Αυτό το κορίτσι του πνιγμένου ουρανού
Απόψε θα πεθάνει.
τα άστρα εκπίπτουν και βυθίζονται
μέσα στο βλέμμα της
όαση από φυτά σαρκοβόρα
σχεδιασμένη μακριά από την πόλη
στην περιοχή με τα φουγάρα, στην
όχθη των διυλιστηρίων
αφήστε στα χέρια της το νόμισμα
για να περάσει στην άλλη όχθη
του μολυσμένου ποταμού
με μελανό φόρεμα ντυμένη
να τη δεχτείτε στο υπερπέραν
θα πεθάνει.
εκεί που η άσφαλτος έδινε
την θέση της σε χαλίκια
και βλάστηση ξερή.
Απείχε πια σαράντα χιλιόμετρα
από την κοντινότερη επαρχία
και η σιγή της υπαίθρου, της θάλασσας
καθήλωνε το τοπίο.
με τα σκονισμένα παράθυρα
και τα πόδια του βυθίστηκαν
σ’ ένα λεπτό στρώμα άμμου
νωπό απ’ την πρωινή βροχή
το απέραντο κενό της θάλασσας
κατά μήκος της ακτής
παίρνοντας στα χέρια του κλαδιά
και ξεραμένα φύκια
που ορίζουν τον θώρακα του κόσμου
έσκαψε με τα χέρια του την άμμο
πλάθοντας μια αυτοσχέδια εστία
Άναψε την φωτιά
και κάθισε κοιτώντας το νερό...
μέσα στο σώμα των φλεγόμενων ξύλων
στις μαύρες ίριδές του
η πυρκαγιά απλώθηκε
σκορπίζοντας λιλιπούτειους ήλιους
σε κάθε σπιθαμή του ορίζοντα…
να χαράσσονται αργά πάνω στην άμμο
Ήταν ο άνθρωπος με το χάλκινο πρόσωπο
Τοπία και πόλεις βυθισμένες
σε μια αλλόκοτη καταχνιά
Σταθμοί που προσπερνάς
Και άνθρωποι χωρίς χέρια
να σε χαιρετούν
βαθιά στα έγκατα
στις κατακόμβες του ουρανού
περπατά μόνος
το βήμα του σταματούν πλακάκια σπασμένα
και απειλές γεννημένες στο μέλλον
Πώς θα διαβεί τον ποταμό
Ο Κωνσταντίνος Βορβής γεννήθηκε στην
Λάρισα. Ζει και γράφει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει σαράντα βιβλία ποίησης και
πεζών. Είναι συνεργάτης της Οδού Πανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου