Έχω τους λαβύρινθους, τα πριονίδια μου.
Τα πρώτα σχέδιά μου – αντίλαλοι στο βάθος,
που τώρα καμπυλώνουν.
το μυστρί,
τα χαλίκια.
Τα παράθυρα, ημιτελή, στραμμένα προς τη θάλασσα.
Έχω τα υλικά. Μένει η φυγή.
Βάζω λουκέτο για τον γυρισμό.
Στον ουρανό, μεγαλουργεί η Κασσιόπη.
Μπροστά σου τόσο φως και τόση διάφανη σιωπή
σαν πέπλο αραχνοΰφαντο πλυμένο στο πηγάδι.
Σκεπάζει ό,τι απέμεινε.
Με αναγνώρισα – μέσα στο βλέμμα σου,
αγαπημένε Ορφέα.
Μπροστά στην πύλη της ζωής,
εκεί που συναντιέται η λάμψη
με τη νύχτα.
εσύ, επέστρεψες στο φως κι εγώ
γυρίζω πίσω
με τη σκιά των δυο μας.
Εντούτοις,
τίποτα δε χάνεται στ’ αναμμένο τζάκι.
Μπαίνω στη φωτιά
στην οξιά, στο πεύκο·
στην καρδιά του Μαίναλου.
Ο νους μου στα φυλλώματα.
Γίνομαι κορμός στα βαθιά γεράματα.
Δίχως προηγούμενο ήρθε το τσεκούρι.
Κάρβουνο, η νύχτα. Είμαι ακόμα σπίθα.
Α, τα ωραία χρόνια!
Η τρελή νεότητα. Του καπνού η ανάληψη.
Συνεπώς, το έμαθα: στην αρχή γυρίζουμε.
Τέλος δεν υπάρχει.
με τον τρόπο που γέρνουν τα στάχυα
μ’ ανεπαίσθητο άνεμο
Μάιο μήνα.
Πεταλούδα είναι η αφή.
Τα χέρια σου μιλούν χιλιάδες γλώσσες.
Είσαι το φτερούγισμα ανάμεσα στους τοίχους.
Μια κίνηση ειν’ η τύχη που έρχεται στο μέρος μου.
Περνάς απ’ το λουλούδι στου καιρού το γύρισμα.
Έτσι, συνεχίζουμε.
(Πιθανόν γυρεύουμε το επόμενο άνθος.)
Αθήνα, Νοέμβριος 2023
==================
Επιμέλεια ανάρτησης: Χρήστος Τουμανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου