Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, "Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες]"

ΡΕΦΡΕΝ

                αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει
                                          Λίνα Νικολακοπούλου


Τι με κοιτάζεις μ’ αυτά τα μάτια;
λατρεύω κάθε πόρο του προσώπου σου·
λίθους πολύτιμους, έναστρους ουρανούς,
φύλλα νεκρά, κι ό,τι άλλο μίσησε ο Μπρετόν,
χαζεύω απέραντα στις λίμνες των ματιών σου.

Αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει.
Το φως θα κάψει τα φτερά της πεταλούδας,
το φως είναι ο καλύτερος φίλος των γερακιών,
το φως σε θέλει να πηγαίνεις στη δουλειά
να τρώει τα χρονάκια σου και να σε εξουθενώνει.

Εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια
σαν ξεπροβάλεις. Στων πυκνών μαλλιών σου τη σκιά
το μολυβένιο αναπαύεται κορμί μου −
δεκαεπτά, τριάντα επτά, πενήντα, εξήντα επτά
χρόνια κελαρυστά− και κόντρα σε όλα σ’ αγαπάω.

Είμαι ο κλόουν που κοιτάζεις μέσα στον καθρέφτη,
χαμογελώ γιατί τα δάκρυα πια μου γδέρνουνε τη μάσκα
−αυτή που ένα έχει γίνει με το πρόσωπό σου−
θα είσαι ό,τι η πατρίδα για έναν μετανάστη
κι εγώ τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει.

Από την ενότητα

«Εκ του σύνεγγυς»

___________
Σημείωση: Οι πλαγιογράμματοι στίχοι του ποιήματος, αποτελούν το ρεφρέν του τραγουδιού «Παιδικά παιχνίδια» (στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης).





Η ΠΡΩΘΙΕΡΕΙΑ


Αγαπητή κυρία
στο πρόσωπό σας ομορφιές μπορώ να αντικρίσω,
γκέισας λεπτεπίλεπτης της Άπω Ανατολής,
αρχόντισσας αισθαντικής των λάγνων Ινδιών,
και πατρικίας της αρχαίας «μη μου άπτου» Ρώμης·
ή να εννοήσω επακριβώς την πείνα του Βεζούβιου,
πριν καταπιεί διά παντός τη λαμπερή Πομπηία.

Του κόσμου όλα τα διάσημα επισκέφτηκα Μουσεία,
την Ιστορία διδάχτηκα, αίφνης, της Ομορφιάς,
στου καταστήματός σας την ελκυστική προθήκη,
λίγα λεπτά, ολόφωτα, θαυμάζοντάς σας μόνο.

Πείτε μου αλήθεια:
εσάς μοντέλο ακριβό είχε ο Μποτιτσέλι;
Ρωτώ επειδή, χάρη σε σας,
εξαίσια, του καταστήματος ένδυσης, προϊσταμένη −
για να μην πω, πιο ταιριαστά, του κάλλους πρωθιέρεια−
με πρότυπον εσάς λοιπόν, ωραία μου κυρία,
πλέον μπορώ λεπτομερώς ευθύς να φανταστώ,
της Ήρας πώς ομοίαζαν οι ύψιστες ιέρειες,
τα πέπλα πώς ευωδίαζαν της πάνσεπτης Πυθίας,
κι όσα κορίτσια εφρόντιζαν ναούς της Αφροδίτης,

πώς ήταν, τέλος, του Διοσκουρίδη η Κλεοπάτρα,
το άγαλμα της οποίας, φευ, ματαίως στην έπαυλή της,
αιώνες την αναζητεί ακέφαλο, στη Δήλο.

Από την ενότητα

«Έρως σύνεγγυς»

___________
Σημείωση: στίχ. 22-24: Διοσκουρίδης, Κλεοπάτρα: Πρόκειται για ζεύγος πλουσίων Αθηναίων, το οποίο διατηρούσε έπαυλη στη Δήλο, στη συνοικία του θεάτρου. Η Κλεοπάτρα ανήγειρε τα αγάλματά τους στην αυλή της έπαυλης το 138 π.Χ., προς τιμήν του συζύγου της, όταν εκείνος αφιέρωσε δύο ασημένιους τρίποδες στον ναό του Απόλλωνα.

ΕΥΘΡΑΥΣΤΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ


Όταν κουράζεται πολύ, στο τέλος κάθε ημέρας
θολώνουν οι εικόνες της με στίγματα γεμίζουν
πληθαίνουν πέφτουν στο χαρτί και γίνονται αρμάδα
κατάφορτα ποιήματα φερμένα απ’ άλλες χώρες.

Για πάντα μια βασίλισσα θα ’ναι, που κάποια κόγχη
απόμερη μες στο παλάτι δεν μπορεί να βρει
να κλάψει ολομόναχη
ώσπου να ησυχάσει.

Αργά το βράδυ, μόλις κοιμηθεί
στο μάγουλό της απαλό ένα φιλί αφήνω
και χάνομαι ξανά
μες στην ομίχλη της καρδιάς της.

Όταν ξυπνά, μία στικτή κι ανέμελη ευωδιά
την κάνει να χαμογελά −θαρρείς
από θυμάρι ή δυόσμο−
σαν να κυλιόταν όλη νύχτα σε λουλούδια.

Από την ενότητα

«Το κορίτσι με το ψάθινο καπέλο»

ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ


Είσαι η σόμπα με σπασμένο το τζαμάκι και καπνίζεις;
Προδοσίας φροντίδα είσαι, και εκπρόθεσμος χρησμός;
Μέθυσου είσαι το ποτήρι − το στερνό γεμάτο κώνειο;

Δευτέρα αυτοκράτορας,
την Τρίτη κωπηλάτης,
δυο χρόνι’ αργότερα τυφλός, στου ορυχείου τ’ αλάτι.

Σγουρός στα μάτια μου καπνός,
τα πάντα τρώει εμπρός μου.

Είσαι η βροχή που όλα τα σκουλήκια περιμέναν;
Του έρωτα είσαι ξυράφι κι έρχεσαι κλωστή κλωστή;
Είσαι ο γκρεμός πιο κάτω, τα σαγόνια του που χάσκει;

Ανοίξτε χώρο στον τυφλό διαβάτη, να περάσει,
που όλα τα βλέπει καθαρά
μες στο πηχτό σκοτάδι.

Από την ενότητα

«Αλήθειες και μυθεύματα»

"Αλήθειες & Μυθεύματα" τιτλοφορείται το 10o ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου. Με τη μια λέξη να λειτουργεί πότε σαν ήλιος και πότε σαν ομίχλη στα τοπία της άλλης, φωτίζοντας ή συσκοτίζοντας αντίστοιχα − τους γκρεμούς της κυρίως· με το "και" σε χρέη συνδέσμου συμπλεκτικού μεν, αλλά με ασαφή −άλλοτε συνενωτικό άλλοτε διαχωριστικό− ρόλο· και με τον υπότιτλο "[24 ώρες]" να θυμίζει φωτεινή επιγραφή μοναχικού σταθμού στην Εθνική Οδό.
"Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες]". Εκεί όπου τα ποτάμια των ονείρων συναντούν τη θάλασσα της πραγματικότητας. 24 απρόβλεπτα ποιήματα. Ένα για κάθε ώρα.

Από την έκδοση

Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια όπου και ζει. Έχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές του, Η τράπουλα του καλοκαιριού (Ars Poetica, 2012), Furor Scribendi (Ars Poetica, 2013), Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων (Σαιξπηρικόν, 2015), Έλαβον (Σαιξπηρικόν, 2017), Τα μεροκάματα ενός έρωτα (Εντευκτήριο, 2019), Της μιας ανάσας ποιήματα (Κουκκίδα, 2021), Όλα στο μαύρο (Ρώμη, 2022), Οκτώηχος Της Αχανούς (Ρώμη, 2023), Κάτοψη (Ρώμη, 2023) και Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες] (ΑΩ Εκδόσεις, 2025). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες.





Από τη συλλογή «Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες]», ΑΩ Εκδόσεις, 2025.