Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Νίκος Μυλόπουλος, "Εγχείρημα φωτός"




Α.  ΣΤΟ ΜΩΒ ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ



ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ


Στις χάρτινες πόλεις που καιγόμασταν
Με ρώτησες (κάπως συνεσταλμένα) αν σε ήθελα.
Ακολούθησαν διάλογοι χαρτοπαικτών χωρίς
         σιγαστήρα
Πιστεύοντας πως με μία ντάμα καρό θα σώζαμε
         την παρτίδα.
Αγνοώντας την συρμάτινη Άνοιξη που στο λαιμό
         κρεμάσαμε
Εκπέμπαμε την άγρια ομορφιά των αχνών
         ηλιαχτίδων.
Καθώς το άρωμα ξεθύμανε αργότερα στην
         κλεψύδρα του χρόνου
Δραπετεύσαμε απ’ της σιωπής τα τρύπια δίχτυα
Στην ανοιχτόχρωμη πηγαίνοντας συναυλία
         των υπόπτων.

Λιθόστρωτο και λιθοξόοι τώρα πια
Πνιγμένα υλικά του τίποτα στη σκόνη.





ΑΓΡΙΟΚΕΡΑΣΑ


Πολλαπλά χτυπήματα σε πήλινα σκαλιά η
         μοναξιά της σκέψης
Όσο κι αν δραπέτευε φιλί απ’ τη ρωγμή του λάθους.
Κι όταν το σκοτωμένο βλέμμα του τρελού
Ολόκληρη φανέρωνε τη σκοτεινή εκδοχή
Γύρισα πίσω ν’ αντικρύσω τη μορφή σου όμως
         χιόνιζε
Και οι νιφάδες ήταν σιωπή κι αδιέξοδες
         προσδοκίες
Χαμένα του καιρού αγριοκέρασα.





ΕΑΡΙΝΕΣ ΔΙΑΘΗΚΕΣ


Όμηροι, εκ γενετής άλλωστε, στο πεπρωμένο
Την ανυπόδητη ξύναμε σκουριά
Αιώνια ν’ αποκτήσει μνήμη η στιγμή.
Κληρονόμοι κραυγαλέων φιλιών
Στις αδιάγνωστες καταφεύγαμε στοές
         της σιωπής και του βάθους.
Στοχαστικός τότε δισταγμός χάιδευε τα
         λαγόνια
Καθώς εφήμερα νεύματα μοιραίες
         δρομολογούσαμε συναντήσεις.
Σκαριά αβοήθητα βγαίναμε τις νύχτες έξω απ’
         τα ρούχα μας
Ολοκληρώνοντας με χρώματα γυμνά
Εαρινές διαθήκες σε ξεροπήγαδα.





ΖΩΗ


Τώρα η ζωή δεν είναι, παρά μια ρόδα που
         κυλάει αργά
Απτά αφήνοντας σημάδια μιας ολοκλήρωσης
         χαμένης
Ελάχιστο επιζητώντας στήριγμα ερωτικής
         κοσμογονίας.
Καθώς τα πουλιά τρεμοσβήνουν στο μάτι
         του ορίζοντα
Μη αντέχοντας τέτοιας πραγματικότητας
         άλλη μια δόση
Ακατανόητη πορεία ακολουθούν οι
         χορτοφάγες φλέβες
Και η άλγεβρα αξημέρωτη στων κορμιών
         την κοινή συμμετρία.





Β.  ΧΕΡΟΥΛΙ ΕΞΟΔΟΥ



ΠΗΛΙΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Κι αν το πένθιμο χαμόγελο του ήλιου σαν δύει
         σε κρατά ζωντανό
Μη ξεχάσεις να ράψεις γενναιόδωρο άκουσμα
         στα άχαρα σπίτια
Να ευωδιάζει θυμίαμα στις γωνίες των δρόμων
Εκεί όπου πήλινοι άνθρωποι χάνονται τρυφερά
         στη σιωπή
Ενώ λίγο πριν τυλιγμένοι στις φλόγες εμείς
Τα ατίθασα σκορπίζουμ’ άλογα της σελήνης
         στα σύννεφα.





ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΧΟΡΟΣ


Μυρίζαμε σαν τους φυλακισμένους τα λουλούδια
         στον αυλόγυρο
Τα κύματα χάριζαν στο νερό μιαν αιωνιότητα
Ανήσυχος ο αέρας άσπριζε τα περιθώρια
         της θάλασσας
Τα πουλιά μοσχοβολούσαν Άνοιξη, τ’ αστέρια
         θειάφι
Και μόνο οι λέξεις χόρευαν στο μυαλό
Χωρίς ποτέ κανείς να αισθανθεί τον εμπαιγμό τους.
Φιλήδονο σύμπλεγμα οι χορδές και τα σώματα
Ανέδυαν στην ατμόσφαιρα μουσική δωματίου.
Αργότερα στην πρύμνη ναυαγισμένου πλοίου
         καθισμένοι
Την πραγματικότητα νιώθαμε και τον ορίζοντα
         συνεχώς να ενδίδουν.





ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ


Άλλαζαν οι ανάγκες στις στοές των κορμιών
Οι ορμές στο σώμα των ανθρώπων
Θυμωμένη θάλασσα η μέρα ξέβραζε δανεικές
         προσδοκίες
Τα μάτια της αναιρούσαν το βάθος
Ενώ η νύχτα σύμμαχος των θηρευτών
Που έσκαβαν γυμνοί ώς την ανώνυμη βρύση
Προστατεύοντας απ’ τον καιρό τις
         ανάγκες τους.

Πιο πέρα οι πέννες ύφαιναν ζωή
Κι οι μέλισσες πάλι την τραγουδούσαν.





Από τη συλλογή «Εγχείρημα φωτός», εκδ. Κουκκίδα, 2018.




Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε, ζει και εργάζεται ως χειρουργός οφθαλμίατρος. Είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περισσότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Το περιοδικό Πάροδος, το 2008, τον συμπεριέλαβε στη μόνιμη στήλη του «Πρόσωπα» και το περιοδικό Ο Σίσυφος, τχ. 7, στη στήλη «Σελίδες για τον ποιητή». Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και ποιήματά του συμπεριλαμβάνονται στην πρόσφατη (Φεβρουάριος 2016) Ανθολογία της. Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές: «Παράκτιος πια ο έρωτας» (εκδ. Πλέθρον, 2002), «Ένα παράθυρο με κιμωλία» (εκδ. Μεταίχμιο, 2005), «Οι εραστές πάντα σιωπούν» (εκδ. Μεταίχμιο, 2007), «Ξημερώνει στο γέλιο σου» (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2011), «Όνειρα σε συνέχειες» (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2012), «Τέλος της περιπλάνησης» (εκδ. Γαβριηλίδης, 2015), «Οι εφτά καινούργιες μέρες» (εκδ. Ένεκεν, 2015), «Όπως η θάλασσα με το αύριο» (εκδ. Γαβριηλίδης, 2016), «Εγχείρημα φωτός», (εκδ. Κουκκίδα, 2018).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου