Τόλης Νικηφόρου, "κασταλία πηγή"

Κασταλία πηγή


γαλάζιο σύννεφο
μικρό πουλί
δώρο της τύχης και της άνοιξης
σαν Ινδιάνος ονομάζω το παιδί μου

ζεστή φωτιά
αρκούδας γούνα απαλή
ανθισμένο καλύβι σ’ έναν κόσμο ερημιάς
σαν Εσκιμώος ονομάζω το παιδί μου

πρωινή δροσιά του χόρτου
φτερουγίζει στο μέτωπό του
η ανάσα του σαν κόκκινο μπαλόνι
υψώνει επίκληση στον ουρανό
με δέος η απεραντοσύνη
αγγίζει τα δυο του χρόνια

κι εγώ ισοβίτης από τοίχο σε τοίχο
τα βήματά μου που μετρούσα
λούζομαι τώρα στις μυστικές του λέξεις
με τα νύχια στην πέτρα ζωγραφίζω το φως


                                                                 (1986)





λάλον ύδωρ


τώρα που η πηγή έχει στερέψει μέσα μου
στο πιο βαθύ κουρνιάζω μέρος της σπηλιάς μου
και μελετώ τον ύπνο σου
μετράω πολλές φορές τα δάχτυλά σου
τις φανερές και τις κρυφές ελιές στο σώμα σου
εισπνέω το χνώτο σου
αποκρυπτογραφώ τα μυστικά που διαγράφουν
οι ανεπαίσθητες κινήσεις των χειλιών σου

είσαι τόσο μικρός
όσο ο πιο μεγάλος σοφός του κόσμου

γνωρίζω πάλι πώς και γιατί
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει


                                                                 (1991)





όταν πεθαίνει ένα παιδί, 1


αβιταμίνωση
είναι όρος των στατιστικών δελτίων
η πείνα εξωραϊσμένη
αποπροσωποποιημένη
όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής
λέξη χωρίς εικόνα

ένα παιδί είναι μονάκριβο
ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο
με την κοιλιά πρησμένη
μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους
σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές
πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου

όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει


                                                                 (1997)





μοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο


ένας πολύχρωμος χαρταετός που υψώνεται
κι αστράφτει μαγικά πάνω απ’ τα κάστρα
με ήχους φυσαρμόνικας, με μακρινές φωνές
σχεδόν που αγγίζει κάποτε τον ουρανό
κι ύστερα χάνεται αργά μες στην ομίχλη
ύστερα στροβιλίζεται και πέφτει
πέφτει, σκαλώνει, σκίζεται
χάνει τα χρώματα και χάνει τα στολίδια του
πάνω στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου

αυτό είναι η μνήμη

ένα μοναχικό παιδί κάτω απ’ το δέντρο
βουβό και δακρυσμένο να κοιτάζει


                                                                 (2010)





να είναι όνειρο η ζωή


να είναι άνοιξη στα δεκαοχτώ μας χρόνια
ζουζούνια και πουλιά να φτερουγίζουν
τριγύρω στ’ ανθισμένα δέντρα
και να τελειώνουν τα μαθήματα
να ’μαστε σύντομα ελεύθεροι επιτέλους
και να μιλάμε, να γελάμε
και να μας περιμένει
μεθυστικά ατέλειωτο ένα καλοκαίρι
ένα γλυκό κορίτσι να μας γνέφει
πιο κάτω στη στροφή του δρόμου

να είναι όνειρο η ζωή
μέσα σε διάφανη ομίχλη


                                                                 (2018)





στη μαγεμένη ομίχλη


ξέφυγα απόψε στο επικίνδυνο
βυθίστηκα στη μαγεμένη ομίχλη
από τα χρόνια εκείνα

γύρισα στο παλιό σχολείο μου
συνάντησα συμμαθητές και φίλους
περπάτησα άνοιξη στα δρομάκια
κι έπαιξα μπάλα στα γήπεδα
μπήκα στις τάξεις κάθισα στα θρανία
είδα στον πίνακα ίχνη από τότε
έκανα αταξίες και τρέλες
ανάσανα το εξαίσιο άρωμα
του πρώτου μου έρωτα
για λίγο ζωντανά αναδύθηκαν
όσα έχουν χαθεί για πάντα

ένας έφηβος έκλαψε απόψε μέσα μου
και μ’ έκανε κομμάτια


                                                                 (2020)





Από το βιβλίο «κασταλία πηγή»

[44 ποιήματα για το παιδί και την αθωότητα (1979 - 2021)], εκδ. Μανδραγόρας, 2022.