Χρήστος Τουμανίδης, "Από το Ημερολόγιο μιας γυναίκας"

Από το Ημερολόγιο μιας γυναίκας

(Παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα)

=======

ΚΥΡΙΑΚΗ


Στην αρχή δάκρυα. Έπειτα σιωπή.
Και τέλος· οι καμπάνες.

Σε μία λευκή νυφιάτικη ουτοπία,
τύλιξα τη ζωή μου.
Πριν γίνω ερωμένη, είπα:
Θα γίνω σύζυγος,
                                 μάνα,
                                            γιαγιά.
Μνημείο μιας εξαίσιας αυταπάτης, δηλαδή.
 
(Μέσα στο μύγδαλο, γλύκα πικρή και στεναγμοί χειμώνα.)





ΔΕΥΤΕΡΑ


Μ’ έναν αόρατο ισόβιο σταυρό πορεύτηκα.
Το σπίτι μας και η νιότη μου παράθυρα δεν είχαν.
Ερχόταν άνοιξη; γινόμουν παρελθόν.

Άλλα μου έλεγε η ανθισμένη μυγδαλιά.
Άλλα και το φλιτζάνι.
Τις νύχτες το τραγούδι της βροχής,
μου έστηνε παγίδες.
Βλέμματα, νεύματα, βιαστικά φιλιά…

Ποια ήμουν και πού πήγαινα, λοιπόν;

(Σκυφτή και μόνη και αειπάρθενη, σε μια βαθειά σιγή.)





ΤΡΙΤΗ


Έτσι όπως έπεφτε το φως, θαρρείς πως
ίσκιοι δεν υπήρχαν.

Φυσούσε, ναι, και το παράθυρο
το άφησα ανοιχτό.
Αμέλεια, λάθος, σκοπιμότητα;
 
(Μια διαρκής, γεμάτη υποσχέσεις, προσμονή.)
Θα ’ρθει! Δε θα ’ρθει; Θα.

Κι ο άνεμος, α! ο άνεμος
                          για ποιον τάχα φυσάει,
                                                   Και γιατί;
Ο κήπος όλος μυστικά, αρώματα κι αστέρια.

Έτσι όπως έπεφτε το φως, θαρρείς πως δεν υπήρχα.

ΤΕΤΑΡΤΗ


Η συμβουλή της μάνας· μαχαιριά,
στις βραδινές μου εξόδους:
«Το νου σου στις προκλήσεις, κόρη μου…
Τη νύχτα να φοβάσαι πιο πολύ!»
Κι εγώ, γυμνή μπρος στον καθρέφτη να παλεύω
με είδωλα,
                    με στεναγμούς,
                                                 με φόβους.

Έτσι καιγότανε τα ενδεχόμενα
και η προοπτική·
                               στην καύτρα του τσιγάρου.
Και πάντα αλλού με πήγαιναν τα φοβερά τακούνια.
Στο λίγο φως,
στα ποθητά σφυρίγματα, εκείνα, των αντρών.

(Πλάι μου, αλλά, πάντα μακριά το ρίγος κι η αγάπη.)





ΠΕΜΠΤΗ


Το πρόσωπό μου το έχασα,
μπρος σε θαμπούς καθρέφτες.
Ρυτίδωσε το φως γύρω απ’ τα μάτια μου.
Άσπρισε η μέρα, και οι νύχτες∙ άσπρισαν κι αυτές.

Ξέξασπρη μέσα κι έξω, ολάκερη!
Σαν χιονισμένο παρελθόν.
Σαν μέλλον περασμένο.

Κι ο Πρίγκιπας μου, ακόμη να φανεί.
(Αν θα φανεί ποτέ του.)

Τι λες κι εσύ αηδόνι μου τρελό, τρελό ξετρελαμένο;





ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
 
(Κάτι σαν ελαιογραφία)


Τον είδα μες το σούρουπο,
ανάμεσα στα βράχια και τη θάλασσα.
Σαν μια φωτογραφία.
Έξω από τη ζωή, έλεγες πως γελούσε.

Στη χούφτα του, ένα σβηστό φεγγάρι.

Έπειτα ήρθε η αστραπή!
Άναψε το τσιγάρο.
Ανάψανε κι οι φάροι.

Τα πλοία,
άλλα ξεμάκραιναν διαρκώς,
κι άλλα, σφυρίζοντας,
                                μπαίνανε στο λιμάνι.

Κι εγώ περίμενα, περίμενα…
Ώσπου άρχισε να βρέχει.

Εκείνος δεν φαινόταν πια.
Έσβησε σαν τσιγάρο στη βροχή.

Αύριο, είπα, Σάββατο, θα ’μαι και πάλι μόνη.
Ολομόναχη.
Μέσα στις ανθισμένες ερημιές.
Ένα κλειστό βιβλίο.

Μόνη, ωραία κι άπαρτη, κάτω απ’ τους γαλαξίες.


                                              (Αθήνα, φθινόπωρο 2012 - χειμώνας 2021)


                                                                      Χρήστος Τουμανίδης

====================

Πρώτη δημοσίευση

Στην πάνω εικόνα: Pablo Picasso, «Portrait of Dora Maar» (1937)
Στη δεύτερη εικόνα: Pablo Picasso, «Woman with book» (1932).