Δημήτρης Χαρίτος, "Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια"

ΕΠΟΧΗ ΠΡΩΤΗ

22

Ο δικός σου παράδεισος

Είναι η δική μου κόλαση.

Και το ανάποδο, μου απαντάς

Και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια.

Να, λοιπόν, που κάτω

Απ’ τις εφημερίες της ηδονής

Βασανιζόμαστε το ίδιο.

24

Ήμουνα χαρταετός

Τα χέρια σου αδέξια

Κι ο σπάγγος λιγοστός.

63

Τ’ αυγουστιάτικα μελτέμια παλαβώνουν

Το ανάριχτο ποτάμι των μαλλιών σου

Και συ παιδεύεσαι μαζί τους

Ωσάν να λιχνίζεις τις Κυκλάδες

Με τη μετάξινη ανεμοσυρμή τους!

73

Τα όνειρα και οι χρησμοί

Των δικών μας φόβων παιδιά.

84

Μπλεγμένα τα κορμιά μας

Θα μοιάζουν με χρόνο

Που ’χει μόνο μιαν εποχή.

ΕΠΟΧΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

94

Κάθε φορά που σε σκέφτομαι

Γίνομαι ονειροκρίτης των ονείρων μου.

113

Ροκανίζω το υπόλοιπο αποταμίευμά μου

Κυρίως λέξεις εύκολες, μνήμες επίμονες

Σχέδια αραχνιασμένα και οπωσδήποτε

Υποσχέσεις ανεκπλήρωτες.

Τα επιτόκια των ελπίδων καταρρέουν από καιρό

Κεφάλαιο μαζί και τόκοι

Δεν κάνουν ούτε έναν οργασμό.

163

Τόσα πολλά τα ρόδα

Τόσα πολλά και τ’ αγκάθια.

Με την εικόνα του κορμιού σου

Ευφραίνεται μα και ματώνει ο ύπνος μου.

ΕΠΟΧΗ ΤΡΙΤΗ

196

Είναι και κάποιοι Σίσυφοι

Που τ’ όνομά τους είναι το μόνο βάρος

Που έχουν ν’ ανεβοκατεβάζουν.

202

Βάζω το κλειδί στην κλειδαριά της έμπνευσης

Μ’ απ’ την πολύχρονη σκουριά τρίζει χωρίς να γυρίζει.

205

Συμβασιούχος αορίστου χρόνου

Αυτός ο καλά δασκαλεμένος άγγελος

Που δήθεν παραστέκεται στις ψυχές

Ν’ αποχωρίζονται το κορμί τους.

ΕΠΟΧΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

321

Ακόμα κι όταν είμαι ο νικητής

Δεν παύω να είμαι ο ενικός μου αριθμός.

Παραμένω, δηλαδή και συνοπτικά,

Η ευτυχία που δεν έχω.

332

Όχι, μου είπες·

Ποίηση είναι η μαστοριά

Να μαγειρεύεις με λέξεις λιγοθυμιά.

Από τη συλλογή «Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια - (Ιδιωτική μυθολογία)» εκδ. Κίχλη, 2017.