Κώστας Θ. Ριζάκης, "έλλην γραφεύς α΄ "

έλλην γραφεύς α΄


μια θαλασσίτσα συριγμός στο έγια-μόλα η κόρη
πριν τον πνιγμό επιθέματα κ’ είδωλα του κα-
θρέφτη θεριεύουν μπόσικα νερά νταβραντισ-
μένα υπόγεια: να δίνεις χώμα τού χαμού; ή να
λουφάζεις φόνους; μουντό ραδίκι κρεμαστά δεσ-
πόζουν τά μαλλάκια κυνηγημένα εκ της βροχής πά-
νυ κιτρινισμένα μα κ’ εμφανώς αποδεκτά πες ρέστα
                                                                        ‒εάν ρέστα‒

τ’ είπες: ποια ρέστα να σέ γδάρανε; τ’ είπες τήν λέξη ρέστα;
και ο κοκορίκος κ’ ενώ πράσινος δύσπιστος στην σπατάλη
δεν χαλαλίζει πια φωνήν; κι αργεί να ξανακλέψει; το

ρεπορτάζ νύκτωρ κερνάει αυγές μεσονυκτίου κι

όσον δαρμέν’ ό,τι από φως πηχυαίος, κρύβω σκότη!



                                                   Κώστας Θ. Ριζάκης

Ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης (Λαμία, 1960) εξέδωσε δεκαέξι συλλογές, τη μία συγκεντρωτική (των εξ πρώτων ‒ γ΄ επαν. Κουκκίδα 2020). Διηύθυνε ή και συνδιηύθυνε επτά έως τώρα (σε εννέα εν συνόλω περ.) λογ. περιοδικά. Επίσης, επιμελήθηκε περί τα 200 βιβλία (ιδία ποιητικά), αρκετά αφιερώματα σε έντυπα άλλων, καθώς και τιμητικούς τόμους σε μορφές (Κ.Ε. Τσιρόπουλο, Γ. Πέγκλη, Μ. Μέσκο, Ο. Αλεξάκη, Σ. Σαράκη, Ζ. Σαμαρά, Β.Π. Καραγιάννη, Γ.Χ. Θεοχάρη, Δ. Αγγελή ‒ τα τελευταία 2 υπό έκδοσιν) τής λογοτεχνίας μας. Ενασχολείται δε και συνεχίζει, με τη σύγχρονη γυναικεία γραφή (Ζ. Δαράκη, Λ. Παππά, Μ. Καραγιάννη, Κ. Κούσουλα, Χ. Κουτσουμπέλη, Έ. Λάγκε, Έ. Κορνέτη, Ν. Κεσμέτη, Κ. Ρουκ, Μ. Κουγιουμτζή, Α. Μπακονίκα, Ά. Γρίβα, Δ. Δημητριάδου, Ν. Χαλκιαδάκη). Πρόσεξε πολύ όσους νεώτερους άξιους. Τελευταία του συλλογή (με τον Σταύρο Σταμπόγλη) η, πυξίδα ουρανομήκης, εκδ. Παρέμβαση 2023. Έχουν γραφεί και εκδοθεί πολυάριθμα μελετήματα για το ποιητικό του έργο.

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:
“The poet of St John” (έργο το οποίο αποδόθηκε στον Jan Caussiers).
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Βασίλης Δασκαλάκης, "Σημειώσεις ενός αποτυχημένου γιόγκι"

Παλιά κατάρα

                                          Τα ξένα να σ’ αρέσουν!


έι Αχμέτ, Αχμέτ
έλα στην αγκαλιά μου!

στο σύμβολο του Βερολίνου πόζαρε δυο φορές
την πρώτη ξένοιαστος
τη δεύτερη φλεγόμενος
αιθέριος
τα μάτια κάρβουνα γελούσαν
κι η απόγνωση των ναυαγών
μπροστά απ’ τα γραφεία ταξιδιών

το σύμβολο του Βερολίνου είναι η απάθεια
είναι κομμάτια μιας ζωής που περιμένει
είναι που στόματα δεν έχουν ουρανό

παλιά κατάρα ρέει στον Σακουλέβα
ομίχλη που ερημώνει το τοπίο
κάδρο του Αγγελόπουλου σε μουσείο
ένα ταξίδι δίχως γυρισμό

Από την ενότητα

«Κρυφό τετράδιο»

Πορεία


προσπάθησεν διακαώς
να αφιερωθεί ως δόκιμος γιόγκι

μυήθηκε στις τελετουργίες
κακές συνήθειες επεχείρησε με κόπο να αποβάλει
(κρεοφαγίαν, αλκοόλ, κάπνισμα, απληστία
καθώς και άλλα τοξικά για σώμα και ψυχήν)

με συγκίνηση όμοια ινδικήν
ενεδύθη τα λευκά ιμάτια
αποποιήθηκε συναναστροφές
άνευ πνευματικού περιεχομένου

πλην όμως
οικτρά απέτυχεν των ηδονών να διαφύγει
κυρίως
να αποτάξει μετά βδελυγμίας
(ως όφειλε;)
τον της λαγνείας δαίμονα

Από την ενότητα

«Δάσκαλε…»

The fantastic meaning
of the world

                                   του Νίκου Ψαράκη


τα μεγάλα νοήματα
δεν οδηγούν πουθενά
όσο πιο σίγουρα τα βήματα
τόσο ανελέητα
τον χαμό συνοδεύουν

τα παχιά τα λόγια
πρόσκαιρη τροφή
καταστροφή

ασφυκτιώ κενός περιεχομένου
το τραύμα θεραπεύω με απάθεια
κάποιες φορές
με τσάι και συμπάθεια

πάντα επίκαιρη θα είναι η φαντασία
αλαλάζω άφωνος
προς την ελευθερία

Από την ενότητα

«Αψίδα της ήττας»

Από τη συλλογή «Σημειώσεις ενός αποτυχημένου γιόγκι», Εκδόσεις Κουκκίδα, 2024.

Σχέδια εξωφύλλου − εικαστική επιμέλεια: Ηλίας Μάντζος.

Ο Βασίλης Δασκαλάκης γεννήθηκε το 1962 στις Μοίρες Ηρακλείου. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές, Διαδικασία αναβολής (Ενδυμίων, 2011), Προσομοίωση (Ενδυμίων, 2013) και Παράλληλη μνήμη (Εντευκτήριο, 2017). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και σε συλλογικούς τόμους. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ποιητικού Πυρήνα.

Ευσταθία Δήμου, "Λευκό τοπίο"

Ένας ποιητής κοιτά το ποίημα που, επιτέλους, κατάφερε μετά από μήνες να τελειώσει. Το κοιτά και το καμαρώνει. Αφήνει το βλέμμα του να το διαβάζει ξανά και ξανά και είναι σίγουρος, το νιώθει, πως το καλύτερο είναι έργο της ζωής του. Ξάφνου, εκείνο αρχίζει να του μιλά με λόγια ξένα κι όχι μ’ αυτά που οι λέξεις του δηλώνουν. Του θυμίζει όσα πέταξε δίχως να τα λυπηθεί, όσα εύκολα απέρριψε στο δρόμο, όλες εκείνες τις λέξεις που δεν ταίριαξαν, τους στίχους που δεν βρήκαν τον ρυθμό τους. Του λέει ακόμα πως είναι ένας αδίστακτος, ένας εγκληματίας που πάτησε επί πτωμάτων για να φτάσει στον σκοπό του.
    Κι όσο εκείνο του μιλά, αυτός το ξανασκέφτεται και πιάνει έναν έναν στίχο και τον τεμαχίζει, τις λέξεις τις χωρίζει, αλλάζει πτώσεις, καταλήξεις, αλλάζει το μέτρο, τη σειρά, και δεν αισθάνεται, δε νιώθει πως είναι ολότελα δοσμένος μες στο έγκλημα.

*   *   *

 
 
 
Αύριο κλείνει τριάντα χρόνια πεθαμένος. Είναι στην ακμή του θανάτου του. Σε λίγο μεσήλικας και, μετά, γέρος. Αγωνιά για αυτό που θ’ ακολουθήσει. Ακούει διάφορα να λέγονται για το περίφημο μετά. Εκείνο όμως που περισσότερο τον κάνει να ριγεί και να φοβάται είναι μήπως γυρίσει στην κόλαση της προηγούμενης ζωής του.

*   *   *

Είναι κάτι μικρές χαρές που περνούν σχεδόν απαρατήρητες. Κανένας δεν τις χαίρεται. Κι αυτό βαθιά τους προξενεί λύπη. Λυπούνται οι μικρές χαρές και, έτσι λυπημένες, μεγαλώνουν

*   *   *

Ένας μοναχικός περιηγητής, χαμένος σε λευκό τοπίο, ακολουθεί τα μισοσβησμένα ίχνη κάποιου πάνω σε άγνωστο δρόμο. Δεν πρόκειται για πατημασιές, αλλά για εκείνα τα στίγματα που αφήνουν πέφτοντας οι μαύρες πέτρες της φυγής. Γνωστά και ως λέξεις.

*   *   *

Τριάντα δύο στιγμιοτυπικές διηγήσεις που επιχειρούν να μείνουν στην όψη των πραγμάτων για να ανακαλύψουν εκεί την άλλη, την ανατρεπτική τους αλήθεια. Μέσα σε πλαίσια οικεία και γνωστά, άνθρωποι συναντιούνται με τον εαυτό τους και με τους άλλους για να αντιληφθούν τελικά πόσο εύκολα οι γέφυρες μετατρέπονται σε ρήγματα. Και το αντίστροφο.

(Από την έκδοση)

Ευσταθία Δήμου, «Λευκό τοπίο», Ενύπνιο, 2024.




Η Ευσταθία Δήμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασσική και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τις θεατρικές διασκευές πεζογραφημάτων. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Στη Σπορά των αστεριών (Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη, 2011), Σονέτα (Gutenberg, 2016) και Απώλεια Λήθης (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2019), τη συλλογή διηγημάτων Κλέφτες ₊ Αστυνόμοι (Γκοβόστη, 2020), τα μελετήματα Η ποιητική της Άπω Ανατολής (Κουκκίδα, 2022), Κάτι απ’ το χνάρι τους… (Σμίλη, 2022 – από κοινού με την Χρύσα Φάντη), Από τη Σύγκριση στη Σύγκλιση (Η καταγωγική σχέση των Ωδών του Ανδρέα Κάλβου με τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλή, Κουκκίδα, 2023), Η αφή της γραφής (Σύγχρονες προσεγγίσεις στην παλαιότερη λογοτεχνία, Εκάτη, 2023), καθώς και τη σχολιασμένη μετάφραση του Σημωνίδη του Αμοργίνου (Ίαμβος κατά γυναικών και άλλα ποιήματα, ΑΩ Εκδόσεις, 2023) και του Αρχίλοχου (Ο ποιητής του δόρατος και της αιχμής, Νίκας, 2023). Άρθρα, κριτικές, διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2011 ήταν υποψήφια για το βραβείο καλύτερου νέου ποιητή στο 32ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης. Από το 2021 είναι σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Καρυοθραύστις, υπεύθυνη ύλης στο περιοδικό Σταφυλή ενώ, από το 2023, συνδιευθύνει το περιοδικό Οδοντωτός και συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Μουσών.

Μάνος Χατζιδάκις, "Τρεις προσωπογραφίες"

ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ι

                                  Στον Οδυσσέα Ελύτη

Ό,τι χάραζε σε στίχους

τάπαιρνε η θάλασσα πούχε στα χέρια του

Ό,τι ζωγράφιζαν τα χείλια του

τάσβηνε ο ουρανός πούχε στα μάτια του

Κι έτσι δεν μπόρεσε να δει

Αν έπρεπε να παραμείνει Αττικός

ή Αιγαιοπελαγίτης

ΙΙ

                                  Στο Γιώργο Σεφέρη

Από τη Μικρασία μετά την καταστροφή, ένας αστός ξεκίνησε με μια βαλίτσα αναμνήσεων στο χέρι, γύρισε χώρες μακρινές και πολιτείες άγνωστες, μάζεψε ακριβό υλικό και συνταγές, μέτρα, ρυθμούς και χρώματα και τέλος γύρισε στη χώρα του, έχτισε με τα χέρια του σπίτι σημερινό κι ελληνικό, εμπήκε μέσα, κλείδωσε και από τότε πια κανείς δεν τον συνάντησε στην αγορά.

ΙΙΙ

                                  Στο Νίκο Γκάτσο

Η γη καθώς τον γέννησε

τον στόλισε

πράσινα φύλλα της ιτιάς

του έλατου και της ελιάς

μα η σκέψη του τον βύθισε

στης πολιτείας την άσφαλτο

κι έγινε πέτρα αρχαϊκή

στη μνήμη των εφήβων

Πηγή: Μυθολογία και μυθολογία δεύτερη (Άγρα, 2008).

Πηγή για την εικόνα: in.gr.

Χρίστος Λάσκαρης, "Ποιήματα"

ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ


Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω
αντί για σένα
το φωταγωγό

το σιωπηλό
μουγγό φωταγωγό,
π’ αυτοκτονούν τα όνειρα

καθώς
το αμυδρό σου φως
τα παρασύρει σ’ ένα πέταγμα

που τα σκοτώνει.


[Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε, 1979]





ΔΕ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ


Δε γράφονται τα ποιήματα σ’ ένα χαρτί·
ξεθάβονται
με μια αξίνα τα μεσάνυχτα

αφήνοντας
κι από ’να λάκκο.


[Να εμποδίζεις τις σκιές, 1982]





ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΟΥΣ


Χλομή,
μέσα στην καπαρντίνα της,
ανάμεσα σε δυο χωροφυλάκους.

Το βλέμμα της μακρινό.

Παρ’ όλες
τις κάμερες που διαθέτανε,
δεν μπόρεσαν να το αιχμαλωτίσουν.


[Να τελειώνουμε, 1986]





ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ


Κάθομαι στη βεράντα κι αγναντεύω
σιωπηλός.
Ανόρεχτη που ’ναι η ματιά μου.

Απ’ τις ταράτσες
κεραίες με κοιτάζουνε βουβές·
τέντες πληκτικά κατεβασμένες,
σαν την ψυχή μου.


[Σύντομο βιογραφικό, 1991]





ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ


Άλλη μια άνοιξη που πρέπει να αντέξεις

καθώς στο πάρκο
τριγυρίζεις ολομόναχος

σκοντάφτοντας σε παγκάκια
με ερωτευμένους.


[Τέλος προγράμματος, 1997]





ΣΒΗΣΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ


Η ζωή,
η ποίηση,
αυτή η καρδιά,
κάποιες κρίσεις μελαγχολίας
που κατά καιρούς σε βασάνισαν,
ο τρόμος του κενού −

όλα,
μα όλα ατόνησαν

σαν τη φωτιά
που δεν έχει τι άλλο να κάψει.


[Δωμάτιο για έναν, 2001]





Πηγή: «Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα», β΄ έκδοση, εκδ. Γαβριηλίδης 2009.




Ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης (1931-2008) γεννήθηκε στο Χάβαρι της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου. Εργάστηκε ώς τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών. Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, που εκδόθηκαν από διάφορους εκδ. οίκους της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το 2007 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη − με το όνομα του ποιητή ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να τον επηρεάζει («ανήκω στην καβαφική ποίηση και στην Παλατινή Ανθολογία», είχε πει). Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γερμανικά, πολωνικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Πέθανε στις 11 Ιουνίου 2008, σε ηλικία 77 ετών.
 

 

Περιοδικό Θευθ, τεύχος 19, Ιούνιος 2024

Θευθ

οι δύο όψεις της γραφής

Εξαμινιαίο περιοδικό λογοτεχνίας

και λογοτεχνικής κριτικής

τεύχος 19, Ιούνιος 2024

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

    7   Γιώργος Σ. Αναγνώστου, «Το πουκάμισο το αδειανό»
    8   Δημήτρης Βαρβαρήγος, «9 βήματα στο χρόνο»
  10   Γιώργος Βέης, «Δεν θ’ αργήσω σήμερα»
  11   Μαρία Βλάχου, «Λέξεις»
  13   Χρύσα Βλάχου, «Βιολέτα»
  15   Σουλτάνα Βουδούρη, «Στο δάσος»
  17   Μαρία Δαλαμήτρου-Ελένη Σιγαλού, «Ροζέτα»
  19   Μαρία Δάτσικα, «Το βαλς του αχνιστού καφέ»
  20   Γιώργος Δελιόπουλος, «Της εφηβείας το σάντουιτς»
  21   Παναγιώτης Ι. Ηλιόπουλος, «Θαμμένες βάρκες»
  25   Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, «Εθελότυφλοι»
  26   Αλεξάνδρα Καλτσογιάννη, «Γευσιγνωσία»
  27   Βικτωρία Καπλάνη, «Πάλι κι εδώ η Αντιγόνη»
  30   Λίλλυ Κοτσώνη, «Απολιθωμένο δάσος»
  33   Άννυ Κουτροκόη, «Η αφορμή»
  34   Χλόη Κουτσουμπέλη, «Γενεαλογικό δέντρο»
  36   Δαμιανός Κωνσταντινίδης, «Τι ξέρω από τον θάνατο»
  41   Στέλιος Λουκάς, «Να μη λυπάσαι που έρχεται η νύχτα»
  43   Πέτρος Λυγίζος «Η ετυμηγορία μιας κλεψύδρας»
  45   Σταύρος Μίχας, «Επιστροφή»
  47   Κώστας Μοναστήρας, «Βροχή»
  49   Γιλά Μοσάεντ, «Κρέμασα το φεγγάρι να στεγνώσει», μετάφραση Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη
  52   Κωνσταντίνος Μπούρας, «Με ό,τι μπορεί και ό,τι βρει ο καθένας χτίζει…»
  53   Παναγιώτης Νικολαΐδης, «Ο δρόμος της επανάληψης»
  56   Χρήστος Ντικμπασάνης, «Επαναπρόσκληση»
  61   Κώστας Θ. Ριζάκης, «Διαβολόκρυον»
  62   Διονύσης Στεργιούλας, «Από μακριά»
  63   Βαγγέλης Τασιόπουλος, «Αιφνίδια ανακωχή για νοσταλγία»
  66   Ρόμπερτ Φροστ, «Περάστε», μετάφραση Τούλα Παπαπάντου
  67   Γιώργος Χουλιάρας, «Να δω»

  68   Παναγιώτης Γούτας, «Ο Grealish και η τριχόπτωση»
  72   Βαγγέλης Δημητριάδης, «Ο Τέλης»
  75   Αρχοντούλα Διαβάτη, «Σαραμπάντα»
  76   Καλλιόπη Εξάρχου, «Άνοιξη»
  78   Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, «Ο αθέατος Ίκαρος»
  82   Χριστίνα Καραντώνη, «Το κέρατό της»
  85   Μαρία Λεβαντή, «Ξένοι»
  86   Δήμητρα Μήττα, «Η απαγωγή»
  96   Αλεξάνδρα Μυλωνά, «Φτυστά λόγια»
  98   Ζωή Σαμαρά, «Η μητρική του γλώσσα»
100   Τάσος Φάλκος, «Ένας παγκόσμιος οργανισμός»


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – ΔΟΚΙΜΙΟ – ΚΡΙΤΙΚΗ

104   Συνέντευξη του Βαγγέλη Τασιόπουλου στη Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά
109   Βικτωρία Καπλάνη, Από το φεγγίτη στο δωμάτιο της γραφής: Μιχάλης Παπαδόπουλος
114   Μαρίζα Γαλάνη, «Η οδύνη μέσα από την Τέχνη»
123   Κούλα Αδαλόγλου, Η πρώτη γεύση

129   Ο Βαγγέλης Δημητριάδης γράφει για τον Άγγελο Ρήγα
134   Η Διώνη Δημητριάδου γράφει για την Ισιδώρα Μάλαμα
135   Η Ευσταθία Δήμου γράφει για τη Χάρη Ν. Σπανού
142   Η Νένα Κοκκινάκη γράφει για τον Στάθη Κουτσούνη
147   Η Χλόη Κουτσουμπέλη γράφει για τη Δήμητρα Κουβάτα
153   Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γράφει για τον Σωτηράκ Καράντζα
157   Η Ζωή Σαμαρά γράφει για τον Σταύρο Ζαφειρίου
162   Η Άλκηστις Σουλογιάννη γράφει για τον Αντώνη Μακρυδημήτρη
169   Ο Γιάννης Στρούμπας γράφει για τη Στέλλα Βοσκαρίδου-Οικονόμου



Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Ρώμη
Τσιμισκή 16, Θεσσαλονίκη

Ειρήνη Ανδρεάδη, "Φανερά αφανή"

ΟΠΤΙΚΗ


Ότι κοιτάς βλέπεις
κι ό,τι βλέπεις υπάρχει

το υπόλοιπο ταλανίζεται
περίσσευμα στο βλέμμα σου
μετέωρο στην άκρη των βλεφάρων

Θα βυθιστεί στων ματιών
την υποβρύχια χώρα σου

ή στο άγνωστο του κόσμου
που ρέει ακίνητος μπροστά σου
θα ναυαγεί.





ΣΠΗΛΑΙΟΛΟΓΙΚΟ


Σταλακτίτης και σταλαγμίτης
σε αβυσσαλέο σπήλαιο
η μέσα όραση
μ’ εκείνη των ματιών
που κοιτούν τον κόσμο

Με ιερό σχέδιο
να ενωθούνε πάλι

Κατακλυσμούς κι αν βλέπουν
έξω οι οφθαλμοί
στην έσω οπτική σταλάζουν δάκρυ

και αυτή το πετρώνει μάρμαρο
να υψώνει τον κίονά της.





ΦΟΒΗΤΡΑ


Πανηγυρίζουν οι ήττες μου
Αυτόκλητες με τα λούσα τους
στο ξέφωτο
απ’ τις στοές ανεβαίνουν
Κρατάνε ακόμα αναμμένα
φανάρια τα μοιρολόγια μου
Σμίγουν τις φλόγες
και με φοβερίζουν
να γλεντήσω μαζί τους
γύρω από την πυρά
αλλιώς θα με καίνε.





ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ


Έχω θυμό στο ξύπνημα
Ιδανικά θα έκλαιγα
όπως όταν πρωτοήρθα στον κόσμο
Όμως συνήθισα μάλλον

Αν ο ύπνος και ο θάνατος
είναι αδέρφια
τότε το ανάμεσο
θα ’ναι γονιός τους
Μ’ αυτόν θυμώνω
που επιμένει
πως μοιραζόμαστε την επιμέλεια.





ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ


Έχω μια θλίψη φίλη πονηρή
από περιβόλι με λάσπες
ερχόμενη
πολλούς χειμώνες πιωμένη
πλημμυρική με επισκέπτεται
όποτε θέλει
Χιονίζει πορτοκαλένια πάχνη
από τους ήλιους που δεν άναψα
Κυματίζει στις λίμνες μου
μιλητά που δεν άκουσα
Με ψέγει
και φεγγαρόγιομη εξαφανίζεται
Αδειανή πάντα επιστρέφει.





Από τη συλλογή, «Φανερά αφανή», ΑΩ Εκδόσεις, 2023.

Έργο εξωφύλλου: Νίκος Σκλαβενίτης.



Η Ειρήνη Ανδρεάδη γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1974. Έχει δημοσιεύσει ξανά το 2017 με τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το βιβλίο ποίησης «Μυστικά δείπνου».