Ποιον πόνο να κεντήσει
τώρα
πάνω στην ασπίδα του;
Για ποιον να οργιστεί ή να πενθήσει;
Ανώφελος ο αγώνας και οι μάχες και οι ιαχές.
Ένα ταξίδι ήτανε
με ωδές στο ξεκίνημά του,
με βάσανα και οδυρμούς έπειτα,
με μια άχνα στο τέλος του.
Ο ιδρώτας του
λαμπυρίζει στο μέτωπο
κάτω από το εκτυφλωτικό φως.
Η σκιά του
απλώνεται στο χώμα
σεντόνι να κοιμηθεί το άψυχο σώμα.
Τα μάτια του
ατενίζουν την ήττα της φευγαλέας στιγμής.
ο Πάρης
καμάρωνε το θέαμά του μπροστά στους άλλους Τρώες.
Και με ζητωκραυγές τον συνεχάρηκαν όλοι
ένας ένας.
Μόνο σα νύχτωσε στην κάμαρά του
μόνος
αναλογίστηκε τη συστολή και τη δειλία του
να πλησιάσει
το ακριβό του το θέαμα.
και από ψηλά ο Θεός
πάντα ο Θεός
να σε επιβλέπει
και να προβλέπει
για λογαριασμό σου.
και στη μέση Εσύ
πάντα Εσύ
να δείχνεις το Πάθος
και να αποδείχνεις
για λογαριασμό σου.
πάντα
την τιμωρία
και το Λυτρωτή που –αλίμονο! –
θα αργήσει.
σού έδωσαν την Ηδονή
που αναζητούσες.
Με τα υπόλοιπα
ας ασχοληθεί ο Θεός
για λογαριασμό του.
σε κάθε ρυτίδα του σκληρού σου προσώπου
ο αποδιωγμός
του κάθε φιλόδοξου σχεδίου.
Είναι εκεί ο θεός σου
για να τον σκοτώνεις
σε κάθε ύπνο και σε κάθε φωτιά
να θυμάσαι τη μετάβαση
σε ένα ουρλιαχτό πόνου
− μνημόσυνο του ατελέσφορου.
κυνηγούν το φεγγάρι
μουσκεμένα στον ιδρώτα μιας ταλαίπωρης ζήσης
που ανομολόγητα ζήτησε
την άσκοπη πάλη με τη δύναμη της Γένεσης.
γεμάτο με το γάλα της μάνας σου,
αλλά εσύ, σαρκοβόρο θηρίο,
διαφεντεύεις την κραυγή
ενός σώματος που δε σου ανήκει πια,
καθώς ασημένιες λεπίδες
βρέχουν τη γούνα
της καινούριας σου οντότητας.
ιδανικό
αιώνιας ευχαρίστησης
επιθυμία διακαής
θνητού βλέμματος λαίμαργος πόθος
σε μια κατά τ’ άλλα
ανούσια απαρίθμηση αγαθών.
Δε θα σου χαριζόταν
η αποποίηση των ευθυνών σου.
Άθλιο το έδεσμα
θνητής ανάσας απατηλό εγχείρημα.
μπορείς να απολαύσεις
τη μοιραία ανικανότητα.
Και το στόμα
διψασμένο
πεινασμένο
αιωνίως δικασμένο
προς αναζήτηση του άπιαστου.
η έκλαμψη της προσδοκίας
της κάθε επόμενης προσπάθειας.
Βλέπεις, λοιπόν!
Κάτι πάντα φροντίζουν
να αφήνουν οι θεοί
προς διαιώνιση…
τίποτα.
Ούτε στάλα λήθης
να ημερέψεις
την άδεια σου αγκαλιά.
Μόνη
σ’ ένα σύμπαν
που σε απόδιωξε.
Κουρασμένη
από την κενότητα της αναβολής.
Χαμένη
σ’ ένα στρόβιλο απόγνωσης
ψάχνεις ακόμη
τη μοιρασιά του θανάτου.
στο ξημέρωμα της ενοχής σου
το παράτολμο βήμα
των δικών σου ανθρώπων
να σου θυμίζει
το λίγο
της δικής σου ζωής.
βορά και καπνός
στο βωμό των ανάλγητων πράξεων
που δεν ήταν δικές σου.
Ένα άδειο σώμα κι ένα πύρινο βλέμμα
το μερτικό σου.
Σαν ξεπήδησε το άσπρο άλογο
έσυρε μια αγέλη φιδιών
την τερατώδη σου φύση
στο ταξίδι του κρίματος
που δεν ήταν δικό σου.
Δε σου ζητήθηκε καν
να επιλέξεις
σε ποιανού θεού το λάφυρο
θα διαθέσεις
την κραυγή
της δικής σου αγωνίας.
με την ταπεινότητα
των θνητών σου δακρύων
μέσα στην απύθμενη πλήξη της αιωνιότητός τους.
Σε τούτα τα ποιήματα πρωταγωνιστής είναι ο Άνθρωπος του Χτες, του Σήμερα, του Παντός. Τριάντα τρία Προσωπεία χρησιμοποιούν τα δεδομένα ισάριθμων μυθολογικών προσώπων και γεννούν ζητούμενα και σκέψεις για τις περιπέτειες του ταλαίπωρου ανθρώπινου Συναισθήματος. Ο αριθμός έχει τη δική του συμβολική προέκταση που μπορεί να λειτουργήσει στον κάθε αναγνώστη κατά το δοκούν της προσωπικής του πίστης και φαντασίας.
Ο Μύθος, τελικά, ήταν μόνο η αφορμή…»
[Από την έκδοση]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου