το εξαρχής ζητούμενο, όμως, η συνέχεια δηλαδή του ανοιχτού πειράματος-ανοίγματος στο ενδεχόμενο, εξακολουθητικά πραγματούται, με συνέπεια και αμείωτη τη διάθεση για συν-εργασία/ες.
      Το fractal προβάλλει, προάγει και παράγει πολιτισμό με ιδιαίτερο σεβασμό σε έργα και δημιουργούς, των συγγραφέων και ποιητών περιλαμβανομένων. Παρέχει, εκτός των άλλων, τη δυνατότητα σε κάθε ποιητή −για να επικεντρωθούμε στους ποιητές− χωρίς προσκόμματα και αποκλεισμούς (ένα από τα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από άλλα ηλεκτρονικά περιοδικά), να επικοινωνήσει, μέσω του έργου του, μ’ ένα ευρύ κοινό, να αλληλεπιδράσει με άλλους δημιουργούς, επίσης. [...]»

(Απόσπασμα από το Προλόγισμα της Χριστίνας Καραντώνη)

Από τη συλλογή «fractalίζων» (Επιλογή πρώτη), ΑΩ Εκδόσεις, 2023.
Ελένης Γκίκα: Γεννημένος με τον Ρυθμό: Κ.Θ. Ριζάκης
«Ο ακροβάτης της ποίησης»
                              Χριστίνας Καραντώνη: Προλόγισμα
Γλύκας Διονυσοπούλου: Έργα εξωφύλλου