Τατιάνα Παπά, "Δύο ποιήματα"

Χίλιοι τρόποι

Γκρίζα σύννεφα, γκρίζα μάτια

βουτηγμένα στη θλίψη

Κεραυνοί, καταιγίδες

κι ύστερα ήλιος

και μετά ψιλόβροχο

Αρχές φθινοπώρου

ένα ουράνιο τόξο να σπάει τη σιωπή

και να χαμογελάει με χίλια χρώματα.

Χίλιοι τρόποι να υπάρχουμε.

Χίλιοι τρόποι να αγαπάμε.

Νέα Γη

Με ό,τι έχω ήδη κερδισμένο

στα μονοπάτια του ήλιου και της αβύσσου

προχωρώ ακόμη πιο πέρα ασταμάτητα

Το θέμα δεν είναι αν θα επιλέξεις να δεις

το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο

Όταν φτάνεις στ’ απροχώρητο, στο άγνωστο

Εκεί που οι λέξεις ξεθωριάζουν

Εκεί που οι ήχοι και τα χρώματα φτάνουν στα όριά τους

Εκεί που δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά

Εκεί που τα πράγματα είναι γυμνά, κοφτερά κι ολοκαίνουρια

Μπορείς ν’ αντέξεις τόσο φως σκοτεινό κι αγγελικό;

Μπορείς ν’ αντέξεις τόση αιχμηρή ομορφιά;