Λίλια Τσούβα, "Εγκέφαλος Ψάρι"

ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ


Ι

Ταΐζει το καναρίνι
στο κλουβί. Καθαρίζει
τη γαρδένια από τα σάπια φύλλα.
Η πόρπη στη μέση μυτερό καρφί.
Η μνήμη χρυσόψαρο.

Άλογα άσπρα
με χαίτη πυκνή
καλπάζουν ανάλαφρα
σ’ ανοιξιάτικη αύρα.

Στον φιδωτό δρόμο
ένα μαυροπούλι ράβει τη θλίψη
με άχρωμη κλωστή.
Η μητέρα
καθρεφτίζεται.

Σε αγχόνη δεμένη.



ΙΙ

Κάθε αυγή βάφει το πρόσωπο.
Τα χείλη κεράσι
θύσανοι τα μαλλιά.
Γράφει γράμματα ερωτικά
η μητέρα.
Στο μπούστο μία
σταγόνα κόκκινο κρασί.
Αιώρηση πουλιού
η μέρα της.

Τώρα στα όνειρά της κατοικούν
αρκούδες.
Σε πυκνό δάσος
από λαγούμια χάνονται
κι οι πεταλούδες.
Δάκρυα κύματα
η ουρά του φουστανιού της.

ΙΙΙ

Λεπτό το νήμα
της ζωής κόβεται αργά
με μισοφέγγαρα ψαλίδια,
έντομα αφήνουν
στίγματα μαύρα στο γυαλί, οι μέρες
σπασμένες κιθάρας χορδές.
Αντικατοπτρισμοί ξεθωριασμένων μαργαριταριών,
μόνιμη η βροχή για τα όνειρα ψάρια.



IV

Έψαχνε συνταγές παλαιών φαρμάκων.
Έναν λωτό
να καταπιεί τη θλίψη.
Βρήκε
μια κλαίουσα ιτιά
το βραδινό της φόρεμα να θυμιατίζει.

Στον υδαρή καθρέφτη.



V

Οι ανοιξιάτικες ημέρες χάθηκαν
σε τούφες ανάμεσα καπνού.

Το άρωμά τους σβήνουν
κίτρινα δάκρυα.
Υδάτινο το ρολόι
με ήχο
καμπάνας
σημαίνει την ανθρώπινη μοίρα.





ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΨΑΡΙ


IV

Στο όνειρο μια νέα γυναίκα τραβάει για την πόλη.
Ποιος έχει κλέψει τα παπούτσια μου;



VIII

Τύμπανα με τρελαίνουν. Οι
άνθρωποι που αγαπούσα
στον άνεμο στροβιλίζονται.





Ο ΒΡΑΧΟΣ


Η Αλίκη όταν είδε τον βράχο ενώ κρεμόταν
σύννεφο μαύρο στον ουρανό,
ήδη στη χώρα των παραμυθιών βρισκόταν.
Στη γη είχε ομίχλη
ένα θαμπό, γκρίζο φως.
Θα ενέσκηπτε κακοκαιρία.
Για θεομηνία οι μετεωρολόγοι μιλούσαν.
Στις εκκλησίες άναβαν κεριά,
τεράστια κύματα εμφανίστηκαν στις θάλασσες,
τα ψάρια κρύφτηκαν.
Μη φοβάστε, είπε η Αλίκη στον βυθό
κι άνοιξε τη μαύρη γι’ αντιπερισπασμό ομπρέλα.
Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.
Τα παιδιά θα συνεχίσουν να πεινάνε
οι άνθρωποι να χάνουν τις πατρίδες τους.
Ο Μαρτσέλο θα κλέβει
στο ταχυδρομείο όπως πάντα
κι οι σκύλοι θα γαβγίζουν λυπημένα τα μεσάνυχτα.
Με πύρινα χρώματα θα καίγεται το δειλινό,
η κυδωνόπαστα θα ’ναι και πάλι νόστιμη.
Ζευγάρια θα φιλιούνται παθιασμένα στα στενά.
Στη Νέα Υόρκη θα βρέχει ποιήματα.





ΕΙΔΙΚΑ ΓΥΑΛΙΑ


Έπρεπε
να ’χα αγοράσει
−προ πολλού−
τα ειδικά γυαλιά
τις δίνες του μυαλού να αποφύγω
τις του φωτός παλινωδίες
την εγκεφάλου ωχρά
κηλίδα.
Σαν κρασί μελίρρυτο
οι λέξεις σου.
Τις ήπια
άσπρο πάτο.
Τα κρύσταλλά τους θα
με προστάτευαν για χρόνια
απ’ την οξεία εμμονή που
μ’ έκανε βαρύτατα
για σένα να νοσώ.





ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ


Φοβόσουν το σκοτάδι.
Τώρα η νύχτα σου
βούτυρο στη φέτα του ψωμιού.
Καθώς του ουρανού
τ’ αστέρια ανάβουν
η Billie Holiday χαμογελάει στο σαλόνι.
Ο Cummings τραγουδά για
τη δολοφονία των ονείρων
και ο Machado σού γνέφει
μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.





Από τη συλλογή «Εγκέφαλος Ψάρι», εκδ. Βακχικόν, 2022.