Μαρίκα Συμεωνίδου, "Παράξενη εξήγηση 22"

~*~

Χάρτινα ξίφη

Ρυτίδωσαν το κύμα

Της ιστορίας

~*~

Η δειλία της

Το καταφύγιό του·

Επιβίωσε

~*~

Την αγάπησες

Όταν τη ζωγράφισε

Ο καθρέφτης σου.

~*~

Το ποίημά σου

Γράφεται στα μαλλιά μου

Με τα χέρια σου

[Επιλογές από την ενότητα: «Ξαφνιάσματα από μελάνι»]

~*~

ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Έκαιγε σαν φανατικός ιεροεξεταστής τις αναμνήσεις

μέσα σε μία ώρα

είχε γεράσει

το πρόσωπό του είχε γίνει μάσκα

το βάδισμά του βαρύ

η γοητεία του πικρή

μόνο μια σταγόνα πλημμύριζε τη σκέψη του

η καρδιά της που κόντευε να σπάσει στην αγκαλιά του

ΑΡΩΜΑΤΑ

Χθες πέρασα

Από το νησί σου

Μύριζε μύρο και λιβάνι

Μετά από το σπίτι σου

Μύριζε παλιά βιβλία

Προχώρησα στη σκέψη σου

Μύριζε ρόδο και σοκολάτα

Συνέχισα πιο κει

Στην καρδιά σου

Μύριζε το άρωμά μου

Τρόμαξα

ΤΕΛΟΣ

                                στον Γιάννη και στην Κάλλια

Μόνο μη μου πάρεις

Το ποδήλατο

Τα ταξίδια

Τα βιβλία

Τον ήλιο

Τη μουσική

Τη θάλασσα

Κι εκείνο το μικρό βιβλιαράκι των Pink Floyd

ΤΟ ΞΕΡΩ

Το ξέρω πια

Έψαχνες να μπεις τόσα χρόνια στο πεπρωμένο μου

Σε κάποιο καφενείο έβρεχε αυτή σου η σκέψη

στο κρεβάτι ξαπλωμένος δίπλωνες το σεντόνι

για να μ’ εκτελέσεις

και στον καθρέφτη σου μια μέρα

είπες «αυτήν θέλω»

αθώα σαν μια πρώιμη άνοιξη

ή σαν μια αναπόφευκτη καταστροφή.

[Επιλογές από την ενότητα: «Υπόκλιση στα ανείπωτα»]

Από τη συλλογή «Παράξενη εξήγηση 22», εκδ. Γαβριηλίδης, 2018.