Χρήστος Τουμανίδης, "Ποίηση σιωπώσα"

Χαιρετισμός και πρόκληση

                                            Μ’ έναν λυγμό, μ’ έναν τριγμό

Εδώ, ξέρω πως αύριο

μες στην αμείλικτη λευκότητα, εσύ

θα τραγουδήσεις.

Ταιριάζοντας τα χρώματα και τις φωνές,

του άγνωστου εαυτού σου.

Χαιρετισμός και πρόκληση, λοιπόν.

Λίγο προτού, ευφρόσυνα ξεσπάσ’ η καταιγίδα.

Από τα βάθη της ψυχής, πάνω στο καβαλέτο.

Έτσι αρχίζει, Κώστα, ο κόσμος μας.

Με πινελιές και λέξεις.

Πολύφημος πόνος

Ο πολύφημος πόνος σε βλέπει, παντού.

Σε καλεί στη μεγάλη σπηλιά του.

Μαζί σου, τάχα, θέλει να μοιραστεί το κενό,

το κρασί, τη σιωπή.

Αλλά όλα είναι θάνατος! το ξέρεις;

Άγρυπνος πάντα να είσαι, πολυμήχανος.

Γιατί, και τυφλωμένος ακόμα εκείνος,

−υψώνοντας βράχους−

ξέρει πώς να γεννάει συμφορές.

Πώς, το γεμάτο ελπίδες καράβι σου,

μεσοπέλαγα.

να βουλιάξει.

Ο Κανένας, κανέναν δεν έσωσε δίχως δάκρυα.

Όταν

Όταν όλα τα χρώματα γίνονται ένα.

Μουσική συμφωνία σε μείζονα κλίμακα.

Όταν το ένα μεταπλάθεται εντός σου, διαρκώς

για να υπάρξουν οι άλλοι.

Οι άγνωστες προεκτάσεις του πόνου, δηλαδή.

Δίχως δάκρυα.

Κόκκινο, μπλε και μαύρο. Βιολετί.

Πώς τρέχουν τα νερά κι ο άνεμος.

Τα σύννεφα πώς τρέχουν!

Κάτω απ’ τα πόδια μας θα τραγουδούν, σε λίγο,

και οι ρίζες.

Προσωπογραφία

Στα μάτια και στο πρόσωπο, είναι η ζωή μας όλη.

Οι περασμένες οι βροχές, και οι ξεχασμένοι κήποι.

«Μίλα λοιπόν», σου λέει το μπλε, «άνοιξε την ψυχή σου».

Γαλάζιο φως με φώτισε, κι απ’ τ’ ανοιχτό μου στόμα,

λουλούδι βγαίνει ο στεναγμός.

Μέγα βουητό, βουβό αστροπελέκι.

 
Από τη συλλογή «Ποίηση σιωπώσα» (Συνομιλώντας με τη ζωγραφική του Κώστα Ευαγγελάτου), εκδ. Έναστρον, 2023.