Αχιλλέας Κατσαρός, "Cabaret Voltaire"

Λαβίδα

Ημέρα τρίτη.

                              Αναστάσιμη μέρα.

Έξω από τον τάφο δεν θα δεις άγγελο ούτε γυναίκες.

   Η κόλαση είναι πιο ζωντανή από κάθε περιγραφή.

                              Σπάνε οι βράχοι.

               Χιλιάδες λεύγες πραγματικότητα,

                  αυτό είναι το αλύτρωτο κρασί.

Το κεφάλι μου

                             σκέφτεται με ελαφρόπετρες

παράγεται στη Νίσυρο

                             δώδεκα οικογένειες το ζουν

στα μάτια έχω ηφαίστειο

πλάκες τεκτονικές στα βλέφαρα

τα στεφάνια φρύδια μου

           θρηνούν νεκρούς στην Καλλονή

μυρόβλητος μνήμη

ο θάνατος των εραστών

                                            ίσως είναι γαλάζιος

καντάδα πίνει νερό στην άκρη του γκρεμού

μύτη μυρίζει πέτρες

ευφραίνεται από τη λάβα των ματιών σου

               γράφει στον λαιμό

αυτό που δεν θα πει

                                                          και τον καρατομεί

                               μένουν τα χείλη

                      αιμοσταγή και αδιάβροχα

                                όπως οι ήττες

το φιλί δεν φορά ιωνικό ρυθμό

δεν έχει κίονες ούτε θεριεμένους Δωριείς

μόνο νεκρούς έχει

       βρέφη που δεν θα προλάβουν να γίνουν κλαδί

            επίχρυσες μάνες καραμελωμένης αμαρτίας

                πατέρες εποχής αποξηραμένων φρούτων

                                                                         αιμομίκτες

                                                              ωδές λαιμητόμων

                                            αυτόχειρες ώμοι και στήθη

              μέγας αυτόχειρ η σπονδυλική στήλη

            εκεί οι ρώγες μοιάζουν πολιορκημένοι

                          πάνω στην Μπόχαλη

μικρό σπουργίτι ο μηρός

γόνατο της μνήμης ο αναστεναγμός

                                                   πατρίδα ο χρόνος

στις κνήμες και στα πέλματα

αξίωμα του λυρισμού

να φύγεις νύμφη

                            τίποτε πιο λυρικό

                  από την επιστροφή στη φλόγα

                  κι αυτό θα το ’χεις λησμονήσει

                                 άθλιο σώμα

                              λαβίδα ροδαλή

Από τη συλλογή «Cabaret Voltaire», Μινθη 2016