Ελευθερία Θάνογλου, "Οι πέντε εποχές του κόκκινου"

[Από την «Εποχή της παράθλασης»]

~*~

Την φίλησε

εκεί που έπεφτε η μπλούζα της

αφήνοντας τον έναν ώμο ακάλυπτο.

Κι αυτή σήκωσε την μπλούζα

να μην κρυώσει το χνώτο του

που ’ταν ζεστό σαν ποίημα.

~*~

Στη γνωστή οδό

σε περίμενα

πίσω από τον κίονα

στη γωνία ενός ετοιμόρροπου σπιτιού

που μετά βίας κρατούσε το σκοτάδι.

Μα εσύ αργούσες

κι άρχισε να με απορροφά

η ξεφλουδισμένη μπογιά του χρόνου

στους τοίχους.

Όταν ήρθες δε με βρήκες.

Δεν μπορούσες να διακρίνεις στην κίτρινη ώχρα

την κόκκινη πιτσιλιά μου.

[Από την «Εποχή της αλμύρας»]

~*~

Την μοναξιά μου την στόλισε σήμερα ένα πεύκο

που έγερνε πάνω από την θάλασσα

ψιθυρίζοντας τα λόγια του ανέμου.

~*~

Μαζεύτηκε τόση άμμος μέσα μου

που έσβησε απ’ τον ορίζοντά μου την θάλασσα.

~*~

Τα δάχτυλά σου έγιναν κλεψύδρες

κι εγώ η άμμος που ξεγλιστράει ανάμεσά τους.

Δημιουργίες εντυπώσεων

Ήταν ένας άνθρωπος

που ενώ ήξερε να κολυμπάει μεσοπέλαγα

όταν έφτανε στα ρηχά

ζητούσε βοήθεια γιατί πνιγόταν.

Στο τέλος τού έφτιαξαν ένα νησί με φοινικιές

να ναυαγήσει εκεί

γιατί είχαν βαρεθεί τους ψεύτικους πνιγμούς του.

Από τότε αυτός σκαρφίζεται κρεμάλες πάνω στα δέντρα.

[Από την «Εποχή των πτήσεων»]

~*~

                                                       Στους γονείς μου

Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν άσπρα σύννεφα

αμετακίνητοι

σαν στάσεις λεωφορείων

σου προσφέρουν το βαμβακερό χάδι τους

την ψυχή σου ν’ ακουμπήσεις.

Κι εσύ που ’χεις κουραστεί

στο γαλάζιο ταξίδι τ’ ουρανού

ακουμπάς επάνω τους.

Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν άσπρα σύννεφα·

τους εμπιστεύεσαι γιατί ξέρεις

πως δεν κρύβουν αστραπές και γκρίζες λάμψεις

μέσα τους.

Τους εμπιστεύεσαι γιατί ξέρεις

ότι το βαμβάκι ουδέποτε χάραξε,

μόνο πληγές καθάρισε.

~*~

Είμαι μια άγονη γραμμή.

Είσαι το πλοίο που φάνηκε

μετά από τόσα χρόνια.

Από τη συλλογή «Οι πέντε εποχές του κόκκινου», εκδ. Πικραμένος, 2017.