Τώνια Τσαρούχα, "Δύο ποιήματα"

            «Τίποτα. Τίποτα που να μπορείς να κάνεις...»*
                                                        ή
Τι λέω στον εαυτό μου, όταν καταστρώνω σχέδια διάσωσης


Τι κάθεσαι και κάνεις, όταν υπάρχουν τόσα σύννεφα
που μουτζουρώνουν τον ουρανό
/κάποιες φορές τα σύννεφα κάνουν την έκπληξη
                          σκορπίζουν
έτσι ελπίζουν οι άνθρωποι σε μια καινούρια έναρξη/

αν μια πρωτόφλογη αγάπη σβήσει /από γινάτι/
και κάνεις πως δεν σε νοιάζει
 
αν μια καρέκλα γίνει ηλεκτρική /από συνειρμό/
και κανείς δεν το καταλάβει

«Τίποτα. Τίποτα που να μπορείς να κάνεις...»

αν /μπορείς να κάνεις χωρίς τον δισταγμό σου και / το σκάσεις
μην πάρεις μαζί σου τίποτα φωτοβόρο
όπως, λόγου χάρη, εφημερίδες /κάτω απ’ τα εσώρουχα/

αν και η ώρα δεν είναι ποτέ ακριβώς
το τρένο της λίγης ζωής
γρήγορα γίνεται τσιγάρο
το καπνίζει ένας αργοπορημένος επιβάτης
στην αίθουσα των χαμένων βημάτων

αχ αυτή η λίγη ζωή, αυτός ο χρόνος
κυλάει από σταθμό σε σταθμό
πάνω σε μη πραγματικές
όμως ευκρινώς χαραγμένες ράγες και

«Τίποτα. Τίποτα που να μπορείς να κάνεις...»



*στίχος από το CANTO LXXXIII του Ezra Pound,
στο πρωτότυπο είναι: «Nothing. Nothing that you can do».





                 Gimme danger
                               ή
Προθέσεις που δεν αρθρώνονται


Προθέσεις που δεν αρθρώνονται

επιθυμίες από σάλιο
και σελιλόιντ

οδηγούν την ανάσα
κατά τη διάρκεια της συνάντησης

γεμάτη προσμονή, αν είναι η πρώτη·
καιρό μετά
η οικεία μας φαντασιοκοπία
δεν υφαίνει ούτε κισσό ούτε καπνό

περισσότερο εγκαταλείπει
παρά περικλείει τη στιγμή

πιο πολύ πνιγμός
παρά χειραψία

/αυτο/τραυματισμός

από έκθεση στη σκόνη

όταν είναι πιο βαριά
απ’ αυτά που σκεπάζει





Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Gustav Klimt, «The Kiss».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.