Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, "Δύο ποιήματα"

Παραμύθια


Κάνω τα λάθη μου παραμύθια
Κάτι νύχτες άυπνες
τα λέω, τα ξαναλέω στον εαυτό μου
Και τις μέρες
προσθέτω λεπτομέρειες ν’ αρέσουν στα παιδιά
Ανακατεύω δαντέλες και μεταξωτά για να ακουμπά ο πόνος
Άρωμα από κανέλα και γιασεμί να ευφραίνεται η ψυχή
Γλυκόπιοτο κρασί να αποκοιμιέται η μνήμη.
Δεν έχουν δράκους τα δικά μου παραμύθια
Στάζουν αγάπη τα λάθη μου
Τα παιδιά λατρεύουν, λένε, τα παραμύθια
Τα δικά μου, τα βρίσκουν βαρετά.





Πατέρας


Άδειο, λιωμένο σακάκι ο πατέρας
Σκιάχτρο πεσμένο στο κρύο μάρμαρο
Πάλι δραπέτευσες μπαμπά
Σαν αεράκι περιδιάβηκες τη ζωή μου, αθόρυβα.
Μ’ ένα τσιγάρο στα χείλη
Χωρίς ρητορείες
χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις
Έμαθα να σε αποκρυπτογραφώ
βλέποντας τη σκιά σου στις στροφές του δρόμου,
τη λάμψη στα μάτια τα λαδιά κάθε που μιλούσες για μένα
Μ’ αγάπησες τελικά όπως έζησες… διακριτικά



                                                           Αφροδίτη Διαμαντοπούλου




Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Édouard Vuillard, «Children Reading» (1909).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.