Μαρία Σύρρου, "Ανακρούσματα ηλιοστασίου"

Ι

Χειμερινό ηλιοστάσιο

ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΜΟΝΟΧΕΙΡΕΣ


Χάνουμε ξανά
το δεξί χέρι του Πάουλ Βιτγκενστάιν
στον ακήρυχτο πόλεμο της πανδημίας
στον καιρό της πάνδημης αιχμαλωσίας·
το θάβουμε copy-paste
στον κάδο ανακύκλωσης
του υπολογιστή μας.

Αναρωτιέμαι
πώς εξωραΐζεται η ερμηνεία
της συλλογικής αναπηρίας.
Ας δοκιμάσω.

Αυλαία.
Στη σκηνή, ο πιανίστας ερμηνεύει
το Κοντσέρτο για αριστερό χέρι του Μορίς Ραβέλ.
Στα παρασκήνια, ο σφουγγοκωλάριος παρερμηνεύει
ελευθερίες και δικαιώματα για πάλαι ποτέ αρτιμελείς.
Στην πλατεία, οι χειροκροτητές
αδυνατούν να ερμηνεύσουν
τη δυσφορία του σπόνσορα
πριν πάρει τον υπνάκο του στο πόντιουμ
– ας σταματήσει επιτέλους το πιάνο·
ζούμε σε ώρα κοινής ησυχίας.
Έξω στο δρόμο, λεγεωνάριοι της νέας διεθνούς
προελαύνουν ακατανίκητοι.
Αυλαία.





ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΟ

                                         Στη μνήμη της μητέρας μου


Ένιωθα άβολα απαρχής στα γιορτινά μου ρούχα
κι εσύ με μάλωνες, θυμάμαι, καθώς μ’ έντυνες
και με κανάκευες γλυκά· είσαι πιο όμορφη έτσι.
Πάντα με μάλωνες γλυκά και με κανάκευες, μητέρα.

Με ρούχα καθημερινά, πάντα αμελής, πορεύτηκα·
με τα χλωρά αγκαθάκια απ’ τις τριανταφυλλιές σου
τις ολάνθιστες να μου κεντρίζουν τ’ ακροδάχτυλα
σαν τιμωρία για κάθε σου παραίνεση που αμέλησα.

Ώσπου ξημέρωσε το πλήρωμα του χρόνου· αλίμονο
στα γιορτινά σου ρούχα σ’ έντυσα για το μακρύ ταξίδι.
Αλκυονίδα μέρα ήταν που μίσεψες, καταμεσήμερο·
μα ήταν χιονιάς· ήταν λυγμός· και μαρασμός· και δίνη.

Συγχώρεση ζητώ για τούτη τη στερνή φορά, μητέρα
που ντύθηκα απαρχής τα πένθιμα του βίου μου τα ρούχα.
Δες με· ντύθηκα ατόφια την οδύνη μου να σε ξεπροβοδήσω·
παράπονό μου αναφιλητό· χλωρό κλαράκι· ροδοπέταλο.




 

ΙΙ

Θερινό ηλιοστάσιο

ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ (IV)


Ξέμπαρκοι γλάροι
μέθυσαν στο λιόπυρο
της προκυμαίας.
Θαλασσινέ καημέ μου
λύσε, ταξίδεψέ τους.





ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ (V)


Σαν καλοκαίρι
σ’ έκρυψα στου κοχυλιού
το μαϊστράλι.





ΛΥΓΜΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ

                                         Στη Μαντώ Παπαδοπούλου


Έτσι όπως καθόμασταν ανέμελες
ανάμεσα σε πρόσωπα οικεία
και κουβεντιάζαμε τα τρέχοντα
ξάφνου μια νύξη ντροπαλή αιωρήθηκε
και μου φανέρωσες σεμνά το μυστικό σου.
Θήλεια κλωστή – στο άλικο του αίματος
βαμμένο υφάδι – καθώς ανάβλυζε
από τις δροσερές παρειές σου
άδραξε τη στιγμή και την οδήγησε θριαμβικά
μπρος στο αφανέρωτο ακόμα μυστικό μου.
Όπως αντάμωσαν στο φως τ’ απόκρυφα
στέναγμα γίναν και λυγμός γυναίκας
που η χαρμολύπη την αλώνει.
Μια στέρηση απροσδόκητη
(υστέρηση στην καθαρτήρια ρύση)
άνοιγε τώρα έναν κύκλο στη ζωή σου
κι έκλεινε στη δική μου έναν.
Για να θυμάμαι τούτη τη γλυκιά αντάμωση
κέντησα κομποβελονιά δυο κόκκινα κρινάκια
πάνω σε άσπρο ολομέταξο μαντίλι
και δίπλωσα μαζί τα μυστικά μας
να απαλύνει η χαρά τη λύπη.

Δείχνεται πάντα συνεπής η ευτυχία
– πάντα στην ώρα της
εκεί που δεν την περιμένεις.





Από τη συλλογή «Ανακρούσματα ηλιοστασίου», ψηφιακή ιδιωτική έκδοση, 2022.

Πηγή: eBooks4Greeks