Κανείς δεν λυπάται
Κανείς δεν θυμάται
Πληγές των δασών
Πικρό και ποτάμι
Μαυρίζει τους κάμπους
Θολώνει γιαλούς
το πράσινο αίμα -
Μικραίνει η ανάσα
Χωλαίνει η ζωή.
Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές Κατάδεσμος (Εύμαρος, 2022) και Κυκλαδοσύνη (Δρόμων, 2024).
Έργα της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες, έντυπα ή ηλεκτρονικά περιοδικά κι εφημερίδες της Ελλάδος και της Κύπρου. Βιβλιοκριτικές της έχουν παρουσιαστεί σε πολυχώρους τέχνης και έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα μέσα. Συνεντεύξεις και άρθρα έχει παραχωρήσει στις εφημερίδες "Αξία", "Παλμός", "Αλήθεια" και σε διάφορα ιστολόγια. Είναι αρχισυντάκτρια του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού Θρυαλλίδα.
Το ποίημα «Το αίμα των δέντρων» διαμορφώνει ένα έντονα ελεγειακό και καταγγελτικό ύφος, θέτοντας το ζήτημα της οικολογικής καταστροφής και της αδιαφορίας της κοινωνίας απέναντι στην καταστροφή των δασών. Ο τίτλος είναι ήδη βαρύνουσας σημασίας: «αίμα» των δέντρων, δηλαδή η ίδια η ουσία της ζωής των δασών, ταυτίζεται με το πράσινο χρώμα, το οποίο εδώ αποκτά υπαρξιακή και συμβολική διάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πρώτη στροφή, η αποστροφή «Κανείς δεν λυπάται / Κανείς δεν θυμάται / Πληγές των δασών» καταγράφει μια συνολική κοινωνική αμνησία και απάθεια. Η απουσία λύπης και μνήμης υπογραμμίζει το βάθος της αδιαφορίας. Οι πληγές, οι ουλές της φύσης, παραμένουν αόρατες ή, ακόμη χειρότερα, ασήμαντες για τον σύγχρονο άνθρωπο.
Στη δεύτερη στροφή, το «πράσινο αίμα» προσωποποιεί τη φύση, παρουσιάζοντας τη χλωρίδα ως ζωντανό οργανισμό που αιμορραγεί πικρά. Η μεταφορά «ποτάμι» ενισχύει το αίσθημα της απώλειας και της συνεχούς αιμορραγίας, ενώ η φράση «μαυρίζει τους κάμπους / Θολώνει γιαλούς» αποδίδει τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες της καταστροφής: το πράσινο χάνεται, μετατρέπεται σε μαυρίλα και ασάφεια.
Η τρίτη στροφή αποδίδει την κορύφωση της απελπισίας: «Στερεύει, φωνάζει / το πράσινο αίμα - / Μικραίνει η ανάσα / Χωλαίνει η ζωή». Εδώ η ίδια η φύση παρουσιάζεται ως μια δύναμη που αργοσβήνει και διαμαρτύρεται, ενώ ταυτόχρονα η ανθρώπινη ύπαρξη («η ανάσα», «η ζωή») απειλείται άμεσα. Η σχέση ανθρώπου-φύσης υπογραμμίζεται ως αλληλένδετη: η εξάντληση της φύσης οδηγεί αναπόφευκτα και στη φθορά του ανθρώπινου βίου.
Συνολικά, το ποίημα ασκεί έντονη κοινωνική και ηθική κριτική, αναδεικνύοντας την επιτακτική ανάγκη για συλλογική συνειδητοποίηση και δράση. Η ποιητική γλώσσα υπηρετεί την οικολογική αγωνία, με μεταφορές που αναδεικνύουν τη βιαιότητα της καταστροφής και τη σιωπηρή συνενοχή μιας κοινωνίας που «δεν λυπάται, δεν θυμάται». Το ποίημα υπενθυμίζει ότι η πληγή του περιβάλλοντος είναι, τελικά, και δική μας πληγή.
Ευάγγελος Γ. Ηλιόπουλος Κριτικός. https://www.facebook.com/apcbehath/
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστούμε θερμά για την παρέμβαση, καθώς και για την αναλυτική κριτική.
Διαγραφή