Roger Robinson, "Ένας φορητός παράδεισος"

ΞΥΠΝΗΣΑ


Ξύπνησα αλυσοδεμένος στην κοιλιά ενός δουλεμπορικού. Το βύθισμα της πλώρης μες στα κύματα και το βογκητό των ξύλων με αποκοιμίσαν πάλι. Όταν ξαναξύπνησα με μαστιγώνανε για να σηκωθώ. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν ξύπνησα ήμουν σε μια δημοπρασία όπου άντρες με σκασμένα δάχτυλα ελέγχανε τα δόντια μου. Μ’ έναν σιδερένιο χαλκά στον λαιμό να με σφίγγει, περπάτησα μέχρι που κατέρρευσα και όταν ξύπνησα ο σιδερένιος χαλκάς είχε γίνει μια θηλιά που την τραβούσαν ώσπου πνίγηκα. Τους έβλεπα που με κοιτούσαν, ακόμη και μικρά λευκά παιδιά με δείχναν με το δάχτυλο ώσπου μαύρο σκοτάδι κάλυψε τα μάτια μου. Ξύπνησα καθώς με ψέκαζε κάτω στο έδαφος η αστυνομία με τις μάνικες και τα σκυλιά δαγκώναν τα καλάμια μου. Καθώς το σκυλί έχωνε στη γάμπα μου τα δόντια του, ένας αστυνομικός με χτυπούσε με το κλομπ του μέχρι που έχασα τις αισθήσεις μου. Ξύπνησα στον δέκατο έκτο όροφο ενός ουρανοξύστη κοιτάζοντας έξω από ένα παράθυρο με απρόσκοπτη θέα σε μια γη που δεν μου ανήκει.





ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΕΚΤΟΞΕΥΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ


Όταν εσείς δημοσίως
μας σκοτώνετε, ποιος θα μιλήσει για εμάς
αν όχι αυτά τα ιπτάμενα μπουκάλια;





ΠΡΟΣΟΧΗ


Όταν η αστυνομία σού βάζει το γόνατο
πάνω στο λαρύγγι, μπορεί να μη ζήσεις
για να πεις ότι πνίγεσαι.





ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΝΤΕ


Ποτέ δεν ήθελε η Σαντέ να ηχογραφεί
το ίδιο τραγούδι πάνω από μία φορά.
Δεν το θεωρούσε απαραίτητο.
Της είχαν μάθει μεγαλώνοντας
να αποφεύγει ό,τι δεν ήταν απαραίτητο.
Κανείς στην οικογένειά της δεν ήταν
πολύ εκφραστικός, όλοι τους όμως ξέρανε
το βάθος που υπήρχε εκεί.
Αλλά να το μοιράζεσαι έτσι δραματικά −
αυτό το θεωρούσανε υπερβολή.
Τα πάντα, ακόμα και τα ρούχα
που φορούσε, πήγαιναν πίσω
μέχρι τα θεμέλια. Ο ηχολήπτης
ρώτησε Πώς το λένε το κομμάτι αυτό;
Παράδεισο, του απάντησε.
Τη ρώτησε για τα λάθη στα φωνητικά·
Ποια λάθη; του απάντησε.





Η ΠΑΛΙΝΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΙΟΥ


Ίσως, άνθρωπε,
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στον ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά μου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.





ΕΝΑΣ ΦΟΡΗΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


Και αν μιλάω για Παράδεισο,
τότε μιλάω για τη γιαγιά μου
που μου είπε να τον έχω πάντα
μαζί μου, κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος
να μην το ξέρει εκτός από μένα.
Έτσι δεν θα μπορούν να σ’ τον κλέψουν, είπε.
Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή,
χάιδεψε με το δάχτυλο μέσα στην τσέπη σου τις
        κορυφογραμμές του,
μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντίλι σου,
μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή.
Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά,
πήγαινε σ’ ένα άδειο δωμάτιο −σ’ ένα ξενοδοχείο,
σ’ έναν ξενώνα, σε μια καλύβα− βρες μια λάμπα
και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ’ ένα τραπέζι:
την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους και τα
        φρέσκα ψάρια.
Φώτισέ τα με τη λάμπα σαν μια νέα ελπίδα
πρωινή και μείνε να τα κοιτάς μέχρι να αποκοιμηθείς.



                                                              Μετάφραση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος




Από τη συλλογή «Ένας φορητός παράδεισος», εκδόσεις Κείμενα, 2020.


Ο Ρότζερ Ρόμπινσον είναι ποιητής και περφόρμερ. Γεννήθηκε το 1967 και ζει μεταξύ Λονδίνου και Τρινιντάντ. Η πρώτη του ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή The butterfly hotel δημοσιεύτηκε το 2012. Η συλλογή Ένας φορητός παράδεισος τιμήθηκε το 2019 με το υψηλού κύρους βραβείο για την ποίηση T. S. Eliot.