Κώστας Θ. Ριζάκης, "Τα επόμενα πένθη"

ποτέ το φως

είν’ η φωνή μου λάμψη που πεθαίνει

πλάι σε νερά σε βράχια σε πουλιά

ένα μονόξυλο ριγμένο σε πηγάδι

επιδρομή στον στίχο που βογγά

κυματισμός της λύπης μου στο βράδυ

τυφεκισμός στη σιωπή που αγρυπνά

– ποτέ το φως δεν αστοχεί

μες στο σκοτάδι

ποτέ σκοτάδι δε σκοτώθηκε με φως

ονομάτων πληγές (στ)

πιο πυκνή από χιόνι βροχή

βομβαρδίζει τη νύχτα

οι μικρές μου δορκάδες ψυχές

στα ορύγματα φτάνουν

καταφύγιο στη νύχτα να βρουν

να φυτρώσουν σε χώμα

οι νεκρές μου δορκάδες ψυχές

οι πικρές ελαφίνες φυγές μου!

Αχέροντας

κωπηλατεί ο μυθικός βαρκάρης

στα δόντια του νεκρού το νόμισμα

βορά στην προαιώνια οφειλή του

μα εγώ των παφλασμών

τη μουσική συγκράτησα

και τη σφυρίζω στη λευκή

σελίδα από μνήμης

κι αιμορραγώ στο γνώριμο

ταξίδι με άλλο πρόσωπο

κι όπως με το δικό σου όνομα ξεψύχησα

αναπόσπαστος μέσα μου

αναλλοίωτος ζεις

οι πατρίδες

δαγκωμένη ψυχή

(μοιρασμένος καημός)

απλωμένος στο όνειρο

ρεμπέτης καιρός

ανάπηρο βράδυ

σε υπόγειο καρφί

ξαρματώνει τον ήλιο

:αρμαθιές οι πατρίδες:

με τα νύχια στις λέξεις

με τις λέξεις στα δόντια

με τα δόντια στους στίχους

με τους στίχους στο αίμα

με το αίμα στο βλέμμα με

το αίμα στο ποίημα!

τα επόμενα πένθη

της ψυχής μου η λαχτάρα στο όνειρο τρέμει

σκοτεινή απειλή του αδελφού το σπαθί

«είναι ψέμμα το αίμα! − πληγή μας ο μύθος»

«άλλοι το ’θελαν!» δίδυμες σκούζουν φωνές

αποτρόπαιες μέρες οι άγνωστες νύχτες

αλαζόνες του Κρέοντα πάντα οι βουλές

τα επόμενα πένθη γυμνά

να στηρίζουν –

ριζικό το κουφάρι μου μόνη Αντιγόνη

να ευωδιάζει ο τάφος σαγήνη και φως

να μη λιώνω πηλός στη βροχή

– τους Αιώνες!

Από τη συλλογή «Τα επόμενα πένθη» [1997], που περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση «Επιτάφιος δρόμος - Ποιήματα Α΄ [1985 - 2010]», εκδ. Γαβριηλίδη 2015.

Στην εικόνα: Πορτραίτο του ποιητή φιλοτεχνημένο από τον Γιάννη Στεφανάκι.