Παντελεήμων Χαμπίδης, "Γνωστικά Κεφάλαια"

Νερό στο αυλάκι


Ο υετός ραβδώνει το χώμα στον κήπο της
καρδιάς, βαθαίνει το πιο γλυκό ροδόνερο, να
ποτιστείς.
Έτσι φαντάζει το ιδανικό·
φλοισβίζει στους βράχους της άρνησης, της
μάχης, της μοναξιάς.
Ρέει στην αλέα της καθημερινότητας.
Κάθεται σε αγκαλιαστές φούχτες, για να
απλωθεί σε απελπισμένες ρίζες,
ρίζες απελπισμένες από την ξεραΐλα της
απιστίας.
Και τότες εκείνες παίρνουν το χρώμα του
ουρανού.





Nenia noctis (Το νανούρισμα της νύχτας)


Το χώμα στην αρχαία γη, όταν ο ήλιος πέφτει
σε φίλους καταπατητές στο αυτί τους ψιθυρίζει.
Κάποτε απάρθενο, πια τα λογικά τους κλέβει
με θρύλους ανιστόρητους την ησυχία λυγίζει.

Μουγκρίζουν τα ξερόκλαδα στο πέρασμα του αγέρα
και λύκοι απ’ τις κορφές ακράτητα ουρλιάζουν
σε αλαργινές μορφές από τα δέντρα πέρα
που με το σεληνόφωτο την όψη τους αλλάζουν.

Στοιχειά, νεκροί και τέρατα στο κάλεσμα της όφνης
τα μαύρα αγρίμια της νυκτός περνούν και συνοδεύουν
να πάψουν κάθε ερχομό της ανελέητης νιότης
τη θράψη της ακοίμητοι αχόρταγα γυρεύουν.

Σκιάδες γέρνουν σιωπηλά μπροστά σε κάθε ξένο
μικρό, μεγάλο, άρχοντα, φτωχό, άντρα, γυναίκα,
στις βλάσφημες τις ερημιές με τη ψυχή χαμένο.
Εξαπατούν καρτερικά με θανάτους δέκα.


Μικρό μη κλαις, μα πρόσεχε τα μαυρισμένα δάση
ή τις ξερές κι ολόχρυσες ασφοδιλένιες στέπες.
Η μέρα πάλι μίκρυνε και θέλει να χλομιάσει.
Η νύχτα αδέκαστη έρχεται και τιμωρεί τους ψεύτες.





Από τη συλλογή «Γνωστικά Κεφάλαια», εκδ. Έμβρυο, 2021.