Ελένη Νέστορα, "Δύο ποιήματα"

«αγώνας άγονος»


ω, των πουλιών αναθυμούμαι τη λαλιά
ώρα πρωινού π’ ανασηκώνουν
τον δίμιτο της νύχτας τον μπερντέ

δίχτυα σχισμένα των ονείρων οι φανέλες
στα χέρια του ψαρά
                                λυγμοί
σ’ άγονου τόπου φαντασιές σβησμένες

πώς το ’λεγε η νόνα μου να δεις…
μ’ αλόγων ποδοβολητά τα άστρα κυνηγούνε
οι θωριές μας πώς





ενθύμησης επίχρισμα


θυμάμαι νύχτα ερχόσουνα
τα ρούχα να μπαλώσεις τα σκισμένα μου
με χέρια επιτήδεια

είν’ τα κουμπιά στο μέρος της καρδιάς που με στενεύουν,
σου έλεγα και γέλαγες
−καρφί το γέλιο σε σταυρό τώρα που λείπεις−
έλυνε κι η σελήνη τα μαλλιά
φώτιζε
μυστικό κανένα μονοπάτι στου κορμιού τις πλαγιές

και σαν η μέρα χάραζε
κι έβρισκε ο ήλιος σύννεφο να φλυαρεί
έλιωνε η ζέστη τις ραφές
των βελονιών σου τις κλωστές
τσιμπολογούσαν τα πουλιά
κι η αγκαλιά πηγάδι να χωθείς να ξεδιψάσεις



                                                             Ελένη Νέστορα




Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Frants Bøe, «Seabirds in the midnight Sun» (1876).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.