Ελένη Βακαλό, "Ο τρόπος να κινδυνεύουμε"

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ

Ο τρόπος να κινδυνεύομε είναι
ο τρόπος μας σαν ποιητές

*   *   *

Είχε περάσει σε μεγάλες ριπές ο αέρας νύχτες πολλές
Το σκοτάδι κινούσε. Παράφορα κουβαλούσε από παντού μυρωδιές
Στα πλευρά μου άνοιγε κήπους. Έβλεπες άλλες φορές τοπία θαλασσινά
Δροσεροί στις όχθες τους ξάπλωναν όσοι θυμόμαστε
Δεν καίγονται, δε μαραίνονται
Τότε αναβρύζαν πηγές
Από τη μια γλυκό κυλούσε νερό ως μέσα στη θάλασσα προχωρώντας σε ήσυχους δρόμους
Εκεί όταν είναι οι μέρες καλές πιο κρύο σαν κολυμπάς αισθάνεσαι το νερό
Κι όπως σε πλάκα μαρμάρινη αν σταθείς απόγεμα του καλοκαιριού
Όντας εσύ πιο ζεστός, εκείνη στη σκιά και στα χόρτα κρυμμένη
Μιαν άλλη ανάσα θαρρείς πως περνά
Κι ανάπαυση σε τραβά και τρόμος σε διώχνει
Έτσι αισθάνεσαι όταν τα ρεύματα αυτά συναντάς

Καλύτερο για τη δίψα του άγιου τους στόματος το εμποδισμένο νερό

*   *   *

Εγκάρσιο σκοτάδι περνά μία σειρά ημερών
Κι ούτ’ άστρο δε φέγγει της νύχτας
Δεν είναι σκοτάδι της νύχτας αυτό
Τέτοιο πουλί. Ο ουρανός έχω γίνει που μέσα γκρεμίζεται
Θήραμα λάμπει του αφρού. Στην άκρη βάθους μεγάλου νερών
Πριν πέσει το μελετάει μόνος ο βουτηχτής
Ουράνια θάλασσα, και το ένα μεγάλο μάτι του βουτηχτή να είναι η πηγή
Το δέντρο το άδειο κινούσε από κει
Ήταν το δέντρο άγνωστο, σκάλες και σκάλες κατέβαινε
Κλωνιά κλαδιά κορμός, βαθειά
Κι όσοι πεθαίναν καλοί καινούρια σειρά χλωρές φυλλωσιές

*   *   *

Ανάβει φυλάγοντας τους τάφους δεντροστοιχία ο καντηλανάφτης των εποχών
Κι επάνοδο των αισθήσεων φαντάζομαι όταν το δώρο θα γίνεται
Που η αγάπη τότε περισσότερη είναι
Όπως όταν τον πόθο περάσεις τότε κάθε αίσθηση του έρωτα γίνεται έτσι ξεχωριστή
Κι έχει μερίδιο του κόσμου
Το ένα που τρέχει, το άλλο που κελαηδεί
Είναι γεμάτος ο κόσμος
Όπως θα ήθελα χωρίς να τρομάζω που πλέει ο νους
Νομίζω πως ό,τι θαυμάσιο κι αλλόκοτο πια δε θα μοιάζει, μπορεί εκεί να συμβεί

*   *   *

Θυμάται ο άλλος το σώμα που τόση αγάπη προσφέρει
Είναι κι οι μέρες καλές
Σε δροσισμένη σκιά χαμηλή είναι της γης
Κι ανάμεσα περπατούμε όλοι
Βλέπεις παρέες εκδρομή
Και τι σεμνότητα η φύση έχει
Χόρτο μαζεύω μνήμη ανθίζει
Τα λέω έγνοιες, τα λέω αρνιά
Πού ήταν πιο πριν, προφτάνουν βραδάκι
Δεν έγραψα τ’ όνομα βοσκός των νερών;
Και νόστιμη βρίσκουν τροφή
Που τα λιβάδια είναι αρμυρά


Περίβρεχτες του πελάγους οι χώρες μετοίκησαν τότε τους έγινε ουρανός
Κι ούτε το βήμα τους χόρτο θα γνώριζε
Ή περπατώντας μπορούσε να ακουστεί
Τώρα προσέχω περισσότερο, όσα πιο λίγο διαρκούν
Εκείνα κρατάνε, μαγεία γεμίζοντας την ψυχή
Και πως προσφέρονται όλα σε κείνους
Βλέπουν στον τρόπο τους, τέτοιον, ένα σημάδι οι ποιητές
Ευτυχισμένοι που είναι
Δεν έχουν τόπο για να σταθούν κι έχουν ξημέρωμα
Η αγρυπνία τους είναι ύπνος του θεού μεγάλος κοντά τους





«Ο τρόπος να κινδυνεύουμε» (1966).
Πηγή: «Ελένη Βακαλό - Το άλλο του πράγματος [Ποίηση 1954-1994]», εκδ. Νεφέλη, 1995.


Πηγή για την εικόνα: «Ανδρέας Εμπειρίκος:Φωτογραφίες της Ελένης Βακαλό».
Από το αφιέρωμα στην Ελένη Βακαλό του περιοδικού Χάρτης, 25, Ιαν. 2021.