Βασίλης Καραβίτης, "Λυπομανία"

Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ΑΡΚΕΤΑ


Οι μεν πηγές υπόγειες πάντα κι ακαθόριστες
σε λίγες άγνωστες καρδιές –φοβάμαι– άφαντες
εξ ου κι όλοι βολεύονται με το αρχαίο νεράκι του Θεού
ελάχιστο, ως γνωστόν, και για τη δίψα του μωρού
ό,τι ονομάζουνε δηλαδή ξανά όσοι ορέγονται ακμή
Ελπίδα ή Άλκηστη της Ανθρωπότητας
(κι εσύ μείνε να κόπτεσαι για άλλες υπερβάσεις).
Τέτοια καμώματα μου φέρνουν ένα είδος σπαραγμού
αφού στο πείσμα το ρηχό κι ακαταπόνητο
μιας άστοχης κι από ανέκαθεν τυφλής αναπαραγωγής
δεν βλέπω πια ούτε για δείγμα να επιπλέουνε
ιδιότητες αγνές κι ορμές πασίχαρες της έκπαλαι ζωής
όσες στηρίζαν δηλαδή εκ παραδόσεως το μέσα μας
όταν σαν όλο κλυδωνίζεται απότομα και καταρρέει.
Παράδειγμα, η φιλία που μας έδενε ως ιστός
κι ως άνθος άπειρο κι αρχέτυπο φροντίζαμε παιδιά:
Με κηπουρούς ανάξιους όπως οι σωρηδόν επίγονοι
καλείται τώρα να υπάρξει αυτοφυές
και μόνο του να επιζήσει.
Γι’ αυτό κι εγώ, συμμέτοχος εξ ορισμού
της τόσης δυστυχίας μας, δεν στέργω πλέον
να συντρέχω τους ανάξιους συντρόφους μου.
Ένα βασίλειο σκιάς στήνω αφιλόξενο και κρύβομαι καλά
όταν τρυπώνει ο ήλιος κι αποσύρεται αμήχανος
χωρίς να βρίσκει τίποτα να ξεσκεπάσει.
Εκεί, με μίσος γόνιμο κι ακούραστη οργή,
μόνος πληθαίνω και διασώζομαι
ίσως σε μια δική μου τρέλα λογική
που σαν μανόμετρο ανθρώπινης υφής
αυτό το «ποίημα» προσπαθεί
αδέξια να καταγράψει.





ΚΙ ΑΛΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ


Τι μοίρα –επιμένω–
κι αυτή των λέξεων:
Να τις ποιμαίνουν με το ζόρι
αγροίκοι ποιητές!
Κι ύστερα μαντρωμένες σ’ ένα ποίημα
να ονειρεύονται περίλυπες
την άτακτη φυγή τους…





ΣΕ ΠΛΗΡΕΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΙ ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΙ


Τόσο κουράγιο μαζεμένο μια ζωή
για να θροΐσει μόλις στη σκιά
κάποια δική μας και χωρίς εγώ
ορμή ελευθερίας
το περιπαίζουν −καθώς φαίνεται−
στην κρίσιμη στιγμή
ιδέες σταθερές και πρότυπα στεγνά
της γύρω μας αυτοσυντήρησης!
Στερεύει έτσι δίχως αίγλη
κι ακαλαίσθητα
κι ίσως με τόση απόρριψη οριστικά
κάποια κρυφή μας κι άσπιλη πηγή
ακέραιας αυτοκαταστροφής.
Αυτή που σαν συγγνώμη από δύσκολο Θεό
μπορούσε, μόνη σ’ ένα γνήσιο πανικό,
όλα τα στίγματα της φύσης μας
που επέζησαν,
μεμιάς να καθαιρέσει.





ΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ ΠΡO-ΠΟ


Ωραία λοιπόν.
Ας συνεχίσουμε κι απόψε την κουβέντα μας.
Για πόλεις που θα βρούνε το νέο σφυγμό τους
γι’ ανθρώπους που θα φέρουνε νεόκοπους προορισμούς
για νέους κώδικες επαφής που θα εφεύρει το σώμα
για λέξεις παρθένες που θ’ αχρηστέψουν τη μόνωση
για σιωπές ακόμα εύφορες που θα συντηρήσουν το πάθος
γι’ άγνωστες, νέες συγκινήσεις που περιμένουνε πιστούς
για νέα ρίγη που ζητάνε επιδερμίδες
για νέα σχήματα που θ’ απορροφήσουν τις μοναξιές
για νέα συνθήματα που θα στρατολογήσουν οπαδούς
για νέες ευαισθησίες, νέες αισθήσεις, νέες διαστάσεις
για παιδιά χωρίς τους μύθους των μεγάλων
για σπίτια χωρίς δωμάτια υπηρεσίας
για ένα νέο κόσμο χωρίς τα σύνορα που ξέρουμε.

Κουβέντα ας γίνεται όσο θέλετε.
Εγώ το ξέρω προ πολλού:
αυτό το δεκατριάρι δεν πιάνεται με τίποτα.





Σ’ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ


Περίλυπα άστρα φώτιζαν τη νύχτα
αμέτρητα ποτάμια αίματος
από πληγές κρυφές ή φανερές.

Τα πρωινά ο ήλιος όλο χαμόγελα
ξέβαφε βιαστικά τα άλικα ακόμα ίχνη
μ’ αθώο, πικρόν ιδρώτα.

Κανείς δεν πίστεψε τις ελάχιστες μαρτυρίες
κανείς δεν υποπτεύθηκε την απάτη
που συνεχίζεται μέχρι τα χρόνια μας
κάτω απ’ τον ίδιο συμμέτοχο ουρανό
βουτηγμένο ώς το λαιμό
μες στο ίδιο, δανεικό κι αγύριστο,
χρώμα της ελπίδας.





Από τη συλλογή «Λυπομανία», Στιγμή 1989.
Πηγή: «Α. Ευαγγέλου - Γ. Αράγης, Δεύτερη Μεταπολεμική Ποιητική Γενιά (1950-2012) - Ανθολογία», εκδ. Gutenberg (β΄ έκδοση, συμπληρωμένη), Μάρτιος 2017.

Ο Βασίλης Καραβίτης γεννήθηκε το 1934 στην παραμεθόρια Νέα Ορεστιάδα, μεγάλωσε στον Πειραιά και ανδρώθηκε στην Αθήνα της δεκαετίας του '50, όπου σπούδασε νομικά και δικηγορούσε για αρκετά χρόνια. Εξέδωσε εννέα ποιητικές συλλογές, δύο πεζογραφήματα και είχε μεταφράσει ξένη μεταπολεμική ποίηση και ιδιαιτέρως ορισμένους καινοτόμους και άγνωστους τότε στην Ελλάδα Πολωνούς ποιητές (Χέρμπετ, Μιλότς, Ρουζέβιτς, Σιμπόρσκα, κ.ά.). Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων και για πολλά χρόνια από τους τακτικούς συνεργάτες του περιοδικού Διαγώνιος στη Θεσσαλονίκη.

Ρία Φελεκίδου, "Σ’ ό,τι εάν υπήρξα"

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΛΕΩ


Καμιά φορά λέω
Ο προθάλαμος λέω
Η αυλαία όπως ανοίγει
Το σώμα σου πριν γνωριστούμε
Οι λέξεις προσοχή
Οι φράσεις έτοιμες
Η ιστορία σε πλήρη ανάπτυξη

Καμία φορά λέω
Μην προδώσεις την αναμονή
Τα λεπτά της δάχτυλα
Σκαλίζουν αδιάβαστα πλήκτρα
Όπως σκάβεις μείνε
Πιο ψηλά ματώνει το φως

Καμία φορά λέω
Αρκεί η νύχτα άδεια.





ΚΕΝΤΗΜΑ


Να μάθεις κέντημα
Προτίμησέ το από τις ονειροπολήσεις
Γυναικεία δάχτυλα βελονιασμένα
Από αιώνες υποταγμένης ομορφιάς
Έδειχναν τον σωστό δρόμο

Μα εγώ κιόλας φευγάτη

Πώς να ακούσω από βυθό
Το κολύμπι στο κενό είναι απαιτητικό
Απ’ την αρχή δρόμοι και σημεία
Να οριστεί στο τίποτα ένα καινούργιο σύμπαν
Πριν σε σκεπάσει η λάσπη

Δεν έμαθα τότε που έπρεπε
Χωρίς διλήμματα
Να σημαδεύω το κενό με ομορφιά
Μία για όλους
Δοκιμασμένη γενιές

Σεμέδες σε στρωμένες κρεβατοκάμαρες
Αστικά σαλόνια
Με μισόκλειστα παραθυρόφυλλα
Αυλές πλημμυρισμένες γέλια
Τριαντάφυλλα και γυναικείο ιδρώτα

Τι κρίμα
Πολλές φορές το είπα
Την ώρα της γραφής

Δεν έμαθα τότε που έπρεπε
Μονόδρομα να σχεδιάζω
Τον διάκοσμο των λογισμών μου
Σε ασφαλή τελάρα τις λέξεις ν’ απλώνω
Με πολύχρωμους μουλινέδες
Κινήσεις ακριβείας
Να μην αποφασίζω παρά
Την επανάληψη της μικρής ιστορίας του φύλου μου
Στις επιφάνειες που εμπόδιζαν για αιώνες
Τα δάκρυα να μιλήσουνε στη γη.

Από την ενότητα «Έκκεντρα»

ΠΟΣΟ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ


Πόσο βαθιά μες στο ποίημα να σκάψω
Πόσο βαθιά να σκαλίσω το χώμα
Τα χέρια να βυθίσω στις λέξεις
Τα νύχια
Τρέμω τα έγκατα τη λάσπη
Με ρινίσματα χρυσού πλασμένη ωστόσο
Τα παράξενα κλάσματα φοβάμαι
Τις βλοσυρές αναλογίες
Τις ζυγαριές ακριβείας
Δεν παζαρεύουν διαφορές
Δεν επιτρέπουν αναθεωρήσεις
Είν’ ένας τέλειος εφιάλτης
Με χαμένα παιδιά ανάμεσα
Κλαίνε σα σαλεμένες γάτες
Όπως απ’ τον κερματισμένο εαυτό τους κρύβονται
Φοβάμαι τα χοροπηδητά των άυλων σωμάτων
Τα παιχνίδια της θλίψης όταν στενεύει ο δρόμος
Είναι νύχτα βαθιά μες στο ποίημα

Πόσο βαθιά μες στο ποίημα να ρουφήξω
Πόσο βαθιά να γνωρίσω το χώμα
Το στόμα να κολλήσω στις λέξεις
Επανωτίζω τα χείλη στο πώμα
Τo μπουκάλι ακμαίο ναυάγιο
Μιας χαμένης μικρής Ατλαντίδας
Ποια αρχή με δικάζει και πάλι
Να βυζαίνω στιγμές τελειωμένες
Ο καιρός είν’ υγρός και σακάτης
Στην καρδιά του λιωμένου μου χρόνου
Αθώρητες σπηλιές παντού λεκέδες μνήμης
Κρατημένη ακέραια η δανεική ανάσα
Του αόρατου βαμπίρ της πρότερης μέρας
Διεκδικεί το γουργουρητό των παρακείμενων ωκεανών
Μια νέα τρομακτική ευκαιρία, όπως ας πούμε
Ένα μέλλον που δεν της ανήκει
Έτσι η τόλμη ξοδεύεται στο ανέφικτο
Κι είναι μια σκούρα θάλασσα στο ποίημα

Όμως στο βάθος που λες
Ένα τίποτα το ποίημα που θάλλει αιωνίως.

Από την ενότητα «Ποιητικολογώ»

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ


Ανοίγω τον καθρέφτη
Μεριάζει σαν ξεκλείδωτη πόρτα
το γυαλισμένο μου είδωλο
Πιάνει να λέει την ιστορία
ο αφηγητής
που δε μου μοιάζει
−όπως κανένας αρχετυπικός αφηγητής
τους ήρωές του−
που δε με βλέπει
−όπως κανένας κουκλοπαίχτης
τις μαριονέτες του−
που δε μ’ ακούει
−όπως κανένας διευθυντής ορχήστρας
ένα πειθήνιο βιολί του−
Πλάθει τους μύθους του
παίζοντας το φως στα δάχτυλα
καλοπροπονημένος ζογκλέρ
ενόσω εγώ στάμπα κολλημένη στον τοίχο
στον εαυτό μου ζητώ να επιστρέψω

Ξεκάθαρο ωστόσο:
Ο καθρέφτης πρέπει να πει την ιστορία
κι εγώ να δρέψω τις επιλογές του
επιμένοντας όπως το εγώ αποφασίζει
να ιστορηθώ
Ο αφηγητής συνεχίζει
Σίγουρα δεν ακούει
Δε βλέπει
Δε μου μοιάζει

Κανένας δε θα πει την ιστορία μου αποφασίζω
Ξεκολλώ απ’ τον τοίχο
Το είδωλο επιστρέφει ακέραιο
και πέφτω με φόρα στο μέλλον μου

ΥΓ. Για τις ανάγκες του επιλόγου να ειπωθεί πως
κι ένα χαμόγελο μοιρασμένο σε θρύψαλα
σε μια ευκτική ή μελλοντική επανένωση των σπασμένων
μένει χαμόγελο σε κάθε χρόνο





ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΟΜΙΧΛΗ


Για εκείνη τη γυναίκα από ομίχλη θα σου πω
Που περπατάει αξημέρωτα στη γειτονιά σου
Με τα χλωμά μαλλιά κουρτίνα
ανάμεσα στα μάτια και τον έξω κόσμο

Αν έμοιαζε βαριά είναι από όνειρα ληγμένα θα ’ναι
Και αν κρύβει μες στις τσέπες της τα χέρια
Είναι γιατί μια ξεδοντιάρα χειρομάντισσα
Διαβάζει στις παλάμες της μόνο νεκρές αγάπες

Θυμίζει επίμονο αίνιγμα λέν’ οι περαστικοί
Καθώς βαδίζει σαν πλεούμενο στο χώμα
Γλιστράει κάθε τόσο στα πλακάκια
Και το κορμί της δεν ορίζεται από χάρτες

Καμιά φορά νομίζεις κάποιον ψάχνει
Τον εαυτό της ή ίσως μια χαμένη μνήμη
Τίποτα άλλο γιατί αυτό φωνάζει:
Δεν είναι μπορετό να της δοθεί η αγάπη

Δεν έχει φωτεινό σημάδι όσο κι αν ψάξεις
Όταν μιλάει γρυλλίζει τα φωνήεντα
Και το κρασί που πίνει το ξερνάει
Δεν ξέρει να υψώνει το κεφάλι της με χάρη
Όλο τις πέτρες και τη λάσπη μελετάει

Όχι δεν είναι μπορετό να της δοθεί η αγάπη

Εκτός αν μια μέρα με βροχή αποφασίσει
Να περπατήσει με ομπρέλα κόκκινη όπως ξέρει
Και όπως περνάει κάτω από τριανταφυλλιά ανθισμένη
Μια μέλισσα πετάξει από μπροστά της
Κι απλά σηκώσει το κρυφό της χέρι
Κι η μέλισσα μυρίσει την ορφάνια
Και ούτε κουνηθεί ούτε πειράξει
Μονάχα μείνει στη φωλιά από σάρκα
Σαν να της άνοιξε ουρανός χρυσή κυψέλη

Και αν εκείνη τη στιγμή απ’ τους περαστικούς ο ένας
Φανεί απέναντι ακριβώς και βλεφαρίσει
Πριν βγει ο ήλιος η βροχή πριν σταματήσει
Πριν κλείσει την ομπρέλα της πριν προχωρήσει
Και πριν τη γνώμη της η μέλισσα αλλάξει
Τότε μπορεί
Ν’ αρχίσει μες τον κόσμο
Μια αγάπη από εκείνες των βιβλίων
Για τη γυναίκα τη φτιαγμένη από ομίχλη

Που διάλεξε μια κόκκινη ομπρέλα

Από την ενότητα «Παρεκκλίσεις»

Από τη συλλογή «Σ’ ό,τι εάν υπήρξα», Εκδόσεις Κουκκίδα, 2025.

Έργο εξωφύλλου: Φωτεινή Χαμιδιελή.

Η Ρία Φελεκίδου σπούδασε νομικα στο ΑΠΘ και δημοσιογραφία στο Εργαστήριο Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας στην Αθήνα. Πτυχιούχος του Μεταπτυχιακού Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, του ετήσιου προγράμματος παιδαγωγικής κατάρτισης της ΑΣΠΑΙΤΕ, και απόφοιτος της Σχολής Σεναρίου του Αντέννα.

Εργάστηκε ως δικηγόρος και δημοσιογράφος στη Λάρισα και στη Θεσσαλονίκη.

Σήμερα, εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με εμπειρία στη διαπολιτισμική εκπαίδευση.

Εξέδωσε δεκατρία παιδικά βιβλία, τρεις ποιητικές συλλογές και μία νουβέλα.

Αυτή είναι η πρώτη διπλή της συνεργασία με τις εκδόσεις Κουκκίδα.

Κατερίνα Γαϊτάνου, "Σαμπάνια σουπερνόβα"

Σαμπάνια Σουπερνόβα

Ο όρος υπερκαινοφανής αστέρας ή σουπερνόβα (supernova) αναφέρεται σε διάφορους τύπους εκρήξεων που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των τελευταίων εξελικτικών σταδίων της ζωής των αστέρων, κατά τις οποίες παράγονται εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από πλάσμα (ιονισμένη ύλη) και των οποίων η αρχική φωτεινότητα στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες. Η έκρηξη των αστέρων είναι τεραστίων διαστάσεων, ξεπερνά την ενέργεια που εξαπολύεται από τον Ήλιο και κατ’ αυτό τον τρόπο «πεθαίνουν». Από τη γήινη ατμόσφαιρα και γενικά από τη γη ένας σουπερνόβα φαίνεται σαν ένα εξαιρετικά φωτεινό αστέρι που δεν βρισκόταν σε εκείνη τη θέση πριν κάποιες ώρες. Ο θάνατος του αστεριού, ο λεγόμενος σουπερνόβα, επέρχεται μετά από περίπου 10 με 20 εκατομμύρια έτη.

Wikipedia

Για ποιο λόγο αυτό το γαμημένο σύμπαν ενώνει δύο ανθρώπους όταν δεν υπάρχει καμία περίπτωση να είναι μαζί;

@robin_cru1614

Σε λίγα λεπτά από τώρα, το σώμα μου θα εκραγεί σε αναρίθμητα κομμάτια και το φως από την έκρηξη θα γίνει ορατό στη Γη, με τη μορφή ενός αστεριού που πέφτει. Θα το δει το νεαρό κορίτσι που εκείνη την ώρα θα έχει στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό, ελπίζοντας σε ένα θαύμα που θα τη σώσει από τη μοναξιά της. Θα πιστέψει ότι είμαι το τυχερό της αστέρι και θα σπεύσει με όλο της το είναι να κάνει μια ευχή. Θα είναι μία ζεστή, σκοτεινή νύχτα στα μέσα του Ιουλίου, από εκείνες που σε κάνουν να πιστεύεις ότι το καλοκαίρι δε θα τελειώσει ποτέ. Εντελώς απρόσμενα θα νιώσει τυχερή που θα με βλέπει σε ελεύθερη πτώση, κυρίως γιατί θα το έχει ανάγκη. Θα κάθεται ολομόναχη στο μπαλκόνι του σπιτιού της, παρέα με τις άδειες πολυθρόνες, τις γλάστρες με τις μολόχες και το φως από τη λάμπα του δήμου, περιμένοντας ένα σημάδι από τον ουρανό. Θα κάνει τη λάθος ευχή φυσικά, γιατί η νιότη δεν ξέρει ποτέ τι πραγματικά χρειάζεται. Θα ευχηθεί επάνω στο άυλο κορμί μου να τον συναντήσει.

     Εκείνος θα έρθει στο δρόμο της σύντομα. Έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν, διότι η ίδια τον ψάχνει καιρό τώρα μέσα στη φαντασία της. Όμως θα φανεί όπως και στα μυθιστορήματα, μοιραίο. Θα τον ερωτευτεί με την πρώτη ματιά, κι εκείνος το ίδιο. Θα είναι και για τους δυο η ευχή της ό,τι πιο συγκλονιστικό θα τους συμβεί για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν θα μπορέσουν να είναι ποτέ μαζί – λίγο θα σμίγουν και περισσότερο θα χάνονται, διότι το κάρμα δεν χαρίζεται χωρίς βαριά ανταλλάγματα. Εκείνη δε θα σωθεί ποτέ από τη μοναξιά της. Η ανάμνηση της ευχής της θα την ακολουθεί μέχρι και το δικό της σώμα να γίνει δωρεά στο σύμπαν. Στη διάρκεια της ενήλικης ζωής της, θα πιστέψει, θα ματαιωθεί, θα συγκινηθεί, θα πονέσει, αλλά δεν θα ξεχάσει τι ευχήθηκε. Κάποτε θα χρειαστεί να κάνει ειρήνη με το πάθος της. Τότε θα είναι που θα γράψει μια ιστορία γι’ αυτό που της τρώει την ψυχή. Θα είναι ένα βράδυ φθινοπώρου, ακούγοντας το Blue Banisters της Lana del Rey. Ένα δειλινό με τη γεύση της ξεθυμασμένης σαμπάνιας και του ανεκπλήρωτου έρωτα. Θα την ονομάσει Σαμπάνια Σουπερνόβα. Και τα αστρικά τους σώματα θα ανταμώσουν στις λέξεις και τις σιωπές, εκεί όπου όλα γίνονται Ένα.

Κατερίνα Γαϊτάνου

Από τη συλλογή διηγημάτων «Μαχαίρι στην καρδιά», Εκδόσεις Γραφή, 2025.

Η Κατερίνα Γαϊτάνου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και αποφοίτησε από το Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ. Έχει γενέθλια στις 23 Δεκεμβρίου, συγκυρία αρκετά χαρμόσυνη λόγω της έλευσης των Χριστουγέννων. Το αγαπημένο της χρώμα είναι το κόκκινο, χειμώνα-καλοκαίρι. Έχει μια συνηθισμένη δουλειά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι και την ψυχαγωγούν τα social media. Όταν οι άλλοι μιλούν, ακούει και πράγματα που δεν λένε. Αυτό το διάστημα ζει στη Γερμανία, αλλά είναι μόνιμος κάτοικος της φαντασίας της. Όλα τα υπόλοιπα για αυτήν, τα λένε οι ιστορίες της.

Πρόσκληση

Το βιβλιοπωλείο Mind the Book και οι εκδόσεις Γραφή

σας προσκαλούν

στην παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων

της Κατερίνας Γαϊτάνου

ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

Παρασκευή, 16 Μαΐου 2025, 8:00μ.μ.

Βιβλιοπωλείο Mind the book - 25ης Μαρτίου 93, Εύοσμος

για το βιβλίο θα μιλήσουν:

η Κατερίνα Γαϊτάνου, συγγραφέας

και η Μαρία Δαμολή, επιμελήτρια

*

Δεκαεπτά ιστορίες που γεννήθηκαν από τα tweets ανώνυμων συγγραφέων της πλατφόρμας Χ, μας φέρνουν αντιμέτωπους με την αλήθεια της καθημερινότητας, την οποία πολλές φορές αποφεύγουμε να αντικρίσουμε. Οι ιστορίες είναι μικρές, αλλά γεμάτες ένταση και πάθος. Ωμές, ευαίσθητες, προκλητικές, νοσταλγικές και πάντα διεισδυτικές, σε αγγίζουν κατευθείαν στην καρδιά, με τον τρόπο που μόνο μια λέξη ή μια εικόνα μπορεί να το κάνει.

*

«Μαχαίρι ονομάζεται το κοφτερό εργαλείο που συναντάται σε πολλά σχήματα και ποιότητες, και αποτελείται πάντα από τη λεπίδα και τη λαβή.»

(Ορισμός από Wikipedia)

Ένα μαχαίρι μπορεί:
- Να κόψει
- Να σκοτώσει
- Να ξεβιδώσει
- Να απειλήσει
- Να καρφωθεί
- Να χαράξει
- Να αναδεύσει
- Να γράψει ιστορίες

«Κάθε ιστορία έχει και την ιστορία της» @Anast43.

Δεκαεπτά ιστορίες εμπνευσμένες από tweets των ανώνυμων συγγραφέων της πλατφόρμας Χ, έχουν την ίδια γεύση: ωμή, ευαίσθητη, προκλητική, νοσταλγική, μα πάνω απ’ όλα, αιχμηρή.

«Καπνίζω και διαβάζω στο πακέτο: το κάπνισμα σκοτώνει. Φυσάω τον καπνό και λέω περισσότερο από τις ανθρώπινες σχέσεις αποκλείεται» @marinanik7

Δεκαεπτά μικρές ιστορίες, μιλούν για σένα, κατευθείαν στην καρδιά.

Θα τις νιώσεις. Θα τις ζήσεις.
Αφού πρώτα νιώσεις το μαχαίρι.

«Και να θυμάσαι, καμιά φορά, ότι δε σε σκοτώνει,
καλύτερα να σε σκότωνε» @karalaik

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης

«Επτά χαϊκού για το φεγγάρι», Απόδοση από την Αγγλική: Σοφία Γιοβάνογλου

Hiroshi Yoshida, Kumoi Cherry Trees, 1926

«Επτά χαϊκού για το φεγγάρι»
Απόδοση από την Αγγλική: Σοφία Γιοβάνογλου

1.

Φέγγοντας στ’ άνθη,

θαμπώνει πίσ’ απ’ τ’ άνθη—

η πανσέληνος

(Μίουρα Τσιόρα)

Ohara Koson, Blossoming Plum Blossoms on a Branch Under at Full Moon, 1900-1936

2.

Ό,τι κι αν φορούν

φαντάζουνε όμορφοι

στο φεγγαρόφως

(Τσιγιό-τζο)

Utagawa Hiroshige or Ando Hiroshige, Night View of Saruwaka-machi,
No. 90 from One Hundred Famous Views of Edo, 1856

3.

Η νυχτερίδα

ζώνοντας το φεγγάρι

δεν τ’ αφήνει

(Κάτο Κιοτάι)

Takahashi Bihō, Bat and Moon, c. 1928–1930

4.

Δαμασκηνάνθια—

«Να, αυτό εδώ κλέψε!»

δείχν’ η σελήνη

 

(Κομπαγιασί Ίσα)

Yoshitoshi, 100 Aspects of the moon, The Yugao chapter from The Tale of Genji, No. 29

5.

Λευκές καμέλιες—

ακούς μόνο πώς πέφτουν

στο σεληνόφως

(Τακακούβα Ράνκο)

Koichi Okada, moonlight on tamagawa

6. 

Η πανσέληνος

τούμπες κάνει στο νερό

και ξεμακραίνει

 

(Σάνο Ριότα)

Koho Shoda, the wedding rocks, 1910

7.

Κυνηγημένη,

στο φεγγάρι κρύβεται—

η κωλοφωτιά

 

(Σάνο Ριότα)

Yoshitoshi, 100 Aspects of the Moon, No. 11

II. Τα χαϊκού στην Αγγλική


1.
Highlighting the blossoms,
clouded by blossoms—
the moon


2.
Whatever they wear
they become beautiful
moon-viewing


3.
The bat
circling the moon
would not leave it


4.
Plum blossoms—
“Steal this one here!”
points the moon


5.
White camellias—
only the sound of their falling
moonlit night


6.
The moon in the water
turns somersaults
and flows away


7.
Pursued,
it hides in the moon—
the firefly





ΙΙΙ. Σύντομα βιογραφικά ποιητών/ποιητριών

1.
Miura Chora (Μίουρα Τσιόρα, 1729–1780): Γεννήθηκε στη Σίμα (στη σημερινή επαρχία Μίε) της Ιαπωνίας, αλλά έζησε στο Ίσε. Ήταν πετυχημένος δάσκαλος των χαϊκού και είχε πολλούς μαθητές, τον ακολουθούσε, όμως, η φήμη του ανεύθυνου και του σπάταλου. Συναναστράφηκε ποιητές, όπως ο Γιόσα Μπουσόν (1716 – 1783), και ηγήθηκε του κινήματος αναβίωσης της ποίησής του κατά τον 18ο αι.

2.
Chiyo-Jo (Τσιγιό-τζο, 1703–1775): Ποιήτρια και ζωγράφος που έζησε στην πόλη Χακουσάν της Ιαπωνίας. Άρχισε να γράφει χαϊκού σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών, ενώ, αργότερα, μαθήτευσε δίπλα στον Καγκάμι Σίκο (1665 – 1731), μαθητή του Ματσούο Μπασό (1644 – 1694). Ξεχώρισε για τη βαθιά της αγάπη προς τον φυσικό κόσμο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία χάρη στην αμεσότητα της έκφρασής της και τη μαεστρία της στη χρήση της γλώσσας.

3.
Katō Kyōtai (Κάτο Κιοτάι, 1732–1792): Γεννημένος στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας, προσπάθησε να ανεβάσει το επίπεδο των χαϊκού από τη χυδαιότητα της γραφής τους στις μέρες του στην ανωτερότητα της γραφής του Ματσούο Μπασό (1644 – 1694). Στη συνέχεια, ακολούθησε τον τρόπο του Γιόσα Μπουσόν (1716 – 1783), συνδυάζοντας τη δύναμη της εικονοποιίας με την επιμελή παρατήρηση τόσο του φυσικού κόσμου όσο και των ανθρώπινων συναισθημάτων και αντιδράσεων.

4.
Kobayashi Issa (Κομπαγιασί Ίσα, 1763–1827): Γεννήθηκε στην Κασιβαμπάρα της Ιαπωνίας και, όταν έγινε 14 ετών, εγκατέλειψε το σπίτι του πατέρα του, λόγω διαφωνιών με τη μητριά του, για να πάει να διδαχθεί την τέχνη του χαϊκού στο Έντο (σημερινό Τόκιο). Η ζωή του σημαδεύτηκε από απανωτές τραγωδίες. Θεωρήθηκε ο πιο συμπονετικός από όλους τους δασκάλους των χαϊκού· τον χαρακτήριζε μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στα παιδιά και τους απλούς ανθρώπους.

5.
Takakuwa Rankō (Τακακούβα Ράνκο, 1726–1798): Γεννήθηκε στην πόλη Καναζάβα (Kanazawa) και κατόπιν μετακόμισε στο Κιότο, όπου άσκησε την ιατρική. Προώθησε το στυλ του Ματσούο Μπασό (1644 – 1694) στη σύνθεση των χαϊκού, συλλέγοντας τα γραπτά του τελευταίου, τα δικά του, όμως, ποιήματα θεωρήθηκαν ότι υστερούσαν σε αυθεντικότητα σύλληψης.

6-7.
Sano Ryōta (Σάνο Ριότα, 1890–1954): Γεννήθηκε στην Επαρχία Νιιγκάτα της Ιαπωνίας και εισήγαγε νέους τρόπους έκφρασης για τη φύση.





IV. Υποσημειώσεις

Υποσ. 1: Όλοι οι παραπάνω ποιητές/ποιήτριες εντάσσονται στην Περίοδο Έντο ή Τοκουγκάγουα της Ιαπωνικής Λογοτεχνίας (1603 - 1868) και μόνο ο τελευταίος (Σάνο Ριότα) στην Περίοδο Τόκιο (1868 - σήμερα).

Υποσ. 2: Για τα μεταφρασμένα πιο πάνω χαϊκού από τη Ιαπωνική στην Αγγλική γλώσσα, όπως και για το μεγαλύτερο μέρος των σύντομων βιογραφικών των Ιαπώνων ποιητών/ποιητριών, βλ. Addiss, St./ Yamamoto, F./Yamamoto, A. (Επιμ. 2009). Haiku: an anthology of Japanese poems, SHAMBHALA PUBLICATIONS, INC.

V. Πηγές για τις εικόνες:

Επάνω εικόνα: https://www.scholten-japanese-art.com/kacho_fugetsu_19.php
1: https://artvee.com/dl/plum-blossom-and-full-moon/
2: https://www.brooklynmuseum.org/objects/121704
3: https://collections.artsmia.org/art/91665/bat-and-moon-takahashi-biho
4: https://en.wikipedia.org/wiki/One_Hundred_Aspects_of_the_Moon
5: http://www.ukiyoe-gallery.com/detail-b294.htm
6: https://archive.org/details/28550g1/28550g1.jpg
7: https://en.wikipedia.org/wiki/One_Hundred_Aspects_of_the_Moon

Παύλος Παυλίδης, "Αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε"

ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΟΥ

Τι είναι αυτές οι παιδικές ζωγραφιές; Τους τις στέλνουν τα παιδιά τους;

Όχι, είπε η δασκάλα, τις φτιάχνουν μόνοι τους. Λες και ο πιο μεγάλος είναι εννιά χρονών. Κι όμως είναι κρατούμενοι από είκοσι ενός έως εξήντα πέντε ετών.

«Αγαπητά μου παιδιά ο μπαμπάς λείπει ταξίδι το καράβι θα αργήσει να επιστρέψει».

Έβλεπα τα καχύποπτά τους πρόσωπα, άλλα σκληρά ακόμη και άλλα ήδη τσαλαπατημένα.

Μου έλεγαν τα λόγια που θέλανε να βάλω στο τραγούδι, ν’ ακουστούν οι φωνές τους μέσα σ’ ένα τραγούδι που θα φτάσει στα παιδιά τους.

Άλλοι ήρθαν να με δουν από περιέργεια και άλλοι για να βγουν για λίγο απ’ τα κελιά τους. El systema. Ο νεαρός από τη Νιγηρία μου τα είπε και στ’ αγγλικά

«Dear son lose your fear not your confidence»

Lose your fear

Το πρώτο πράγμα που στεγνώνει στα κελιά είναι τα δάκρυα
Ύστερα αρχίζουν να εξατμίζονται τα σύννεφα
Ώσπου στεγνώνει τελικά και η ίδια η θάλασσα
Γέρνουν στο πλάι οι ψυχές και μες στην έρημο
Τρίζουν σαν πλοία που ανακάλυψαν το βάρος τους

Μη μας λυπάσαι όλους εμάς πίσω απ’ τα κάγκελα
Κάποιοι εδώ θα βρουν τον δρόμο τους πιο γρήγορα
Κλάψε γι’ αυτούς που δεν τα βλέπουνε τα σίδερα
Και φοβισμένοι κλείνουν πόρτες και παράθυρα
Ψάξε γι’ αυτούς να βρεις τα λόγια τα παρήγορα

DAYDREAMING

Και ακριβώς την ώρα που ήμουν έτοιμος να παρασυρθώ από το κύμα του χρόνου
Που σε παίρνει αφού σε ζαλίσει πρώτα μ’ έναν μικρότερο παλμό
Μόλις ήμουν έτοιμος να σηκωθώ επάνω στη σανίδα μου
Να καβαλήσω το μεγάλο κύμα που διαιρεί τη στιγμή σε άπειρα κομμάτια
Και ακουμπάς τον άνεμο
Στο πλάι
Στο όνειρο
Και η κάθε κίνηση της θάλασσας
Ο κάθε ήχος
Κι αυτό το φως
Είναι έτοιμα για να σε ταξιδέψουν
Στην κόψη αυτή
Στο βάραθρο
Στη νότια μετώπη
Στο μέρος που τα κύματα
Κραυγάζουμε αφήσου
Χτύπησε το τηλέφωνο
Σε ξύπνησε
Σηκώθηκες
Με κοίταξες
Ψιθύρισες
Για μένα είναι
Κοιμήσου

Μπροστά ακόμη η θάλασσα χτυπούσε τα ταμπούρλα
Κι από μακριά ο άνεμος αύξανε τον ρυθμό της

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τα ποιήματα που έγραψα μέσα σε εκείνη την έκσταση
Τα κατέστρεψα
Στο ποδήλατο που είχε φλόγες έβαλα ρόδες
Λες και θα με πήγαινε κάπου
Στο κορίτσι που είχε τσεκούρια έβαλα χέρια
Λες και θα με αγαπούσε κάποτε
Στα δέντρα που είχαν λέξεις έβαλα πουλιά
Λες και θα σιωπούσαν κάποτε
Στα ποτάμια που κυλούσαν νοήματα έβαλα νερά
Λες και θα στερεύαν κάποτε
Τα κατέστρεψα
Και ησύχασα
Από τότε η ζωή είναι τόσο καλή και δίκαιη μαζί μου
Βλέπω ένα κορίτσι ν’ ακουμπάει ένα ποδήλατο
Σ’ ένα δέντρο δίπλα στην όχθη ενός ποταμού
Ακούω τα πουλιά και δεν καταλαβαίνω λέξη





Από τη συλλογή «Αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε», εκδ. Καστανιώτη, 2024.
Έργο εξωφύλλου: Βασίλης Σελιμάς, Αύρα, ακρυλικά σε καμβά, 2022.




Ο Παύλος Παυλίδης είναι μουσικός, στιχουργός και τραγουδοποιός. Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1964 στη Βρέμη της Γερμανίας, από γονείς μετανάστες, και μεγάλωσε στη Βέροια.
     Από το 1987 ως το 1988, συμμετείχε στο μουσικό συγκρότημα Μωρά στη Φωτιά, που το 1988 κυκλοφόρησαν τον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους. Το 1989, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και δημιούργησε μαζί με τον Νίκο Καντάρη το στούντιο «Μπρανκαλεόνε». Εκεί δημιουργήθηκε το πρωτόλειο υλικό του άλμπουμ Ξεσσαλονίκη (1993), που σηματοδότησε μια νέα εποχή για το ελληνόφωνο ροκ, ως το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος Τα Ξύλινα Σπαθιά. Στα Ξύλινα Σπαθιά συμμετείχε ως τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός έως το 2003. Το 2003 ξεκίνησε την προσωπική του πορεία, με το άλμπουμ Αφού λοιπόν ξεχάστηκα…, ενώ το 2004 δημιούργησε τους B-Movies, με τους οποίους κυκλοφόρησε έξι άλμπουμ.
     Έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Beyond Collapse», σε χορογραφία της Εύης Σούλη, στο Σύγχρονο Θέατρο (2016). Πρωταγωνίστησε μαζί με τη Μαρία Σκουλά στην παράσταση «Οδυσσέας», βασισμένη στο κορυφαίο έργο του Τζέιμς Τζόις, από τη θεατρική ομάδα Elephas Tiliensis στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2018. Συνέθεσε τη μουσική για την παράσταση «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλή, σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, για τη θεατρική ομάδα Elephas Tiliensis (2019-2021). Έχει γράψει τη μουσική για τη θεατρική παράσταση «Το Φυλαχτό» του Ρομπέρτο Μπολάνιο σε σκηνοθεσία Μάγδας Κόρπη.
    Στα τέλη του 2021, κυκλοφόρησε το άλμπουμ Το μαύρο κουτί, με το νέο μουσικό σχήμα Hotel Alaska. Το 2024 κυκλοφόρησε η πιο πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο Μπρανκαλεόνε.
   Το βιβλίο Αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2024).

Πρόσκληση

Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας, ο Ποιητικός Πυρήνας,

το Βιβλιοπωλείο Ηλιοτρόπιο και οι Εκδόσεις Καστανιώτη

σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Παύλου Παυλίδη

Αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε

τη Δευτέρα 12 Μαΐου 2025 και ώρα 6 μ.μ.

στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης

(Έλλης 8, Βέροια).

 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν τα μέλη του Ποιητικού Πυρήνα,

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου και Δημήτρης Καπετανάκης.

 

Ποιήματα θα διαβάσει ο Παύλος Παυλίδης.

Κώστας Θ. Ριζάκης, "συνθετότητες"

συνθετότητες


πύραυλος πυροδοτηθείς οπόσον πια εκ
θυμού ποιαν όμως ρέεις κυρίαρχος κ’ η
αιτία τί ’ταν που στραπατσάρισεν
έναν όπως το σύστημα μέχρις τούδε
δηλοί χρυσούν εδώ κανόνα π’ άγγλος

θαν τζεντελμάτιζεν ρισκάρων επ κάλ-
λιον φι η αρχή τής μετοχής η απεύθυνση
δένουσα γάντι φλέγματος μ’ απάσης της
σαξωνικής φυλής·
                                    αλλά είχεν εντόνως ήδη

ηττηθεί ποθώντας ναν ρεφάρει διακαώς εσ-
 
τράφην στα ποιήματα πυροδοτών ισοσθενώς
                                          χασούρα τήν χασούρα


                                         Κώστας Θ. Ριζάκης

Ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης (Λαμία, 1960) εξέδωσε δεκαεπτά συλλογές, τη μία συγκεντρωτική (των εξ πρώτων ‒ γ΄ επαν. Κουκκίδα 2020). Διηύθυνε ή και συνδιηύθυνε επτά έως τώρα (σε εννέα εν συνόλω περ.) λογ. περιοδικά. Επίσης, επιμελήθηκε περί τα 220 βιβλία (ιδία ποιητικά), αρκετά αφιερώματα σε έντυπα άλλων, καθώς και τιμητικούς τόμους σε μορφές (Κ.Ε. Τσιρόπουλο, Γ. Πέγκλη, Μ. Μέσκο, Ο. Αλεξάκη, Σ. Σαράκη, Ζ. Σαμαρά, Β.Π. Καραγιάννη, Δ. Αγγελή, Γ.Χ. Θεοχάρη, Κ.Α. Κρεμμύδα, Σ.Σ. Σταμπόγλη ‒ τα τελευταία 2 υπό έκδοσιν) τής λογοτεχνίας μας. Ενασχολείται δε και συνεχίζει, με τη σύγχρονη γυναικεία γραφή (Ζ. Δαράκη, Λ. Παππά, Μ. Καραγιάννη, Κ. Κούσουλα, Χ. Κουτσουμπέλη, Έ. Λάγκε, Έ. Κορνέτη, Ν. Κεσμέτη, Κ. Ρουκ, Μ. Κουγιουμτζή, Α. Μπακονίκα, Ά. Γρίβα, Δ. Δημητριάδου, Ν. Χαλκιαδάκη, Δ. Μήττα, Η. Νικοπούλου, Λ. Καλλέργη). Πρόσεξε πολύ όσους νεώτερους άξιους. Τελευταία του συλλογή (με τον Σταύρο Σταμπόγλη) η, πυξίδα ουρανομήκης, εκδ. Παρέμβαση 2023. Έχουν γραφεί και εκδοθεί πολυάριθμα μελετήματα για το ποιητικό του έργο.

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: σχέδιο του Henri de Montaut (1868), από εικονογράφηση του βιβλίου «Από τη Γη στη Σελήνη», του Ιουλίου Βερν.
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Άννα Εμμανουήλ, "Εστί Ηδονή"

Ο Χρόνος


Κι οι ώρες περνούν αδυσώπητα.
Δείκτης εσύ.
Κι εγώ η Πανωραία Ώρα.
Δευτέρα, Πέμπτη, Σάββατο.
Δεκέμβρης, Απρίλης και Μάης.
Ή αθωότητά μου στον κόρφο σου στενάζει ωδές.
Κι ένας άγνωστος φώσφορος πλέκει εγκώμια.
«Για να μπορείς να με νιώθεις» είπε…
Στο κορμί σου φλέβες αργύρου και αίματος,
Και πάναγνα απολιθωμένα κατάλοιπα έρωτα.
Και τα χείλη μου ρόδισαν.
Κι η καρδιά μου τίναξε χρώματα.
Κι ένας καημός έλιωσε μέσα μου.
Με ασήμωνε πάλι, ο Πλάστης μου…
Μυρίζει αίμα.
Στην άκρη του κόσμου μας,
Διαβαίνουνε μυστικά χιλιάδες αστέρια.
Και πολύ πιο βαθιά, έρχεσαι εντός μου.
Αίμα μου δίνεις παράφορα.
Με σαρκώνεις, Ουρανέ μου.
Εγώ, η Εύα της Οδύνης.
Η Νοσταλγία της Σελήνης μας σκεπάζει.
Το σώμα σου μια άγκυρα κατεβασμένη, ριγμένη στη θάλασσά μου…
Και τους ήχους δεν τους ακούει κανείς.
Κι εσύ μου δίνεις τον Άγιο Κρίνο.
Μυρίζει Αλήθεια.
Μυρίζει Αγάπη.
Και εγώ ρίχνω τον χλώρο, στην φωτιά.
Ώρα τρεις το απόβραδο.
Λαλεί ο πετεινός την οδύνη του Έρωτα.
Ο Πρώτος Πετεινός.
Και μιαν όψη αγγέλων αεί εις πλευρά δεξιά.

ΑΥΤΟΣ

Ο κόσμος μας, ο ελάχιστος, ο άπειρος!

 
Λιτανεία
Μέρος Α΄


Στην ψυχή μου προβάλλω το φως.
Και περιμένω να έρθεις.
Θεϊκή πνοή να στάξει στα σωθικά μου.
Λατρεία ηδονής.
Περιμένω όπως η γη τον χειμώνα.
Παγωμένη και έρημη.
Με μιαν άνοιξη που έρχεται και τινάζει συνέχεια μέσα μου.
Αγάλι, Αγάλι.
Βαθιά και πιο βαθιά.
Κάτω από τα πόδια μου η περιφορά σου, θόλε…
Φυτρώνεις το χρώμα της αγάπης, της ελπίδας.
H αναπνοή θερμή.
Παρηγορήτρα διαβαίνει την καρδιά μου.
Ξυπνά από τη νάρκη των ανέρωτων χειμώνων τα όνειρά μου.
Κάποια αηδόνια στο αντίκρισμά σου, ήλιε,
Ανοίγουν μέσα τα μάτια τους.
Φυλλορροεί ο Αποσπερίτης.
Χάνεται, σμίγει βαθιά στις λαγόνες των άστρων μου,
Σε εκείνη την κάμαρη τη σκοτεινή.
Με φυσά και μου δίνει πνοή στα μάτια,
Στο στήθος, στα χέρια, στα χείλη.
Σαλεύουνε όλα.
Και θαρρείς να βλέπεις τις ιτιές κάτω στο ποτάμι,
Να γροικούν συνάμα θρήνο οδύνης βαθύ στο δάσος.
Κι η νοσταλγία να είναι τόσο βαριά απάνω στα δέντρα.
Θέωση.
Με έναν άγγελο να έρχεται τις νύχτες στον ύπνο,
Και να ξαπλώνει απάνω στο κορμί μου τα φτερά του.
Με σέρνει στα άστρα.
Μα δεν μπορώ να πετάξω.
Πάντα στα Άγια των Αγίων το πάθος μένει ανέγγιχτο.
Πομπή ιερά και ύμνοι ηδονής φωτίζουν μυστήριο.
Απόκρυφες επιθυμίες χτυπούν τα σήμαντρα του κόσμου.
Να ανάψει φωτιά η Αθανασία στα χείλη αυτών που διψούν.
Να ανέβει το κύμα και να απλωθεί απάνω στη γης.
Να καρπίσει η βροχή ανιλέως την έκσταση.
Να ξεπλύνει τον πόνο, τη δίνη…
Να τινάξω μαζί της στο κάρπισμα τη μεγάλη,
την Άγια, Ανατριχίλα της αγάπης μου.





Λιτανεία
Μέρος Β΄


Κι όλοι οι ακάθαρτοι στοχασμοί ας αφεθούν.
Κι όλες οι ακόλαστες καμπυλότητες των γραμμών,
Που υφαίνουν στο κάδρο του κόσμου.
Λάγνα λιτανεία.
Αναιδής στο βλέμμα της αμαρτίας.
Θα ήθελα ρόδα να μαδήσω.
Και κυπαρισσιών κλώνους.
Να σωριάζω λουλούδια.
Προσευχές και θρήνους,
Στο πέρασμά σου, ουρανέ μου.
Και να σε ρίξω μέσα!
Και να σκύβω αιώνια από πάνω σου,
Πεθαμένη από την αέναη αγάπη.
Με ξεχυμένη την Ποίησή μου ολάκερη.
Κάθε φορά.
Κάθε στιγμή.
Σπαρταρά στα χέρια μου ο Έρωτας.
Λιποθυμά το νερό του αιώνιου πόθου.
Δημιούργημα της σκέψης μου.
Αστραποβόλημα του πόνου μου.
Του κορμιού μου σύλληψη.
Αέναη.
Όργανο βαθιάς άφεσης.
Αγιάτρευτης που συνεπαίρνει τις καρδιές των ανθρώπων,
Που ποθούν την πλάση που φτιάχνω.
Έτσι κάθε φορά.
Σε κάθε απόψε.
Αήττητη.
Πανωραία.
Απόκρυφα ηδονική σαν καταιγίδα.
Αιχμάλωτα ακόλαστη.
Σμίγω τα χέρια μου.
Γράφω.
Προσεύχομαι στη μεγάλη Δύναμη που σκοτώνει.
Να μεταλάβει ο Θεός οίκτο για εμάς και έλεος.
Για αυτούς που αγαπάμε.
Να μας στείλει τον Μεγάλο Παρήγορο,
Την Αγάπη, την αιώνια Γαλήνη,
την Αιώνια Λιτανεία στο φως…





Από τη συλλογή «Εστί Ηδονή», ΑΩ Εκδόσεις, 2024.

Η Άννα Εμμανουήλ γεννήθηκε το 2002 στον Βόλο. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον στον κλάδο της αποτελεί η ενασχόληση με την τέχνη και η προσβασιμότητα αυτής σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία όρασης. Συγκεκριμένα, ιδιαίτερο ερευνητικό και ακαδημαϊκό επίτευγμα υπήρξε η μετατροπή της Γκουέρνικα σε ανάγλυφη μορφή για άτομα με αναπηρία όρασης, μέσα από την συνεργασία με το Εργαστήριο Πρόσβασης στην τυπική- μη τυπική εκπαίδευση ατόμων με πολλαπλές αναπηρίες (ΠΘ). Ακόμα, έχει ασχοληθεί ερευνητικά (εκπόνηση ερευνητικών εργασιών) με την ανάγλυφη και τρισδιάστατη απόδοση παραμυθιών σε απτική μορφή για άτομα με ΑΟ. Αγαπημένα της καθημερινά ενδιαφέροντα αποτελούν η συγγραφή ποίησης, διηγημάτων αλλά και η δημιουργία έργων τέχνης σε ψηφιακή μορφή (digital art), όπου και έχει αποσπάσει το Α΄ Βραβείο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Digital Art by Kefalos (2024). Το «Εστί Ηδονή» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις ΑΩ Εκδόσεις. Τέλος, απέσπασε το Βραβείο Ερατούς- Βραβείο Ερωτικής-Λυρικής Ποίησης και το 1ο Βραβείο Ερωτικής Ποίησης στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Καβάφη για την πρώτη της ποιητική συλλογή «Εστί Ηδονή», ΑΩ Εκδόσεις (2024).