Ορέστης Αλεξάκης, "Νυχτοφιλία"

Σ’ όσους πέρασαν μέσ’ απ’ το στήθος μου

− σαν τον νερό μέσ’ απ’ το μύλο

  

Νύχτωνε

κι ήμουν τόσο μοναχός

που νόμιζα πως ο Θεός

πλησιάζει

*

Ακοίμητος στα στήθη μου

καημός

ο καταποντισμός

του παραδείσου

*

…

Στη μοναξιά των λέξεων

κατοικώ

στην έρημο των στίχων

ασκητεύω

*

…

Πόσα ναυάγια μέσα μου χωρούν;

Πόσους νεκρούς η ανάσα μου

λικνίζει;

*

Ο θάνατος

ο πιο

πυκνός

καπνός

ο θάνατος

ο κλίβανος των μύθων

*

…

Άνοιξη

και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα

θυμούνται

*

…

Κι αν τα κρυμμένα μάς

φανερωθούν

πόσοι θ’ αντέξουν τόση

φωταψία;

*

Τώρα κι εσύ

στα δόντια τού καιρού

στην ερημιά τού παγερού

καθρέφτη

*

Μόνος

μ’ αυτό που πάντα σε απειλεί

με τη σιωπή

της αιωνιότητάς του

*

Μες στο μυστήριο του

τυφλού

θεού

στην παγωνιά

της παντοκρατορίας

*

…

Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή

στην οιμωγή

στην απεραντοσύνη

*

…

Μιλώ

γι’ αυτόν που αιώνια καρτερεί

μ’ ένα κερί λιωμένο στην παλάμη

*

Μνήμη συνάζω

μνήμη και σιωπή

στυφή τροφή

για τον βαρύ χειμώνα

*

Πάλι χαράζει εντός μου

παρελθόν

πάλι χιονίζει εμπρός μου

πεπρωμένο

*

Τι σκοτεινός ωκεανός

το φως

τι φωτεινό βασίλειο

το σκοτάδι

*

…

Ψυχή μου

που αναθρώσκεις στο αχανές

Σώμα μου

που το χώμα σου αποδίδεις

*

Με προσκαλούν τα δάση

των ριζών

οι μαγικές πατρίδες

των μετάλλων

*

Μακριά

πέρ’ απ’ τα τείχη τής σιωπής

ακούω ξανά τον σαλπιγκτή

της νιότης

Από τη συλλογή «Νυχτοφιλία» (1995), που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Ορέστης Αλεξάκης - Ποίηση (1960 - 2009)», εκδ. Γαβριηλίδης 2011