Κλεονίκη Δρούγκα, "Οκλαδόν με τον χρόνο"

 

Οι Χειμερινοί


Μεσημέρι του Δεκέμβρη
οι λουόμενοι ξεντύνονται τις αμαρτίες τους
−χωρίς αιδώ−
απλώνουν τις πετσέτες
στις σπασμένες καρέκλες
αχνίζουν στον κρύο αέρα
ταΐζουν δυο αδέσποτα στην αφή του ανάπηρου ήλιου
συναινούν στο λίγο της ανθρώπινης ανάσας
χώνονται στον βυθό
Τους θυμάται
χώνονται μέσα του
αναδύονται άλλοι
στο θαμπόφωτο του χειμώνα
αλέθουν στα κύματα τα πάθη
στην κρύα αλατισμένη φωτιά
φυσούν ζωή στα όνειρα
ύστερα ντύνονται με γρήγορες κινήσεις
ανταλλάσσουν κλεφτές ματιές
−χωρίς εδώ−
τις προσθέτουν στα κέρδη της ημέρας·
λίγοι μπορούν να καταλάβουν αυτήν τη σχέση.





Αλμύρα


Στην αρχή θρηνείς την άνοιξη που αγάπησες

ύστερα σου επιστρέφεται η χαρά
χάδια τα στάρια που σηκώνουν κεφάλι
θάρρος στη σκιά
τραγούδι στα κύματα
κάνεις κότσο τα μαλλιά
φυτεύεις την αλμύρα μέσα

να μη στεγνώσει
κανονίζεις μεγεθυμένο καλοκαίρι
Ζωγραφίζεις στην άμμο
σχήματα ελευθερίας
Ανοίγεις τους μεντεσέδες της ψυχής
με δυο φωνήεντα χαράς
Φοράς το περιδέραιο του μπλε
στο ηλιόφως
Ζέστανε ο καιρός τα όνειρα
Άνοιξες το πουκάμισο

Τίποτε δεν μπορεί να πάει στραβά το καλοκαίρι.





Μνήμη


Πηγάδι από ψέματα η μνήμη
σκύβεις να δεις τα αθέατα
αγριόχορτα οι σκέψεις
μέσα σου
λείπει ένα μεσημέρι που σ’ εξαγόρασε
ένα δειλινό που σ’ εγκατέλειψε
ένα βράδυ που σε αρνήθηκε
είναι κοντή η μνήμη
σε βάζει σε κίνδυνο
φλερτάρει με την προδοσία
αφήνει τα ίχνη της σα φίδι στην πέτρα
τρέφεται με ό,τι της δίνεις
ερωτεύεται την ασάφεια
αψηφά την αλήθεια
ανασταίνει φθαρμένες σχέσεις
πετά ψίχουλα νοσταλγίας
σπαταλιέσαι
αυταπατάσαι
μια πεθαμένη συντηρείς
κάνεις πως αποσχίζεσαι
σε θανατώνει.





Από τη συλλογή «Οκλαδόν με τον χρόνο», εκδ. Μανδραγόρας, 2022.