.jpg)
πάνω στα δέντρα,
από σειρά σε τέλεια σειρά,
είναι απλά
το άδικο
του κόσμου
οξιάς
που πιάνουνε το φως, το σύνολο
των αδυναμιών αυτών
είναι το όμορφο, το ανθρωπίνως
όμορφο,
Οι νεκροί
θα έδιναν τα πάντα
είμαι βέβαιη,
για να πατήσουν πάλι πάνω
στη σήψη των φλοιών,
των διάστικτων
ανώμαλων δερμάτων. Οι νεκροί
στην απολύτως
ανοικτή παρένθεσή τους, και τι
δεν θα ’διναν
που θα ’ταν
ανυποχώρητο. Νομίζω ότι
θα θρηνούσα
για την ηθική φύση
αυτού του κόσμου,
από σκιά
και φως που μέσα τους μπορείς να μπεις
και να βγεις έξω
διασχίζοντας το κίτρινο αυτό δάσος της οξιάς,
αυτό το buchen-wald*,
του εικοστού
αιώνα, σε φως κενό,
σε φως αέριο ...
Ν’ αποδεχθείς το φως
και να το δώσεις πίσω
είν’ ένα μυστικό γλυκό
που ακόμη κι ο αέρας εύχεται
να ήταν ικανός να ξεκλειδώσει.
Δες πώς χτυπάει πάνω
σ’ άγκιστρα μικρά
Γιατί να το φοβάσαι;
Λένε πως όταν πέθανε
ο Κλιμτ στα ξαφνικά
ένας, ανολοκλήρωτος ακόμη,
πίνακας
το σώμα μιας γυναίκας
ανοιχτό στο μέρος της
εισόδου του,
αποδοσμένο με τρόπο γραφικό,
πορνογραφικό,
μια κραυγή
ανάμεσα στα πόδια της. Αργά,
με ελαφράδα,
είχε αρχίσει και ζωγράφιζε
ένα λεπταίσθητο
στο στόμα πάνω
από το σώμα της. Το στόμα
του προσώπου της
αβρό, βαριεστημένο, να υποκρίνεται
ανάγκη ύπνου. Το ύφασμα
την ιστορία,
έτσι που ελκόμαστε απ’ αυτό,
ενώ τα γαλανά
και κίτρινά του λάμπουν
σαν μια συστάδα
το απόγευμα
στη Γερμανία, το φθινόπωρο.
Λέγεται
Μπούχενβαλντ, είναι
το 1890. Στον
το διακύβευμα
μια κάποια σχέση διατηρεί
με την απόλαυση.
___________________
* buchen-wald (γερμανική
λέξη) = δάσος από δέντρα οξιάς
___________________
[1] Έτσι, https://www.poetryfoundation.org/poets/jorie-graham.
.jpg)
on the trees,
row after perfect row,
is merely
the injustice
of the world,
beech tree
catching the light, the sum
of these delays
is the beautiful, the human
beautiful,
The dead
would give anything
I’m sure,
to step again onto
the leafrot,
the speckled
broken skins. The dead
in their sheer
open parenthesis, what they
wouldn’t give
that won’t
give way. I think I
would weep
for the moral nature
of this world,
of shadow
and light you can step in
and out of
crossing this yellow beech forest,
this buchen-wald,
in the twentieth
century, in hollow light,
in gaseous light. . . .
To receive the light
and return it
is a sweet secret
even the air wishes
it could unlock.
See how it pokes at them
in little hooks,
Why be afraid?
They say when Klimt
died suddenly
a painting, still
incomplete,
a woman’s body
entry,
rendered in graphic,
pornographic,
a scream
between her legs. Slowly,
feathery,
he had begun to paint
a delicate
over this mouth
of her body. The mouth
of her face
is genteel, bored, feigning a need
for sleep. The fabric
the story,
so we are drawn to it,
its blues
and yellows glittering
like a stand
one afternoon
in Germany, in fall.
It is called
Buchenwald, it is
1890. In
the argument
has something to do
with pleasure.
θα θρηνούσα
για την ηθική φύση
αυτού του κόσμου,
από σκιά
και φως που μέσα τους μπορείς να μπεις
και να βγεις έξω
διασχίζοντας το κίτρινο αυτό δάσος της οξιάς,
αυτό το buchen-wald*,
του εικοστού
αιώνα, σε φως κενό,
σε φως αέριο ...
Ν’ αποδεχθείς το φως
και να το δώσεις πίσω
είν’ ένα μυστικό γλυκό
που ακόμη κι ο αέρας εύχεται
να ήταν ικανός να ξεκλειδώσει.
Δες πώς χτυπάει πάνω
σ’ άγκιστρα μικρά
Γιατί να το φοβάσαι;
Λένε πως όταν πέθανε
ο Κλιμτ στα ξαφνικά
ένας, ανολοκλήρωτος ακόμη,
πίνακας
το σώμα μιας γυναίκας
ανοιχτό στο μέρος της
εισόδου του,
αποδοσμένο με τρόπο γραφικό,
πορνογραφικό,
μια κραυγή
ανάμεσα στα πόδια της. Αργά,
με ελαφράδα,
είχε αρχίσει και ζωγράφιζε
ένα λεπταίσθητο
στο στόμα πάνω
από το σώμα της. Το στόμα
του προσώπου της
αβρό, βαριεστημένο, να υποκρίνεται
ανάγκη ύπνου. Το ύφασμα
την ιστορία,
έτσι που ελκόμαστε απ’ αυτό,
ενώ τα γαλανά
και κίτρινά του λάμπουν
σαν μια συστάδα
το απόγευμα
στη Γερμανία, το φθινόπωρο.
Λέγεται
Μπούχενβαλντ, είναι
το 1890. Στον
το διακύβευμα
μια κάποια σχέση διατηρεί
με την απόλαυση.
* * *
___________________
[1] Έτσι, https://www.poetryfoundation.org/poets/jorie-graham.
.jpg)
on the trees,
row after perfect row,
is merely
the injustice
of the world,
beech tree
catching the light, the sum
of these delays
is the beautiful, the human
beautiful,
The dead
would give anything
I’m sure,
to step again onto
the leafrot,
the speckled
broken skins. The dead
in their sheer
open parenthesis, what they
wouldn’t give
that won’t
give way. I think I
would weep
for the moral nature
of this world,
of shadow
and light you can step in
and out of
crossing this yellow beech forest,
this buchen-wald,
in the twentieth
century, in hollow light,
in gaseous light. . . .
To receive the light
and return it
is a sweet secret
even the air wishes
it could unlock.
See how it pokes at them
in little hooks,
Why be afraid?
They say when Klimt
died suddenly
a painting, still
incomplete,
a woman’s body
entry,
rendered in graphic,
pornographic,
a scream
between her legs. Slowly,
feathery,
he had begun to paint
a delicate
over this mouth
of her body. The mouth
of her face
is genteel, bored, feigning a need
for sleep. The fabric
the story,
so we are drawn to it,
its blues
and yellows glittering
like a stand
one afternoon
in Germany, in fall.
It is called
Buchenwald, it is
1890. In
the argument
has something to do
with pleasure.
