Γιώργος Γώτης, "Ταξίδι στη σκιά"

Α΄

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

[3]

Τι θα ήταν το σύννεφο δίχως το χάρισμα να αλλάζει
σχήμα και χρώμα, τον κεραυνό, τη βροντή
της βροχής τη λάμψη; Καθώς
μετά την καταιγίδα ένα γεράκι με το ράμφος ισιώνει
το τσαλακωμένο του φτερό και αποκτά
τάξη ξανά ο αέρας.
Από ψηλά ατενίζει τον άνθρωπο βαρύ σε κάθε του βήμα
να αναζητά τη γήινη μοίρα του.
Πρώτα αυτός καταργεί την ιερότητα του τόπου
κατόπιν τον καταστρέφει.
Δέντρα, νερά, χώροι ιεροί, με αποδιωγμένους τους θεούς
που κατοικούσαν, από τη λατρεία
τελετουργικά παραδίδονται στου κέρδους τη χρήση.
Πράγματα για όλους κοινά, μα χωριστά από τον καθένα
κοιταγμένα, εδώ ψηλά τεράστια φαντάζουν.

Β΄

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ

[4]

Με ένα φεγγάρι μυστικό που τον κύκλο του κάνει
νύχτα και μέρα.
Με τα μάτια σου του Ιουλίου λάμψη
καθώς τα χρώματα αντανακλώνται και βρίσκουν
εδώ την κλίμακα για να ανέλθουν από τη γη
στον ουράνιο αιθέρα.
Δισταγμός ρυτίδωνε το γαλάζιο του πόθου μας
στιγμή που ξανά θα γυρνούσε να χαρίσει τη λάμψη της.

Γ΄

ΦΩΝΗ ΥΔΑΤΩΝ

[2]

Κυματισμένη θάλασσα τα έθνη και ταραχή
υδάτων που βγάζουν κραυγή και ανέμου στροβίλισμα
που τα διασκορπίζει.
Φωνή λαών από του ουρανού το θεμέλιο
κατακρημνισμένων εις τον αιώνα χρόνο.
Καθένας τους βιβλίο επάνω στα νερά
πλέουν, πορεύονται τεθλιμμένοι.
Φύλλα πέφτουν τ’ αστέρια ερημώνεται ο ουρανός
δέντρο γυμνό το στερέωμα. Αποδημία.
Γεωμετρία ερήμου στις πόλεις και τις πλατείες όπου
περίσσευε ο τόκος και ο δόλος και καθημερινά
περικοπές από το ευαγγέλιο του χρυσού διάβαζαν
εξαργυρώνοντας με χρέος, ζωής το αντίκρισμα.
Χρυσοποίκιλτες κάποιων οι ώρες και άλλων άνυδρο χώμα.

Δ΄

ΚΑΤΑ ΜΟΝΑΣ

[4]

Το κορμί να συναρμόσεις για να σε βγάλει μέχρι το τέλος
και είναι στη σκοτεινιά της κάμαρης που
παίρνουν φως γαληνεύουν οι ψυχές
αναζητώντας τον ήλιο και φτάνει
κάθε μία να σε καλεί με τη φωνή της γνώριμη από παλιά
αέναα μετρώντας.

Ε΄

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

[8]

Επιθυμία αποδημίας σε γνώριμη γη
βοή φτερών της καρδιάς ο χτύπος
την αναπότρεπτη στιγμή του στροβιλισμού.
Ένα φύλλο
ένα φύλλο χαρτί από της ζωής σου το δέντρο.
Γράψε επάνω του ό,τι χάνεις
αυτά που φοβάσαι να χάσεις.
Παρακολούθησε την κίνηση, τον μετεωρισμό,
τον στροβιλισμό αυτών που χάνεις κι έπειτα
σωρός τα φύλλα των απωλειών, στρώμα παχύ
επάνω τους να ξαπλώσεις
με ό,τι έχασες να σκεπαστείς καλά.






Από τη συλλογή «Ταξίδι στη σκιά», Εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2021.