Τάκης Βαρβιτσιώτης, "Μικρά ερωτικά εγκώμια"

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

                   Ένα φιλί σου μόνο είν’ αρκετό
                   Να εξαφανίσει το ψύχος
                   Ν’ ανάψει ένα ρόδο μες στον καθρέφτη

*  *  *

                   Απόψε όλα τα κρύσταλλα ευωδιάζουν
                   Από το φως της πανσελήνου
                   Και η θύμηση σου ξεπροβάλλει σαν ανθισμένο γιασεμί

*  *  *

                   Ας προσπαθήσω ακόμα μια φορά
                   Με τα χείλη σου με τα χέρια σου
                   Να ξαναρχίσω τη ζωή μου

Ο ΑΦΡΑΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

                   Όσο ο σφυγμός σου θα ρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς μου
                   Όσο η ίριδα των ματιών σου θα πολλαπλασιάζει την παρουσία σου
                   Όσο θα πλέω επάνω στο μετάξι του κορμιού σου
                   Όσο τα χείλη σου θα θωπεύουν τον ύπνο μου
                   Όσο ο ουρανός θα κατεβαίνει ως τις αιχμές του στήθους σου
                   Όσο το σμάλτο της σελήνης θα στεφανώνει την κόμη σου
                   Δε θα φοβούμαι μήπως κατρακυλήσω στην άβυσσο

*  *  *

                   Μέσα στις σπίθες της θράκας
                   Τα φλογισμένα χείλη της

                   Μέσα στο αίμα των νεφών
                   Ο άφραστος ύμνος της

                   Μέσα στις κόρες των ματιών της
                   Ο κόσμος όλος

*  *  *

                   Φώναξα τ’ όνομά σου στον ύπνο μου
                   Μα τίποτα
                   Μόνο το φως το πελιδνό
                   Απ’ τα φανάρια του δρόμου

                   Φώναξα τ’ όνομά σου στον ύπνο μου
                   Μα τίποτα
                   Μόνο ένα ξίφος που λόγχιζε
                   Την καρδιά μου

ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΩΡΙΩΝΑ

                   Κάθε μου λέξη πια δεν είναι
                   Παρά μια σκιά της ομορφιάς σου
                   Και στη φωνή σου παραμονεύουν
                   Πολύ παράξενες συλλαβές
                   Ήχοι βιολιού που μαγνητίζουν

                   Κι όταν η κόμη σου μεταμορφώνεται σε μια
                   Νεροποντή από μαύρους κρίνους
                   Κι από φθόγγους ερωτικούς
                   Κανένα φθινόπωρο δεν αναδίνει
                   Τόσους ατμούς μεθυστικούς

*  *  *

                   Μι’ ανάλαφρη πνοή
                   Γλιστράει πάνω στην κόμη σου
                   Ξεγυμνώνει το στήθος σου τον λαιμό σου
                   Και η αυγή κυλάει
                   Μέσ’ απ’ τα χείλη σου
                   Μέσ’ απ’ το ανθόφυλλο
                   Του κορμιού σου

*  *  *

                   Μες στων ματιών σου την απεραντοσύνη
                   Τη νυχτερινή
                   Μια σελήνη μονάχα επιπλέει
                   Φωτεινή
                   Καθώς υπόλειμμα φωσφορικό
                   Ενός ναυαγίου

*  *  *

                   Κυριακή πρωί
                   Κι ανάμεσα στα χείλη σου
                   Εξαφανίζεται ο χρόνος

                   Κυριακή πρωί
                   Κι ανάμεσα στα δόντια σου
                   Λάμπει το μήλο της ηδονής

 

Από τη συλλογή «Μικρά ερωτικά εγκώμια» (2002).

Στην εικόνα: William Blake Richmond «Venus and Anchises».
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.