Βασίλης Καραβίτης, "Λυπομανία"

Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ΑΡΚΕΤΑ


Οι μεν πηγές υπόγειες πάντα κι ακαθόριστες
σε λίγες άγνωστες καρδιές –φοβάμαι– άφαντες
εξ ου κι όλοι βολεύονται με το αρχαίο νεράκι του Θεού
ελάχιστο, ως γνωστόν, και για τη δίψα του μωρού
ό,τι ονομάζουνε δηλαδή ξανά όσοι ορέγονται ακμή
Ελπίδα ή Άλκηστη της Ανθρωπότητας
(κι εσύ μείνε να κόπτεσαι για άλλες υπερβάσεις).
Τέτοια καμώματα μου φέρνουν ένα είδος σπαραγμού
αφού στο πείσμα το ρηχό κι ακαταπόνητο
μιας άστοχης κι από ανέκαθεν τυφλής αναπαραγωγής
δεν βλέπω πια ούτε για δείγμα να επιπλέουνε
ιδιότητες αγνές κι ορμές πασίχαρες της έκπαλαι ζωής
όσες στηρίζαν δηλαδή εκ παραδόσεως το μέσα μας
όταν σαν όλο κλυδωνίζεται απότομα και καταρρέει.
Παράδειγμα, η φιλία που μας έδενε ως ιστός
κι ως άνθος άπειρο κι αρχέτυπο φροντίζαμε παιδιά:
Με κηπουρούς ανάξιους όπως οι σωρηδόν επίγονοι
καλείται τώρα να υπάρξει αυτοφυές
και μόνο του να επιζήσει.
Γι’ αυτό κι εγώ, συμμέτοχος εξ ορισμού
της τόσης δυστυχίας μας, δεν στέργω πλέον
να συντρέχω τους ανάξιους συντρόφους μου.
Ένα βασίλειο σκιάς στήνω αφιλόξενο και κρύβομαι καλά
όταν τρυπώνει ο ήλιος κι αποσύρεται αμήχανος
χωρίς να βρίσκει τίποτα να ξεσκεπάσει.
Εκεί, με μίσος γόνιμο κι ακούραστη οργή,
μόνος πληθαίνω και διασώζομαι
ίσως σε μια δική μου τρέλα λογική
που σαν μανόμετρο ανθρώπινης υφής
αυτό το «ποίημα» προσπαθεί
αδέξια να καταγράψει.





ΚΙ ΑΛΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ


Τι μοίρα –επιμένω–
κι αυτή των λέξεων:
Να τις ποιμαίνουν με το ζόρι
αγροίκοι ποιητές!
Κι ύστερα μαντρωμένες σ’ ένα ποίημα
να ονειρεύονται περίλυπες
την άτακτη φυγή τους…





ΣΕ ΠΛΗΡΕΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΙ ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΙ


Τόσο κουράγιο μαζεμένο μια ζωή
για να θροΐσει μόλις στη σκιά
κάποια δική μας και χωρίς εγώ
ορμή ελευθερίας
το περιπαίζουν −καθώς φαίνεται−
στην κρίσιμη στιγμή
ιδέες σταθερές και πρότυπα στεγνά
της γύρω μας αυτοσυντήρησης!
Στερεύει έτσι δίχως αίγλη
κι ακαλαίσθητα
κι ίσως με τόση απόρριψη οριστικά
κάποια κρυφή μας κι άσπιλη πηγή
ακέραιας αυτοκαταστροφής.
Αυτή που σαν συγγνώμη από δύσκολο Θεό
μπορούσε, μόνη σ’ ένα γνήσιο πανικό,
όλα τα στίγματα της φύσης μας
που επέζησαν,
μεμιάς να καθαιρέσει.





ΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ ΠΡO-ΠΟ


Ωραία λοιπόν.
Ας συνεχίσουμε κι απόψε την κουβέντα μας.
Για πόλεις που θα βρούνε το νέο σφυγμό τους
γι’ ανθρώπους που θα φέρουνε νεόκοπους προορισμούς
για νέους κώδικες επαφής που θα εφεύρει το σώμα
για λέξεις παρθένες που θ’ αχρηστέψουν τη μόνωση
για σιωπές ακόμα εύφορες που θα συντηρήσουν το πάθος
γι’ άγνωστες, νέες συγκινήσεις που περιμένουνε πιστούς
για νέα ρίγη που ζητάνε επιδερμίδες
για νέα σχήματα που θ’ απορροφήσουν τις μοναξιές
για νέα συνθήματα που θα στρατολογήσουν οπαδούς
για νέες ευαισθησίες, νέες αισθήσεις, νέες διαστάσεις
για παιδιά χωρίς τους μύθους των μεγάλων
για σπίτια χωρίς δωμάτια υπηρεσίας
για ένα νέο κόσμο χωρίς τα σύνορα που ξέρουμε.

Κουβέντα ας γίνεται όσο θέλετε.
Εγώ το ξέρω προ πολλού:
αυτό το δεκατριάρι δεν πιάνεται με τίποτα.





Σ’ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ


Περίλυπα άστρα φώτιζαν τη νύχτα
αμέτρητα ποτάμια αίματος
από πληγές κρυφές ή φανερές.

Τα πρωινά ο ήλιος όλο χαμόγελα
ξέβαφε βιαστικά τα άλικα ακόμα ίχνη
μ’ αθώο, πικρόν ιδρώτα.

Κανείς δεν πίστεψε τις ελάχιστες μαρτυρίες
κανείς δεν υποπτεύθηκε την απάτη
που συνεχίζεται μέχρι τα χρόνια μας
κάτω απ’ τον ίδιο συμμέτοχο ουρανό
βουτηγμένο ώς το λαιμό
μες στο ίδιο, δανεικό κι αγύριστο,
χρώμα της ελπίδας.





Από τη συλλογή «Λυπομανία», Στιγμή 1989.
Πηγή: «Α. Ευαγγέλου - Γ. Αράγης, Δεύτερη Μεταπολεμική Ποιητική Γενιά (1950-2012) - Ανθολογία», εκδ. Gutenberg (β΄ έκδοση, συμπληρωμένη), Μάρτιος 2017.

Ο Βασίλης Καραβίτης γεννήθηκε το 1934 στην παραμεθόρια Νέα Ορεστιάδα, μεγάλωσε στον Πειραιά και ανδρώθηκε στην Αθήνα της δεκαετίας του '50, όπου σπούδασε νομικά και δικηγορούσε για αρκετά χρόνια. Εξέδωσε εννέα ποιητικές συλλογές, δύο πεζογραφήματα και είχε μεταφράσει ξένη μεταπολεμική ποίηση και ιδιαιτέρως ορισμένους καινοτόμους και άγνωστους τότε στην Ελλάδα Πολωνούς ποιητές (Χέρμπετ, Μιλότς, Ρουζέβιτς, Σιμπόρσκα, κ.ά.). Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων και για πολλά χρόνια από τους τακτικούς συνεργάτες του περιοδικού Διαγώνιος στη Θεσσαλονίκη.