Δημήτρης Π. Κρανιώτης, "Γραβάτα δημοσίας αιδούς"

Υψικάμινος

Πρώιμη στάχτη

Της υψικαμίνου

Πεταμένη στο πέλαγος

Σαν άλλη ξενιτιά

Της μοίρας μας

Το αβέβαιο

Της θέλησής μας

Και το άβατο

Της ηθικής μας

Κάθε πρωί

Που θρηνούμε όνειρα

Κάθε βράδυ

Που κερνάμε υποσχέσεις

Λευκή μαρμαρυγή

Δεν ήταν η σάτιρα

Του δωδέκατου λεπτού

Που βούτηξε

Τη λογική μου

Σε μειδίαμα

Λευκής μαρμαρυγής

Μα η νηφαλιότητα

Των αθώων

Που με οδήγησε

Σ’ ένοχα μυστικά

Διττά κελεύσματα σιωπής

Επίορκων δωρητών ψυχής

Ενός λεπτού σιγή

Κρυμμένο το λεπτό

Της σιγής

Γυρίζει νυχτωμένο

Κι οι λέξεις του

Σαλπάρουν

Σε αμύθητες ωδές

Στρώσε φύλλα

Χωρίς θυμό

Φύτεψε άνθη

Με θυσία

Κι αν το νερό

Ποτίσει ζωές

Το χώμα

Αν θάψει αιώνες

Σβήσε το λάθος

Μα μην κοιμηθείς

Γράψε τη μοίρα

Μα μην ξυπνήσεις

Η δύση της ίριδας

Η δύση της ίριδας

Φωτεινών οραμάτων

Θολώνει συναλλαγές ζωής

Βάφοντας γκρι τον ουρανό

Χωρίς βροντές κι αστραπές

Με τα σύννεφα

Να περισσεύουν

Πραμάτεια ελπίδας

Σε παζάρια ψυχών

Που ακυρώνουν

Κάθε διαθήκη του χθες

Χαμένοι στην άλγεβρα

Σε αδιέξοδα

Που μόνο η ποίηση

Μπορεί ν’ ανατρέψει

Το άγνωστο ποίημα

Ξένος αθέατος αναγνώστης

Άγνωστου ποιήματός μου

Που ακόμη

Δεν εμπνεύστηκα

Το βλέμμα σου

Με ποτίζει λέξεις

Και σκαλίζει μέσα μου

Κήπους ανθέων και δακρύων

Καίγοντας τις άκρες

Των δακτύλων μου

Αρνούμενος να δεχτώ

Να γράψω τους στίχους

Που ήδη ξέρεις

Από τη συλλογή «Γραβάτα δημοσίας αιδούς», εκδ. Κέδρος, 2018.