Γιώργος Κασαπίδης, "Δύο ποιήματα"

ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ

                                                         Στον Γρηγόρη Πεντζίκη

Μια παγωνιά του Μάρτη αρκεί, ένας

βοριάς δαιμονισμένος, για ν’ αποκοπούν

τα πρώιμα άνθη της μηλιάς. Άκαρπες πλέον

όλες οι ελπίδες στης βαρύτητας τα βάραθρα,

αλεξιπτωτιστές δίχως κανένα προορισμό στο χώμα.

Κανείς εδώ πηδώντας στο κενό δεν σώζεται.

Το λευκό δεν θέλγει ως χρώμα υπερέχοντος Παραδείσου

κι είναι παράξενη δυσαρμονία εν τέλει

τα ίδια τα άνθη να στολίζουν το χαμό τους

στα νεκροκρέβατα της σήψης, στ’ απρόσιτα της σκέψης

εκείνου που συστήνεται των πάντων τιμητής

κι αλλάζει στις κενές σελίδες κάθε βράδυ

τους σκόρπιους στίχους όπως τα πουκάμισα

κι ήδη παρέκαμψε τα πάθη της μηλιάς

χάριν καινούριας αφορμής.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ

Γιατί ο Ταρκόφσκι, οι αδερφοί Ταβιάνι…

κι αναμφίβολα ο Φελίνι, αποκαλέστηκαν

κατά καιρούς, δικαίως, της εικόνας ποιητές

αλλά κι ο τσέχος Sudek ή ο έλληνας Μπαλάφας

φέρουν τον ίδιο εύσημο τίτλο στην καθ’ όλα

αυθεντική του ωραίου τέχνη της φωτογραφίας;

Ακόμα κι όταν στο λαϊκότερο των αθλημάτων

θέλοντας οι εκφωνητές να υμνήσουν με μια λέξη

το ωραιότερο των ωραιότερων, γιατί επινοούν

την πιο ιδανική για την περίσταση έκφραση

αποκαλώντας το αριστοτεχνικότερο όλων

εύστοχο χτύπημα στα δίχτυα, ως γκολ - ποίημα;

Οι περισσότεροι μαντεύουν προφανώς το λόγο

– ακόμη κι όσοι δεν ευτύχησαν ποτέ

να εντρυφήσουν στα ενδότερα των στίχων –

μα θα το επαναλάβω εκ νέου εκτός του τίτλου

όσο πιο πειστικά πεζολογώντας δύναται να γίνει:

« Γιατί, το ποίημα είναι πάνω από όλα ».

Από την ανέκδοτη συλλογή ΕΚΣΚΑΦΕΑΣ ΑΟΡΑΤΩΝ