Καίτη Παπαδάκη, "Νέο έτος"

Νέο έτος

Σήμερα ας μη διαβάσουμε ποιήματα.

Σπάνια θα βρεις κάποιο αισιόδοξο.

Σήμερα ας μη διηγηθούμε όνειρα.

Σκοτεινό μέσα τους

το δάσος των παιδικών παραμυθιών.

Σήμερα, νομίζω, δεν χρειάζονται τραγούδια.

Κούρασαν οι νότες απ’ τα κάλαντα.

Μπορούμε λίγο να καθίσουμε;

Λίγο, έτσι, δίχως να μιλάμε.

Εγώ τη γάτα θα κοιτάζω που κοιμάται.

Εσύ έξω απ’ το παράθυρο το χιόνι.

Στον καναπέ θα περιμένει μια κουβέρτα.

Εκεί να καταστρώσουμε σχέδια ήσυχα…

Ας μείνουμε όλη μέρα τυλιγμένοι

ο ένας με τον άλλο.

Σήμερα ας μην κοιταχτούμε στα μάτια.

Τυφλοί ας μείνουμε,

νεογέννητοι.

Χωρίς

Κι άλλη μέρα χωρίς λόγια.

Γαβγίσματα μόνο

ενός σκυλιού νωχελικού

σαν χώμα βρεγμένο.

Κι άλλη μέρα χωρίς φωνή.

Θόρυβοι, θόρυβοι αταυτοποίητοι.

Ψάχνεις πίσω απ’ τα έπιπλα

να δεις τι κινήθηκε.

Όλα ακούγονται

βήματα κύκλωπα

σπίτι άδειο

αντίλαλος

ιδέα σου θα ’ναι.

Άλλη μια μέρα

χωρίς

χωριστά

χωρίστρα είχες  λίγο στραβή,

γελούσα.

Χωρίς θέμα αυτό το ποίημα.

Λέξεις μου ’ρχονται βροχή.

Η σιωπή τις θρέφει.

Το γάβγισμα επαληθεύει

την ανάγκη τους.

Σταγόνες χοντρές

οι ήχοι χαστουκίζουν

χωρίς να σε λυπούνται

ή να σε…

κι εγώ δεν ξέρω…

Μαζί

Όπως καθόμαστε αντίκρυ

στις δυο κόψεις

της ελπίδας

τραβάμε ο ένας τον άλλο

απ’ τα χέρια

με δύναμη.

Προσπαθώντας πιο κοντά

να ’ρθούμε,

τεμαχιζόμαστε.

Το μισό σώμα σου

έλκεται απ’ το μισό μου.

Η ένωση ισχυρή, μα όχι τέλεια.

Εσύ ήσουν πάντα πιο παχύς

και αρκετά ψηλότερος.

Η πληγή δεν επουλώνεται εντελώς.

Κάπου-κάπου στάζει

αίμα ανάμεικτο.

Μια μέρα ας ήτανε να φύγω μακριά σου…

Καίτη Παπαδάκη

Τα ποιήματα της Καίτης Παπαδάκη δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Στην εικόνα: Γιώργος Ιακωβίδης, "Ρόδια"