Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, "των αστέγων ανθόκηπος"

ΔΙΑΦΑΝΟ

                             στον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι


Ξάστερη θάλασσα προβάλλει τον βυθό.
Τι ονειρεύεται το διάφανο νερό,
αν όχι ομορφιά που δεν του ανήκει;

Καταραμένη αρρώστια αεί της φαντασίας:
δέντρα καταμεσής χειμώνα να ανθίζουν,
πως κάτι θα υπάρχουμε μετά το σήμερα.
Από μιαν αχαριστία κρέμεται ο άνθρωπος.

Από τα τσίνορα κρέμονται συναισθήματα.
Αυτό φοβάμαι;
Πως ελπίζω να ξαναγυρίσω;
Πως ελπίζω;





ΓΡΑΝΑΖΙ


Μικρό γρανάζι, πρόσεξε τα δόντια σου,
ανάμεσό τους σφηνώνεται η πρόοδος.

Σκοπός σου να γυρίζεις
για τον δίπλα μοχλό. Γύρνα δωρεάν
λίγη αν σου μένει αξιοπρέπεια.

Ωραίος ως γρανάζι,
φαγωμένα δόντια, βόλτες στραβές, γυρίζει
αρκεί να πειστεί πως κάποτε θα γενεί πουλί.

Πότε το φεγγάρι, πότε η ηδονή
η σιωπή πότε, θυμό που σε αρματώνει
για το δικαίωμα, το ήθος
να αξιώνεται ένα εξάρτημα να επαναστατεί.

Ζωή ελέω ιστορίας, ιστορία ελέω μοίρας
κι ο άνθρωπος ρέπει προς την αμαρτία
ως ο φυλακισμένος σε πόρτα ανοιχτή:
πιθανή διαφυγή του να ξορκίζει.¹



1. Αναφορά στο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη «ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ,

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΔΩΔΕΚΑ ΜΕΡΗ», μέρος δεύτερο, 2004.






ΠΛΑΤΟΣ


Πόσο μάς σπάζεις λαίμαργα ζωή
μόλις εμείς, ο κουμπαράς, φανεί
ένα τι γεμάτος.

Χύνονται, βροχή, οι επιλογές
απρόσεχτος διαθλάται ο θάνατος
μέσ’ από τις σταγόνες
κι η στερνή στιγμή μάς πλημμυρίζει χρώματα.
Ουράνιο τόξο,
χαμόγελο θλιμμένο τ’ ουρανού.

Ανάποδα,
αρχίζω να περπατώ και πάλι με τα χείλη.
Το χαμόγελο τώρα μοιάζει χαρωπό,
χώμα απέραντο ουρανός
κι αστέρια ανθισμένα του Απρίλη.

Όχι το ύψος, πλάτος της πρέπει της ζωής.





Από τη συλλογή «των αστέγων ανθόκηπος», εκδ. Κουκκίδα, 2022.