Γιάννης Βαρβέρης, "Ζώα στα σύννεφα"

 

Τότε νωρίς το απόγευμα
στον Εθνικό Κήπο πηγαίναμε
στις άσπρες πάπιες στα νερά.
Τις αγναντεύαμε από τις καρέκλες
και καμιά φορά
κουλούρι έπαιρνα
κι έτριβα τα σουσάμια του επάνω σου
γελώντας.

Φουριόζες στο λεπτό βγαίνανε οι πάπιες
από το νερό
και σε τρελαίναν στα τσιμπήματα.
Ήμουν ερωτευμένος τότε
κι ήθελα το σώμα σου
χωρίς να θέλω ακόμα να τ’ αγγίξω.



               *  *  *


Κανένα ζώο δε γέλασε ποτέ.
Όχι ότι δεν ξέρουνε
να λεν ανέκδοτα
ή πως δεν άκουσαν ποτέ ανθρώπους
να λεν ανέκδοτα για ζώα.

Όμως, με τεντωμένα αυτιά
κάθε στιγμή
το νιώθουν
πως για έν’ αστείο
χάσαν
ή χαθήκανε.



               *  *  *


Αποσυνάγωγος στη ζούγκλα
είναι μονάχα ο ασβός.
Έστω κι από μακριά να τον μυρίσουν
όπου φύγει φύγει.
Κατά μια έννοια όλ’ η ζούγκλα
ανήκει στον ασβό.



               *  *  *


Δεν είμαστε αποδημητικά πουλιά
αφήστε τους ρομαντισμούς
δε θα ξαναγυρίσουμε ποτέ
για μας δεν έχει εδώ ούτε ψίχουλο
είμαστε απλώς ιπτάμενοι
οικονομικοί μετανάστες.



               *  *  *


Ο σκύλος μάς μαθαίνει τη φιλία
αλλά η γάτα
μας μαθαίνει τον κόσμο



               *  *  *


Η μόνη μουσική
που ενθαρρύνει τα μυρμήγκια
στο μόχθο του καλοκαιριού
είναι των τζιτζικιών
το τραγούδι.





Από τη συλλογή «Ζώα στα σύννεφα», Κέδρος 2013.
Πηγή: «Γιάννης Βαρβέρης, Ποιήματα, Τόμος Β΄ [2001-2013]», εκδ. Κέδρος, 2013.