Πάνος Κ. Θασίτης, "Δίχως κιβωτό"

ΠΡΩΙΝΟ

Γύφτισσα ζωή

Με χιλιάδες κουδουνάκια στ’ ανεμισμένα παρδαλά φουστάνια σου

Μοσκοβολάς χωράφι και φιλί

Και σε περνούν στις χαίτες τους χαράματα στην πόλη

Άλογα γοργά ζεμένα σε γλυκοτριζάτες σούστες.

Χείμαρρε από μήλα που αλογάριαστα κατρακυλάς

Στους παχνισμένους δρόμους

Ανάμεσα στα χρυσά κρόσσια της αυγής

Και στις ξυπόλητες πατούσες των παιδιών

Γερό το χέρι να ’ναι πάντα

Ζωή για να σ’ αδράχνει

Καθώς η χούφτα τ’ ανυπόταχτο βυζί.

ΤΩΡΑ

Τώρα που κάθε ανθός πλαγιάζει στο κλαδί του

Και κανένα θρόισμα δεν πάει χαμένο

Τώρα που κανείς δε βιάζεται

Δέξου με κάτω απ’ τα θολωτά τα χέρια σου

Σαν το παλιό καμπαναριό που ανοίγεται

Στο στερνό στο πιο πιστό και στο μόνο περιστέρι του.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ’ΡΘΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ

Πρέπει να ’ρθει η άνοιξη με τ’ αμέτρητα άγουρα στηθάκια της

Και με τα σκουλαρίκια της τα κρυσταλλένια

Με τα γοργά της βήματα που ξυπνάνε τις ελπίδες

Με τη γαλάζια κραυγή της

Γιατί δεν πρέπει τώρα να φωνάξω

Κι εσύ δεν πρέπει τίποτα να ψιθυρίσεις

Τίποτα δεν πρέπει ν’ ακουστεί για την ερημιά των ματιών σου

Όπου παγώνει ασάλευτη το σχήμα της η απελπισία

Για το νεκρό σου δέρμα για τα νεκρά μαλλιά σου

Για του κρεβατιού σου τα τέσσερα σίδερα

Γι’ αυτά τα νιάτα που κρέμονται στον ίσκιο σαν τ' άδεια ρούχα

               εκείνων που πέθαναν

Γι’ αυτόν τον απερίγραπτο χειμώνα.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Είμαστε δυο άνεμοι νυχτερινοί

Πουθενά πάνω σ’ εμάς δε βρίσκεται ένας δρόμος

Ένα τέλος μια αρχή ένα σχήμα.

Υποθέτοντας τους εαυτούς μας αγαπιόμαστε

Για τον τρόμο και τον ίλιγγο του αγνώστου μας

Για τη μοναχική συνάντησή μας πέρ’ απ’ το χνούδι του Κόσμου.

Αγάπη μου

Σεισμέ του νου μου.

ΑΠΟΓΕΜΑ

Ανεπίληπτος ουρανός

Ακίνητος

Τέλειος σαν κύκλος: απελπίζει

Απρόσιτη απόλαψη για μένα που τον βλέπω

Μες από ένα ύφασμα

Όπου καθίζει η στέρηση κι η φρίκη.

Και στο βάθος αόριστα

Να περνάς ανάγλυφο κάτ’ απ’ το χνούδι τ’ ουρανού

Σαν αιφνίδια ταραχή πίσω απ’ τις κουρτίνες

Σώμα αγαπημένο

Πιο μακρινό πιο ανύπαρχτο απ’ τ’ απόγεμα που σβήνει.

Από τη συλλογή «Δίχως κιβωτό» (1951), που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Πάνος Κ. Θασίτης, Τα ποιήματα», εκδ. Νεφέλη 2011.