Ειρήνη Μπόμπολη, "Εκεί που ο κύκλος"

Ανοιξιάτικο ξύπνημα

Πάλι το ποτάμι

ξύπνησε πρωί.

Κι οι παπαρούνες

στις όχθες του

γκρινιάζουν για φως.

Πάλι το νερό

πενθεί την άνοιξη.

Κατακόκκινο.

Το ξένο Σώμα

Είναι βαρύ. Μολύβι.

Κι ας το κράτησες κάποτε

ψηλά

με το ένα σου δάχτυλο.

Είναι βαρύ σαν το σκοτάδι

πηχτό πικρό και άπονο

το ξένο σώμα.

Σαν το κρατάς λυγίζεις

και κρυώνεις

από τον πάγο της σιωπής.

Κι ας λούστηκες γυμνός

στο φως του, κι ας ζεστάθηκες

στον ήλιο του.

Τώρα σκληρό είναι σαν την πέτρα

κι αρράγιστο

στη θέα των λουλουδιών,

Δεν αγγίζει

Δεν μυρίζει

Δεν βλέπει ούτε ακούει.

Ούτε γεύεται τη σάρκα σου.

Μόνο την ποδοπατεί.

Και δεν σε γνωρίζει.

Ούτε το γνωρίζεις.

Στον κήπο

Το γιασεμί, το αγιόκλημα.

Και το φιλί σου ανέσπερο,

ανάμεσά τους.

                                             21-5-2015

Ανάποδα

Αν κουρδίσω ανάποδα το χρόνο

μπορεί και να σε συναντήσω.

Μπορεί,

τυλίγοντας ξανά το νήμα στο αδράχτι,

και να πέσω πάνω

σε εκείνο το ιδιότροπο, λάγνο

χαμόγελό σου.

                                             21-6-2016

Από τη συλλογή «Εκεί που ο κύκλος», εκδ. Το Δόντι, 2016