Γιώργος Δελιόπουλος, "Επισκέπτης Άγγελος"

Φρουροί

Μαλώναμε Δημήτρη για τα ρούχα των ληστών. Ρίχναμε ζάρια, παίζαμε χαρτιά, ποιος θα κερδίσει την αόρατη γραβάτα, το ακριβό πουκάμισο, ποιος το φθαρμένο παντελόνι και τα χάρτινα παπούτσια. Ώρες κάτω από ξύλινους σταυρούς, σε άγονα υψώματα, πάνω από τα κεφάλια μας τη γλίτωναν ληστές και κάρφωναν θεούς. Γύρω μας έκτιζαν από σταυρούς ανάκτορα, γκρέμιζαν είδωλα και μάθαιναν καινούριες προσευχές. Όμως εσύ κι εγώ ακίνητοι εκεί, μαλώνοντας για λίγα ξένα ρούχα, ήμασταν δυο απλοί φρουροί, τίποτα τελικά δεν ήταν σίγουρα δικό μας, ούτε καν η απόφαση να ζήσουμε ποντάροντας στον θάνατο των άλλων.

Η γλώσσα των ανθρώπων

Για να καταλάβω τους ανθρώπους

έμαθα τη γλώσσα τους

κι έπρεπε να ξέρω

πως η γλώσσα κρύβει ανοιχτές πληγές

άλλοτε γιατρεύονται κι άλλοτε σκοτώνουν

έπρεπε να ξέρω

πως κοστίζουν ακριβά τα μεγάλα λόγια

και παλιώνουν γρήγορα μέσα στην ψυχή

έπρεπε να ξέρω

πως δε γράφεις τη ζωή μοναχά με λέξεις

κι απ’ τις λέξεις μόνο δε γνωρίζεις τίποτα.

Όμως αυτά δε μου τα έμαθαν ποτέ.

Βαφείς του γκρίζου

Για λίγα μόνο κατοστάρικα

δεν είπαμε το μαύρο μαύρο

                     το λευκό λευκό

και βάψαμε τους τοίχους της σιωπής

από το φόβο των σκληρών χρωματισμών

σε μια φθηνή απόχρωση του γκρίζου.

Από τους τοίχους της σιωπής

έκτοτε ξεφλουδίζονται

μονάχα γκρίζες λέξεις.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κανόνα

τα πράγματα, οι λέξεις και οι άνθρωποι

εγχρωματίζονται πιστά στους γύρω τοίχους

κι εμείς για λίγα μόνο κατοστάρικα

βάψαμε γκρίζα μια ασπρόμαυρη ζωή.

Παιδική θάλασσα

Στα παιδικά μας όνειρα υπήρχε μία θάλασσα

και μέσα της ταξίδευαν αμέριμνα τα πλοία

ελεύθεροι κυματισμοί έφερναν ξένα γράμματα

κι ατίθασοι αγέρηδες σκορπούσαν κάθε βλέμμα

στον ανοιχτό ορίζοντα.

Τώρα πια μεγαλώσαμε

τα παραμύθια πέτρωσαν

κτίζουμε κάθε μέρα φράχτες

κομματιάζοντας τα κύματα

χωρίζοντας τα βλέμματα στα δύο.

Τώρα πια δεν υπάρχει μ ία θάλασσα

υπάρχει μόνο το εδώ ή το εκεί

το πρόσωπό μου ή το πρόσωπό σου

ο βυθός μου ή ο βυθός σου.

Ας είναι, μας αρέσουν τα διλήμματα

και μας γερνούν οι απαντήσεις.

Το σώμα

                                               Το σώμα είναι η Νίκη και

                                                       η Ήττα των ονείρων

                                                       (Κ. Αγγελάκη-Ρουκ,

                             "Μαγδαληνή το μεγάλο θηλαστικό")

Ακούστε! ακούστε

το αίμα πώς κοχλάζει στο κορμί μου!

Δείτε! δείτε

πώς ξεπηδά από τις φλέβες των ονείρων!

Μυρίστε! μυρίστε

τα αρώματα της παιδικής μου λήθης!

Πιάστε! πιάστε

τα μαύρα μου μαλλιά να βγούμε έξω!

Πιείτε! πιείτε

το δάκρυ της παλλόμενης καρδιάς μου!

Πιστέψτε! πιστέψτε

πως το σώμα είναι η μόνη μου Αλήθεια!

Από τη συλλογή «Επισκέπτης Άγγελος», Κοβεντάρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, 2015.

Στις εικόνες: Έργα της εικαστικού Γλύκας Διονυσοπούλου τα οποία κοσμούν την ποιητική συλλογή.