Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, "Διαλέγω το λευκό"

  

 
ΑΧΡΩΜΕΣ ΜΕΡΕΣ


Έρχονταν έπειτα σκυφτές μέρες ανώνυμες
ερήμην να διαβούν να προσπεράσουν
μες στη γαλάζια στους ομίχλη δίχως πρόσωπο
κάποιους χειμώνες σκοτεινούς, δίχως μια λέξη.

Αυτές θρηνώ:
Την άμμο μπρος στα πόδια −νέα έρημο−
και τις κλεψύδρες του καιρού π’ όλο στερεύαν.

Πόσο ανώφελα ξεδιάντροπα προσπέρασαν
πόσο μου λήστεψαν το βιος
δίχως αγάπη.





ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ ΑΓΧΟΣ


Ένας ελέφαντας μικρός μες στο σαλόνι σου
την ώρα που το σίριαλ αρχίζει
βοσκάει με θόρυβο φιστίκια από το πιάτο σου
θρονιάζεται μπροστά στον καναπέ σου
και πια δε βλέπεις την οθόνη, μα δε νοιάζεσαι

γκρίζο της λάσπης δέρμα σε τυλίγει
ιδρώτας δύσοσμος κυλά, κολλούν τα δάχτυλα
κι όταν κατάκοπος συρθείς ως το κρεβάτι
νιώθεις το πέλμα του βαρύ πάνω στο στέρνο σου
− μήτε το όνειρό σου πια δεν ανασαίνει.

Την άλλη μέρα,
αχάραγα σου φέρνει το λουράκι σου
να βγεις για την ανάγκη σου στο πάρκο.

Από την ενότητα

"Άχρωμες μέρες"

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ


[Νύχτα. Άγρυπνη κι ολόγυμνη στο κρεβάτι της. Το φως
αχνό από τις γρίλιες, φτιάχνει μορφες στο ταβάνι. Έξω

στον δρόμο απόλυτη σιωπή. Είναι αργά. Πολύ αργά.]

Μέσα σε τόσους πια θεούς
δώστε μου έναν
σαν το μωρό να τον κρατώ στα γυμνά στήθια μου.
Ν’ ακούω νύχτα την καρδιά του ρυθμικά,
με την ανάσα του βαθιά
να γαληνεύω.

Να λέει πως μπορεί το φως
μόνο για μένα να σκορπά
αστέρια, ήλιους στη σειρά, λαμπρό χρυσάφι
να λέει θάλασσες, νησιά
μπροστά στα πόδια μου,
μ’ ένα του νεύμα μοναχά, πως θα μου φέρει.

Κι ας είναι αδύναμος θνητός
κι ας είναι πάμφτωχος.
Ας είναι άσημος, μικρός,
ας είναι ψεύτης.


[Ο ψίθυρός της σίγησε. Το σώμα της ακίνητο, ιδρωμένο. Απ’
τις παλάμες της αναβλύζει ακόμα το αίμα της αγάπης της.]





ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ


Κάτω απ’ τα μάτια μια σκιά, νύχτα που βιάστηκε
κι ένα παράπονο βαθύ −δες πάλι βρέχει−
φύλλα του δρόμου τα μαλλιά ανακατεύτηκαν
ωχρά τα χείλη σου ψυχρά δίχως τραγούδια.

Τι φταίει τάχα κι η ζωή σού ’γινε δύσκολη
έλεγες δε θα μεγαλώσεις, δε θ’ αλλάξεις
πώς βρέθηκες εδώ μακριά απ’ το σπίτι σου
σε μονοπάτια όλο πέτρες κι άγρια αγκάθια.

Πού πήγαν όλα τα παιχνίδια και τα ψέματα
τα παιδικά σου παραμύθια και τα γέλια

κοίτα τ’ αυλάκια που σου χάραξαν αλύπητα
η θλίψη κι ο καιρός στα μάγουλά σου.

Από την ενότητα

"Γλυκό σκοτάδι"

ΔΙΑΛΕΓΩ


Διαλέγω το λευκό, το φρέσκο χιόνι
το άγραφο χαρτί μου που μουρμούριζε
την πόρτα που ξεκλείδωνε στο φως
πρωί Σαββάτου κι η καρδιά τρελά χτυπούσε.

Διαλέγω το κενό, το δίχως όνομα
το όνειρό μου που αδέσποτο γυρνούσε
το κρυφογέλιο των παιδιών στ’ άλικα χείλη τους
το νέο που δε σκούριασε στα χέρια.

Κάθε ανείπωτο ζητώ κι αχαρτογράφητο,

αν μου δοθεί ποτέ η χάρη να διαλέξω.

Από την ενότητα

"Ανεπίδοτη θλίψη"

Από τη συλλογή «Διαλέγω το λευκό», εκδ. Ρώμη, 2022.



Διαλέγω το λευκό είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής που πραγματεύεται τη συνειδητή επιστροφή στη χαρά και την αισιοδοξία. Η ψυχαναγκαστική εμμονή στη θλίψη, η καταστροφική αυτολύπηση κι η μηδενιστική θεώρηση του κόσμου περιγράφονται ως νοσηρές παγίδες της ψυχής. Το φως είναι υπαρκτό κι αποτελεί δικαίωμα του καθενός! Η χαρά δεν είναι παρά μια απόφαση! Το τέλμα της θλίψης είναι το λασπερό ναυάγιο που εγκλωβίζει την ψυχή και την πνίγει. Η άνοδος στο φως γίνεται θριαμβευτικά μέσα σε μια βροχή από λαμπερές σταγόνες.

Από την έκδοση

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1967. Ζει με την οικογένειά του στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ποιήματα και κριτικά σημειώματά του για έργα άλλων δημιουργών φιλοξενούνται σε συλλογικούς τόμους και σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Κάποια από τα έργα του απέσπασαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς. Μερικά έχουν μεταφραστεί στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα.