Σταύρος Μίχας, "Το άπειρο της σιωπής"

Πιο πέρα


Μες στη διάφανη σιωπή
αναπαύεται ο χρόνος

Η σιωπή ανταλλάσσεται με σιωπή

Αν κλείσεις τα μάτια σου
ένας πελώριος ήλιος
σε πλημμυρίζει από μέσα
μουσκεύει τις μέσα όχθες σου

Αν τ’ ανοίξεις
τα νερένια μάτια σου πνίγουν
τον κοιμισμένο κόσμο.

Πιο πέρα απ’ τον εαυτό μας
η σιωπή μας διεκδικεί

Πιο πέρα απ’ τη νύχτα
καθρέφτες του νου παλεύουν.

Προσεύχομαι για τη συντριβή
κάθε μου σκέψης
μια ολοσχερή συντριβή
μέσα στο κενό
μες στη διάφανη σιωπή.

Στολισμένος με αδιαφορία
σε μια αιθέρια ελευθερία
να διαπερνά το αυγινό μου δέρμα

Ανοίγομαι στον εαυτό μου
κι αφουγκράζομαι
το φως στο άυπνο αίμα.





Μέσα στη νύχτα κοιμάται μια φωτιά από πάγο


Η νύχτα ανοίγει τη μεγάλη σιωπή
βλασταίνει ο ύπνος
Η γλώσσα αιμάτινη δεν έχει τι άλλο να πει
γκρεμισμένη γρατζουνάει την πόρτα των ονείρων.

Το σώμα της νύχτας γεμάτο χέρια
ψάχνει το κλειδί να ξεκλειδώσει τον ακίνητο κόσμο.
Ο κήπος του μυαλού ξεμακραίνει
στο παγωμένο φως του φεγγαριού
τα δέντρα
                τα σπίτια
                               τα νερά
                                             κοιμήθηκαν
στους μικρούς κρυστάλλινους ανέμους.

Ο κόσμος είναι από πέτρα
το φεγγάρι ακουμπισμένο σ’ ένα κλαδί από πάγο
ζυγιάζει το μαχαίρι του στα βλέφαρα της σιωπής.

Ένα ποτάμι από διαμάντια λαμπυρίζει μες στα μάτια σου
πετρωμένη ξυπνά στο μέτωπό σου
η ομιλία της νύχτας.

Σε τρώει το φεγγάρι
Η πέτρα φωνάζει
Σε πίνει η νύχτα
Όλοι οι κόσμοι χύνονται στη νύχτα
Η νύχτα μπαίνει σ’ όλα τα πράγματα
Ανάμεσα σε γη και ουρανό
η νύχτα είναι ανοιχτή παλάμη
για να διαβάζεις τη μοίρα των ανθρώπων.

Μέσα στη νύχτα κοιμάται μια φωτιά από πάγο
Η νύχτα τραγουδάει για όλους.





Από τη συλλογή «Το άπειρο της σιωπής», Εκδόσεις Μανδραγόρας, 1998.




Ο Σταύρος Μίχας γεννήθηκε στη Λαμία το 1953. Έζησε στην Αθήνα 25 χρόνια, για να επιστρέψει στη γενέτειρά του το 1989. Εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος των ΕΛΤΑ. Συγκαταλέγεται στους στενούς συνεργάτες του περιοδικού "Μανδραγόρας" από την ίδρυσή του. Έγραψε κείμενα για το ραδιόφωνο και τις ποιητικές συλλογές, "Έξοδος" (Σμυρνιωτάκης, 1985), "Εσταυρωμένος σκύλος" (συλλογική έκδοση με τον Δημήτρη Κολτσίδα πάνω σε έργα καλλιτεχνών της Art Due Gallery, Λαμιακός Τύπος, 1991), "Το δέντρο" (Μανδραγόρας, 1996), "Χελώνα στο βυθό του κόσμου" (Φθιωτικές εκδόσεις, 1997), "Το άπειρο της σιωπής" (Μανδραγόρας, 1998), "Θηρευτής εκτός ορίων" (Μανδραγόρας, 2000), "Δυτικά ο κήπος" (Μανδραγόρας, 2004) και "Ραβδοσκόπος του κενού" (Μανδραγόρας, 2023). Ποίησή του έχει δημοσιευθεί στα περιοδικά: "Νέο Επίπεδο", "Αυλός", "Εμβόλιμον", "Προσωπείο", "Ελίτροχος", "Παρέμβαση" κ.ά., και έχει περιληφθεί στις ανθολογίες "Σύγχρονη ελληνική ποίηση/ Ποιητικά τετράδια φθινοπώρου" (Μανδραγόρας, 2000), και "Ποιητές για ποιητές-χειραψία πάνω απ’ την άβυσσο" (Καστανιώτης, 2002).

Γιάννης Στρούμπας, "Περίμετρος"

ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΩΛΙΑ


Τι κρύβει μέσα της
μια μυρμηγκοφωλιά;
Τι ζει και πώς
στο πολυδαίδαλο σκοτάδι;

Μικρός,
ανασκαφέας σάρωνα
με τη χούφτα το ανάχωμα
κι έμπηγα το κλαδί
ν’ ανοίξω λεωφόρο.
Τζίφος.
Απλή μετάθεση του σκότους
για κάποια εκατοστά.

Τώρα πια ξέρω
Υπάρχει κι άλλος τρόπος.


 


ΕΙΝΑΙ ΣΚΗΝΗ

        ...πως είναι οι γραμμές Αχέροντας
        πως ο συρμός δεν είναι παρά η λέμβος
        πως τα εισιτήρια υποκαθιστούν τα κέρματα
                στο στόμα των νεκρών
        κι ακόμα ότι οδηγός
                είν’ ο ψυχοπομπός…
 
     Τασούλα Καραγεωργίου, «Οι παρομοιώσεις»
                    Από την ποιητική συλλογή Το μετρό


Οι αποβάθρες τούτες δω
δεν στέκουν σε λιμάνι
Μήτε Αχέροντας κυλά
Μήτε βαρκάρης λάμνει
Μήτε απαιτείται οβολός
Μήτε είναι τα βαγόνια
βάρκες στον Άδη που οδηγούν
στη λήθη που απολήγουν
κι αλέ ρετούρ στην πρύμνη τους
διόλου δεν σηκώνουν.

Οι αποβάθρες τούτες δω
δεν είναι αποβάθρες.
Είναι σκηνή θεατρική
μ’ υπόγειες παραστάσεις.
Μονόπρακτα αλλεπάλληλα
στα βάθη ανεβαίνουν
πιστή αναπαράσταση
ηρώων που κατεβαίνουν.
Κομπάρσοι είναι οι ήρωες
Κομπάρσοι μα δαιμόνιοι
Ηθοποιοί δεινότατοι
Υποκριτές δαιμόνοι.

Υποκριτές δαιμόνοι.
Θεατρίνοι ανεξάντλητοι.

Οι αποβάθρες τούτες δω
δεν είναι αποβάθρες.
Είναι σκηνή θεατρική.
Μ’ αυλαία που δεν πέφτει.





ΥΠΟΓΕΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ
 
 
Ακινητοποιείσαι υπεργείως.
Στο μποτιλιάρισμα δεν πέφτει
ούτε μποτίλια διάσωσης.
Ναυαγός στη στεριά
επιπλέεις μόνο αν βουλιάξεις.
Στο φως τα πάντα ακινητούν.
Στον πάτο οι δίοδοι ανοιχτές.
 
Υπογείως διαφεύγεις.
 
Το σκότος ταξιδεύει
με ταχύτητα φωτός.
 
 

Από την ενότητα

προς αποβάθρες

 
 
 
 
 
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ


Της σήραγγας
η μαύρη τρύπα με ρουφά.
Μεταφορά ενέργειας.
Δεν ξέρω αν θα λιώσω
ή αν εξέλθω ζωντανός
σε σύμπαντα παράλληλα.

Ξανά στο φως.
Ξανά
στο ίδιο άγχος της πηχτής,
απόκοσμης ροής,
ξένης ροής
παράλληλων σωμάτων.

Είναι σαφές. Υπάρχουν
κι άλλα σύμπαντα.
Επακριβώς παράλληλα.





Ο ΑΠΟΛΩΛΟΣ ΠΟΙΜΗΝ


Αγαθά απολωλότα αμνοερίφια
αρπαζόμαστε από μια χειρολαβή
κι αφηνόμαστε σε υπόγεια ροή
να μας βγάλει όπου ορίσει η συνήθεια.

Ο καλός μας ο ποιμήν ο στοργικός
σαλαγάει τη μαζική μας αμνησία
διευθετώντας μας την πάνδημη κηδεία
απ’ το κέντρο του ελέγχου στανικώς.

Στου μαντριού μας τους ανήλιαγους φεγγίτες
λυσσασμένοι σκύλοι αλυχτούν μ’ αυτόματα
τσιμεντάροντας τα υπόγεια τα χώματα
μη στο φως και δραπετεύσουν οι ερημίτες.

Κι όπως βόσκουμε στο τούνελ απλανώς
μια υποψία γκρίζα μάς πετάει στη σέντρα
πως ελέγχεται το κέντρο από κέντρα
κι ο ποιμήν μας πως διάγει απολωλώς.

Μπα! Δεν θα ’ναι απολωλός ο εσθλός ποιμήν
στη στοά εφησυχάσουμε χαμένοι
την απώλεια προσπερνώντας νυχτωμένοι
της ψυχής μας μ’ ένα άψυχο αμήν.

Από την ενότητα

προς καταβόθρες

Από τη συλλογή «Περίμετρος», εκδ. Σμίλη, 2023.




Ο Γιάννης Στρούμπας γεννήθηκε το 1973. Κατάγεται από την Κομοτηνή, όπου και διαμένει. Είναι φιλόλογος και διδάσκει στη μέση εκπαίδευση. Τακτικός συνεργάτης των έντυπων λογοτεχνικών περιοδικών Τα Ποιητικά και Θευθ, καθώς και του ηλεκτρονικού Ο Αναγνώστης. Συνεργασίες του έχουν επίσης φιλοξενηθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Απόπλους, (δε)κατα, Διαπολιτισμός, Διάστιχο, Δίοδος 66100, Εξιτήριον, Θέματα Λογοτεχνίας, Κ, Καρυοθραύστης, Κουκούτσι, Μανδραγόρας, Νέα Ευθύνη, Πλανόδιον, Πόρφυρας, Φρέαρ, Φτερά Χήνας, Χάρτης, Bibliothèque, Culture Book, Poeticanet, Poetix και αλλού. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, δύο τόμους δοκιμίων, δύο ανθολογίες, μία μελέτη, ενώ έχει συμμετάσχει και σε συλλογικά έργα. Η Περίμετρος είναι η τέταρτη ποιητική του συλλογή και το ένατο προσωπικό του βιβλίο.

Κώστας Κουτρουμπάκης, "Καλή λευτεριά"

Καλή λευτεριά


νύχτα
το κλάμα στον θάλαμο νεογνών
το τίναγμα της μάνας

ο συριγμός της οβίδας

χρήμα γκαστρωμένο
πόσο σκοτάδι
ακόμη θα γεννήσεις



                    Κώστας Κουτρουμπάκης

Ο Κώστας Ι. Κουτρουμπάκης γεννήθηκε το 1969. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, συγγραφέας και μουσικός. Από τις εκδόσεις Ενύπνιο κυκλοφορούν τα βιβλία του Ο Μαραγκός (2018) και Οι Κάποιοι (2021). Το 2019 αναρτήθηκαν σε διαδικτυακή πλατφόρμα τα Γεφύρια του, πρότζεκτ με οργανικές συνθέσεις και μουσικές πλαισιώσεις ποιητικών κειμένων. Από τις εκδόσεις Ενύπνιο κυκλοφορεί επίσης και η τελευταία του δουλειά, η Vox (2023), μουσικό αναλόγιο ποιητριών της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για αναγνώσεις ποιημάτων, για κάθε ένα από τα οποία έχει γραφεί –ως ανταπόκριση– ένα πρωτότυπο μουσικό κομμάτι, μια μορφή μουσικοποιητικής στιχομυθίας.

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Stanley Arthur Devon (1907-1995): «Royal Air Force Bomber Command, 1942-1945».

A 12,000-lb MC deep-penetration bomb (Bomber Command executive codeword 'Tallboy').

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Μαρία Σκουρολιάκου, "ΜικροΓραφές"

Μες στων γκρεμνών την άκτιστη ηχώ
γράφουν συνθέσεις τα πουλιά
κι ακοίμητα νερά
λέξεις μιλούν αρχέγονες.

Από την ενότητα «Τέθριππα»

                       *   *   *



Κάθε Γενάρη άνεμος μέλλοντος φυσά
κι όλο ένα «θα» βεγγαλικό εκρήγνυται
σε χίλια άστρα μυστικά
που ζωγραφίζουν ένα καλεντάρι.

Από την ενότητα «Ιερή Γεωγραφία»

                       *   *   *



Δεν θα σε συγχωρήσω
ότι να κάμεις μπόρεσες
τον ποταμό μου λίμνη.

Από την ενότητα «Ανθρώπων Μέτρα»

                       *   *   *



Στον δικό σου λαβύρινθο
μην κάμεις το λάθος
και δώσεις ποτέ σε άλλον τον μίτο.

Από την ενότητα «Λάμπα Θυέλλης»

                       *   *   *



Όταν τα χέρια λησμονούν τις αγκαλιές
είναι οι άγγελοι που ’χασαν τα φτερά τους.

Από την ενότητα «Το Πυρ το Εσώτερον»

                       *   *   *



V
Οι μέρες, λέξεις σ’ άγριες δημοσιές.
Ανθρώπινοι συρμοί κορμιά ληγμένα
και οι πεινασμένοι να τρυγούν
αμέτρητους λωτούς.

Από την ενότητα «Επι-Πτώσεις»

                       *   *   *



Να ’ρχεσαι πλάι μου
μ’ όλες τις λέξεις αναμμένες.
Ποιήματα να γράφω
στις σελίδες του κορμιού σου.

Από την ενότητα «Ερωτινό Συντακτικό»

                       *   *   *



Ρυτίδες δεκαπεντασύλλαβες.
Πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη Εκατονταπυλιανή το βιός τους.


                       *   *   *


Κοντά στις εκβολές
θεριεύει ο ποταμός.
Εκεί που νιώθει πως τελεύει.

Από την ενότητα «Προς Δυσμάς»

 

Από τη συλλογή «ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Η Μαρία Σκουρολιάκου γεννήθηκε στην Τιθορέα Φθιώτιδας.

   Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια. Σπουδάστρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου στον Ελληνικό Πολιτισμό. Παρακολούθησε πρόγραμμα Δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

   Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών, της UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποιήματά της, άρθρα και δοκίμια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και διαδικτυακά και στην Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά.

    Το ποιητικό της έργο έχει κριθεί από εξαιρετικούς κριτικούς.

    Έχει βραβευτεί με το βραβείο «Μάρκου Αυγέρη» της Ε.Ε.Λ το 2017, για την ποιητική της συλλογή «Χρώμα Αύριο». Έχει λάβει το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο της Π.Ε.Λ. για το ποίημα «Μάνα», καθώς και άλλα πανελλήνια Βραβεία.

Ποιητικό έργο:

«Αντίδωρο καρδιάς», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 1999, 2005, 2011.

«Δακτυλικά αποτυπώματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.

«Ακάθιστος λόγος», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 2008, Β΄ εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

«Χρώμα Αύριο», Αυτοέκδοση, Λαμιακός Τύπος, 2015, Β΄ έκδ. 2022.

«Χρώματα του Αναστάση», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

«Σώμα του Χρόνου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2021.

«ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Παραμύθι:

«Το αστεράκι του Μάριου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

Ομάρ Καγιάμ, "Ρουμπαγιάτ"

Τη μέρα την αυριανή αφού κανένας δεν σού τάζει,

εσύ με τη βαριά καρδιά γλέντα λοιπόν στη φεγγαράδα

και πίνε αχόρταγα καλό κρασί. Μπορεί ένα μεσονύχτι

να ψάχνει το φεγγάρι να μάς βρει, και να ’μαστε φευγάτοι.

҉

Να μην αφήνεις σύννεφο κακοκεφιάς να σε τυλίγει,

κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ’ αναίτιας λύπης την ομίχλη.

Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι,

μέχρι που ο πηλός τής γης να ζυμωθεί με τον πηλό σου.

҉

Εσύ, που ακόμα κι άγρια ρόδα ζήλεψαν τα μάγουλά σου,

που βγήκε η όψη σου η χυτή από καλούπι πορσελάνης,

τις πλάνες σου έριξες ματιές στον βασιλιά τής Βαβυλώνας,

κι έχασε πύργους, άλογα, τρελούς, και τη βασίλισσά του.

҉

Αυτός ο θόλος τ’ ουρανού, που μάς σκεπάζει σαστισμένους,

είναι σαν θέατρο σκιών που μαγικό στριφογυρίζει.

Λυχνάρι του ο ήλιος, και πλατύ λευκό πανί του ο κόσμος,

και πίσω αμέτρητες φιγούρες σκοτεινές που παραδέρνουν.

҉

Τινάχτηκα σαν το γεράκι απ’ τα μυστήρια του κόσμου

κι όλο πιο ψηλά να φτάσω έβαλα τα δυνατά μου.

Μα εκεί κανείς σοφός δεν ήταν που να ξέρει την αλήθεια,

και να ’μαι πίσω, να περνώ την ίδια πύλη απ’ όπου βγήκα.

҉

Τη ρίζα τής απαντοχής το ριζικό μου όταν κόψει,

κι αν έχω σκορπιστεί στους τέσσερις ανέμους, τον πηλό μου

μαζέψτε, φίλοι μου καλοί, και φτιάξτε μια κρασοκανάτα.

Ίσως, γεμάτος με κρασί, για μια στιγμή να ξαναζήσω.

҉

Εκείνος ο Καγιάμ, που έραβε τις τέντες τής Σοφίας,

έπεσε ξαφνικά και κάηκε σ’ ένα καμίνι θλίψης.

Έκοψε τής ζωής του το σκοινί τής μοίρας το δρεπάνι,

κι ο μεταπράτης των ψυχών τον πούλησε φτηνά· για ένα τραγούδι.

Απόδοση: Αργύρης Ευστρατιάδης

Από το βιβλίο «Ομάρ Καγιάμ, Ρουμπαγιάτ», εκδ. Πατάκη, 2015.
Απόδοση: Αργύρης Ευστρατιάδης.



Ο Ομάρ Καγιάμ (1048-1131) ήταν διάσημος μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος τής εποχής του. Δεν υπάρχει όμως ίχνος αδιάσειστης πληροφορίας ότι ήταν και ποιητής. Μαρτυρίες γραμμένες περίπου 150 χρόνια μετά το θάνατό του αναφέρουν ότι ίσως έγραψε μερικά ρουμπαγιάτ (τετράστιχα), ενώ μεταγενέστερα χειρόγραφά του αποδίδουν συνολικά ως και 2.000 ποιήματα (!).
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα τετράστιχα, ίσως και όλα, είναι ψευδεπίγραφα. Έτσι, το όνομα "Καγιάμ" θα πρέπει να θεωρείται ότι εκπροσωπεί ανώνυμους ποιητές μιας "καγιαμικής" σχολής. Όμως, ανεξάρτητα από το ποιος κρύβεται πίσω από κάθε τετράστιχο, το σημαντικό γεγονός είναι ότι μια προσεκτική τους επιλογή, όπως αυτή που επιχειρείται σ’ αυτό εδώ το βιβλίο, μπορεί να αναδείξει ένα (συλλογικό) έργο υψηλής ποιητικής αξίας.
 
Τα Ρουμπαγιάτ του Καγιάμ έγιναν γνωστά στη Δύση από την ακραία παράφραση του Edward FitzGerald (Λονδίνο, 1859), που είχε προοδευτικά πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό. Για μια πιστή όμως μεταγραφή, η ελληνική απόδοση που παρουσιάζεται εδώ έχει βασιστεί σε κατά λέξη μεταφράσεις από τα περσικά, που έγιναν κατά καιρούς από διαθέσιμα χειρόγραφα (πέντε αγγλικές, δύο γαλλικές και μία ισπανική).
 
Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η καγιαμική ποίηση είναι μυστικιστική. Μια άλλη όμως άποψη, που εξηγεί πολύ πιο πειστικά την γοητεία που ασκούν τα Ρουμπαγιάτ στο πλατύ κοινό, υποστηρίζει ότι ο φαινομενικά ανακρεόντειος ηδονισμός του Καγιάμ δεν είναι αλληγορικός, αλλά εκφράζει έναν βαθύ σκεπτικισμό και μια απέραντη θλίψη για την "ανθρώπινη κατάσταση": ο Χάρος μάς παραμονεύει, κι όταν φύγουμε δεν θα γυρίσουμε· αυτή εδώ η ζωή, είναι ο Παράδεισος. Άδραξε λοιπόν τη μέρα, γιατί αυτή είναι η μόνη παρηγοριά για μια ύπαρξη δίχως νόημα: πιες το κρασί σου, βρες χαρά με την παρέα σου, και κάνε έρωτα.
 
Η απόδοση φιλοδοξεί να ακούγονται οι στίχοι του Καγιάμ ως στρωτά ελληνικά, όταν διαβάζονται φωναχτά. Ακόμα, έχει γίνει προσπάθεια να διατηρηθεί ακέραιο το λεπτό χιούμορ και ο σαρκασμός τού ποιητή, η συγκινητική του απλότητα, το παιχνίδι των υπαινιγμών του, οι εκπλήξεις τής εικονογραφίας που απλόχερα προσφέρει, ο ρεαλισμός των στίχων, η γήινη ευαισθησία του, και ο βαθύς ίσκιος τής μελαγχολίας του. Χωρίς αμφιβολία, η ποίηση του Καγιάμ είναι διαχρονική, κι έχει απόλυτη σχέση με το σήμερα και με μάς.

Από την έκδοση

Παρέμβαση, Περιοδικό Λόγου και Τέχνης, τεύχος 217-218

Παρέμβαση

Περιοδικό Λόγου και Τέχνης

τεύχος 217-218

 

Περιεχόμενα

 
 
    1.   Χλόη Κουτσούμπελη, 2 ποιήματα
    3.   B. Π. Κ., ενδόδημα και αποικιακά
  10.   Γιώργος Κεντρωτής, μετάφραση
  12.   Αντώνης Κάλφας, Αυτό που έρχεται ξεκίνησε από μακριά
  14.   Συνέντευξη Ηλίας Κεφάλας
  19.   Σίμος & Λένα Οφλίδη, Το παράπονο του Ινδού
  25.   Κώστας Θ. Ριζάκης, τ’ άφεγγα ντόρτια
  26.   Αρετή Γκανίδου, 3 ποιήματα
  28.   Σουλτάνα Βουδούρη, 2 ποιήματα
  29.   Μαρία Πολίτου, Χαϊκού
  30.   Σπύρος Κουταβάς, 3 ποιήματα
  31.   Χρήστος Β. Μασσαλάς, Το οικογενειακό περιβάλλον στον χρόνο…
  33.   Τάσος Ελ. Πτωχός, Τύψεις και ενοχές
  34.   Β. Π. Καραγιάννης, Το μόνον της ζωής μου «ρουσφέτιον»
  36.   Διπλή συνέντευξη: Σταύρος Σταμπόγλης – Κώστας Θ. Ριζάκης
  43.   Θανάσης Κουτλής, 1 ποίημα, μετάφραση
  46.   Βασίλης Mαρκόπουλος, Kακοτυχία
  52.   Νώντας Κωνσταντακόπουλος, Το σκοτεινό βαγόνι
  53.   Νίκη Μουντράκη, Κυριακής εγκώμιον
  55.   Σωτήρης Σαράκης, 2 ποιήματα
  56.   Φωτεινή Βασιλοπούλου, Το γαλλικό ντοκιμαντέρ
  58.   Μάκης Καραγιάννης, Τέχνη με ταπεινά υλικά
  60.   Συμεών Γρ. Σταμπουλού, πεζό
  62.   Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου, Οδός Γλάδστωνος
  64.   Θέμης Κωτούλας, Το αίνιγμα του χρόνου
  69.   Δέσποινα-Μαρία Ράμμου, Έπεα πτερόεντα
  70.   Αθηνά Παπαδοπούλου, Ξηροί καρποί ποτά
  72.   Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, 4 ποιήματα
  73.   Βασίλης Κλείτσας, 2 ποιήματα
  74.   Kωνσταντίνος Κομιανός, 5 ποιήματα
  75.   Βασιλική Στεργίου, Ο γενναίος τσαλαπετεινός
  80.   O κόσμος της λογοτεχνίας με μια ματιά
  83.   Νέες κυκλοφορίες των Εκδόσεων Παρέμβαση
  87.   Δράσεις πολιτισμού της Παρέμβασης
  94.   Φιλιώ Μπτούρη για Μαρία-Δέσποινα Ράμμου
  97.   Δ. Χριστοπούλου για Δ. Αναπολιτάνο
101.   Στράτος Ηλιαδέλης για Β. Π. Καραγιάννη
102.   Αναστάσιος-Μάριος Μιχαηλίδης για Γιώργο Δρίτσα
103.   Γιώργος Δελιόπουλος για Ολυμπία Τσικαρδάνη
105.   Δημήτρης Κονιδάρης για Κατερίνα Κουρή
107.   Αγαθοκλής Αζέλης για Θωμά Ψύρρα
111.   Οδός βιβλίων
112.   Πάροδος περιοδικών

Έργο εξώφυλλου: Κώστας Ντιός
Σχεδίαση: Βασιλική Τσιάρτα



Παρέμβαση
Περιοδικό Λόγου και Τέχνης
Πρώτο έτος κυκλοφορίας 1984
Νυν Έτος 40ο

Εκδότες: Β. Π. Καραγιάννης, Δήμητρα Καραγιάννη
Διευθυντής: Β. Π. Καραγιάννης
Υπεύθυνη δράσεων: Δήμητρα Καραγιάννη

Διεύθυνση: Χ. Μούκα 1, 50131, Κοζάνη
Tηλ. επικοινωνίας: 2461034691 | 6934812044

Συνεργασίες, αλληλογραφία:
paremvasi@yahoo.gr
paremvasiculture@yahoo.com


Στο διαδίκτυο:
https://paremvasiculture.gr/
https://paremvasiculture.wordpress.com/
https://paremvasibooks.gr/
http://iparemvasi.blogspot.com/



Η Παρέμβαση είναι ένα λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφορεί αδιάκοπα από το 1984. Όλα αυτά τα χρόνια είναι σταθερός πρεσβευτής της λογοτεχνίας και του πολιτισμού. Είναι ένα από τα μακροβιότερα λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας. Κυκλοφορεί 4 φορές το χρόνο και μετράει 218 τεύχη. Στο περιοδικό δημοσιεύουν διακεκριμένοι λογοτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων από όλη τη χώρα. Φιλοξενεί άρθρα, ποιήματα, διηγήματα, συνεντεύξεις, κείμενα, σχόλια, δοκίμια και κριτικές, που διανθίζονται από φωτογραφίες και εικαστικά έργα. Η Παρέμβαση έχει πραγματοποιήσει αφιερώματα σε κορυφαίους Έλληνες λογοτέχνες (Παπαδιαμάντη, Σολωμό, Χριστιανόπουλο, Κακναβάτο, Μαρωνίτη, Αναγνωστάκη, Κρυστάλλη, Σεφέρη Ελύτη, Καζαντζάκη, Σαχτούρη), αλλά και στην Κυπριακή ποίηση, την ποίηση της Θεσσαλονίκης, την Βαλκανική ποίηση, την γυναικεία ποίηση κ.α. Το 2013 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για την προσφορά της στην Νεοελληνική Λογοτεχνία.
   Η Παρέμβαση, ως πολιτιστικός φορέας, έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες εκδηλώσεις λογοτεχνικού, πνευματικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος στην Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο. Συνέδρια, ημερίδες, παρουσιάσεις βιβλίων, ποιητικές βραδιές, αφιερώματα, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, μουσικές εκδηλώσεις. Αναπτύσσει διαχρονικά μία πλούσια δραστηριότητα, εκπέμποντας σήμα εθνικής εμβέλειας στα λογοτεχνικά και πολιτιστικά πράγματα. Η Παρέμβαση κατά τα έτη 2016-2022 πραγματοποίησε έξι Πανελλαδικά Συμπόσια Λογοτεχνίας και συμμετείχαν σε αυτά εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και του πολιτισμού από όλη τη χώρα. Κάθε Συμπόσιο λογοτεχνίας είχε ως τιμώμενο πρόσωπο μια κορυφαία προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων: Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Τίτος Πατρίκιος, Ρέα Γαλανάκη, Παντελής Μπουκάλας. Η Παρέμβαση στηρίζει σταθερά την λογοτεχνική παραγωγή και την πνευματική ζωή του τόπου και της χώρας και συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση ενός πολιτιστικού τοπίου, το οποίο περιγράφει το χθες και σηματοδοτεί το αύριο.

Πηγή: https://paremvasiculture.gr/

Κώστας Θ. Ριζάκης, "η ανυπακοή βοά προς ακοήν"

η ανυπακοή βοά προς ακοήν


«στρίβεις δεξιά μετά την δημοσιά» κάπως αργά ε-
θυμήθηκε μην εντολής απίστησεν ο αφού φορεύς ι-
δίας ή μήπως η παραίνεσις (απλή απλουστάτη ώς
φιλική νά που διευθετούνται νυν εντός τών σκέψ-
εων όλα) τον ώθησε ναν πορευθεί μπατάλικα μπερ-
δεύων τό πρώτο πριν το δεύτερον οπότε πάει πού

κι εβάδισεν κόντρα καημός μέχρις σκασμού τά ντοκ

ώσπου μπαρκάρεις ο ποιητής στον πόντο, ελλοχεύων

                                                     Κώστας Θ. Ριζάκης

Ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης (Λαμία, 1960) εξέδωσε δεκαπέντε συλλογές, τη μία συγκεντρωτική (των εξ πρώτων ‒ γ΄ επαν. Κουκκίδα 2020). Διηύθυνε ή και συνδιηύθυνε επτά έως τώρα (σε εννέα εν συνόλω περ.) λογ. περιοδικά. Επίσης, επιμελήθηκε περί τα 200 βιβλία (ιδία ποιητικά), αρκετά αφιερώματα σε έντυπα άλλων, καθώς και τιμητικούς τόμους σε μορφές (Κ.Ε. Τσιρόπουλο, Γ. Πέγκλη, Μ. Μέσκο, Ο. Αλεξάκη, Σ. Σαράκη, Ζ. Σαμαρά, Β.Π. Καραγιάννη, Γ.Χ. Θεοχάρη, Δ. Αγγελή ‒ τα τελευταία 2 υπό έκδοσιν) τής λογοτεχνίας μας. Ενασχολείται δε και συνεχίζει, με τη σύγχρονη γυναικεία γραφή (Ζ. Δαράκη, Λ. Παππά, Μ. Καραγιάννη, Κ. Κούσουλα, Χ. Κουτσουμπέλη, Έ. Λάγκε, Έ. Κορνέτη, Ν. Κεσμέτη, Κ. Ρουκ, Μ. Κουγιουμτζή, Α. Μπακονίκα, Ά. Γρίβα, Δ. Δημητριάδου, Ν. Χαλκιαδάκη). Πρόσεξε πολύ όσους νεώτερους άξιους. Τελευταία του συλλογή (με τον Σταύρο Σταμπόγλη) η, πυξίδα ουρανομήκης, εκδ. Παρέμβαση 2023. Έχουν γραφεί και εκδοθεί πολυάριθμα μελετήματα για το ποιητικό του έργο.



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Théo van Rysselberghe, «The man at the helm», 1892.
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Αριστούλα Δάλλη, "Το δέρμα της φώκιας"

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ME TO ΜΠΛΕ ΠΑΛΤΟ

 
 
Τέσσερις άνθρωποι τυλιγμένοι σφιχτά στα πανωφόρια μας περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής για μία εξέταση τομογραφίας. Κοινό μας χαρακτηριστικό οι παράξενες φυσιογνωμίες μας.
    Ο πιο ηλικιωμένος από μας βουλιάζει αμίλητος στην πολυθρόνα του. Τα χείλη του είναι δύο οριζόντιες γραμμές και τα άχρωμα μάτια του σκιάζονται από πυκνά λευκά φρύδια. Ο νεαρός άνδρας που κάθεται στον καναπέ έχει υπερβολικά μεγάλα αυτιά. Πετιούνται δεξιά και αριστερά σαν φτερά αεροπλάνου. Η κυρία απέναντι μου είναι φαλακρή. Τα παχιά της χείλη έντονα βαμμένα κόκκινα. Δεν έχει ματοτσίνορα. Ψάχνω στην τσάντα μου για χαρτομάντιλο, θέλω να σκουπίσω και να κρύψω τη μεγάλη στραβή μου μύτη που δεσπόζει στο πρόσωπό μου, αλλά δεν βρίσκω τίποτε εκτός από τσιγάρα.
    Τότε ακούω το όνομά μου. Ακολουθώ τον γιατρό. Στο γυάλινο διαχωριστικό ανάμεσα στα δύο δωμάτια αντικρίζω την αντανάκλασή μου. Μία άγνωστη γυναίκα με μπεζ παλτό και άδειο πρόσωπο με κοιτάει με ύφος χαμένο.
    «Μην ανησυχείτε» λέει ο γιατρός. «Είναι μία τυπική εξέταση».
    Προχωρώ υπνωτισμένη. Πρέπει να μείνω ακίνητη μέσα στον τομογράφο έως ότου τελειώσουμε. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τις εικόνες που έρχονται ελεύθερα στο μυαλό μου.
    Ένα κοριτσάκι μ’ ένα μπλε παλτό και σκούφο εμφανίζεται απρόσκλητο.
    Είμαι εγώ στα επτά μου χρόνια και ακτινοβολώ από χαρά. Ο πατέρας μου που λείπει συχνά σε ταξίδια, έχει γυρίσει και μου έχει φέρει ένα πολύ όμορφο βελούδινο παλτό και σκούφο. Όταν τα φορώ δεν βλέπω τη μεγάλη μύτη μου για την οποία με κοροϊδεύουν τα παιδιά στο σχολείο.
    «Αυτό είναι το αληθινό σου πρόσωπο. Είσαι όμορφη γιατί σ’ αγαπώ» μου έλεγε ο πατέρας καθώς με σήκωνε στην αγκαλιά του. Τούτο ήταν και το τελευταίο δώρο του πριν φύγει για πάντα.
    Με εγκλωβισμένο το κεφάλι και το σώμα μου στο κουβούκλιο του τομογράφου μιλάω σε κείνο το κοριτσάκι για πρώτη φορά. Και για πρώτη φορά αυτό γυρνά, με κοιτάζει στα μάτια και μου χαμογελά.
    Ακούω στ’ αυτιά μου τη φωνή του γιατρού.
     «Τελειώσαμε. Όλα καλά».
    Την ώρα που φεύγω, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη του διαδρόμου. Το μπεζ μου παλτό έχει αλλάξει χρώμα, έχει γίνει μπλε.
Χαμογελώ ευτυχισμένη καθώς βλέπω από την άλλη όχθη του καθρέφτη μία όμορφη γυναίκα να μου γνέφει «σ’ αγαπώ».

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΜΑΤΙ

Η μητέρα με φώναζε Τζο. Όλη την ημέρα ήταν σκυμμένη πάνω από το καλάθι με τα χρωματιστά νήματα και έφτιαχνε για μένα ζακέτες, σκουφιά, κασκόλ. Όταν μεγάλωσα έπλεκε τα φορέματα μου. Αγαπημένο της χρώμα το κόκκινο.
    Μία μέρα μου χάρισε τον Άντι, έναν πολύχρωμο παπαγάλο, και όλα τα κοσμήματα της. Δεν αποχωρίστηκα τίποτε δικό της. Ούτε τα δύο διαφορετικά σε χρώμα μάτια που κληρονόμησα από αυτήν. Καστανό το αριστερό και γαλάζιο το δεξί. Μου άρεσε από παιδί να ζωγραφίζω. Αντί για μολύβι και τετράδιο κρατούσα πάντα πινέλο, τελάρο και χρώματα. Κανένας δεν ήξερε ότι τα μοντέλα στους πίνακες μου τα έβλεπα μόνο μέσα από το γαλάζιο μάτι μου, κλείνοντας το καστανό. Ήταν πάντα μία πύλη ανοιχτή στο κόσμο του θαυμαστού.
    Όλα άλλαξαν όταν η μητέρα έφυγε από την ζωή ξαφνικά. Τότε ο παπαγάλος, κατάσκοπος της μητέρας μου, κάθισε για τα καλά στον ώμο μου. Με φώναζε Τζο, μιμούμενος αυτήν. Πολλές φορές έσκυβε με περιέργεια μέσα στο γαλάζιο μάτι μου για να δει τι βλέπω. Μία φορά έσκυψε τόσο πολύ που με το ράμφος του έσπρωξε το μάτι μου πέρα από την πύλη. Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω. Η πύλη έμεινε ολάνοιχτη στο κενό.
    Έτσι κατέβασα το βλέφαρό μου και την έκλεισα για πάντα. Για τιμωρία έκοψα τη γλώσσα του Άντι, και με το πινέλο και έβαψα τα πολύχρωμα φτερά του μαύρα. Πέταξα τα φορέματα. Φόρεσα παντελόνι. Από τότε αυτός είναι πια ένα μαύρο άσχημο κοράκι και εγώ ο άνθρωπος με το ένα μάτι.

*   *   *

Το δέρμα αποτελεί ζωτικό όργανο για τη βιολογική λειτουργία. Είναι όμως και το κατεξοχήν επικοινωνιακό μέσο, ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ του εσωτερικού σώματος και του εξωτερικού κόσμου.
    Ανάλογα με τα πρώτα ερεθίσματα που καταγράφει ο υποδοχέας δέρμα, άλλοτε διαμορφώνεται μία υγιής και άλλοτε μία κατακερματισμένη εικόνα του εαυτού.
Στην πρώτη της συλλογή διηγημάτων, η Αριστούλα Δάλλη δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη γυναίκα ως Θηλυκή Αρχή, ως σχέση με την Αρσενική Αρχή, ως Αρχέγονη Μητέρα, ως πρωταρχική σκηνή της αίσθησης στον κόσμο.
    Οι ήρωές της –αρχετυπικές μορφές– πορεύονται ανάμεσα στην ορμή της ζωής και του θανάτου, στο σωματικό και ψυχικό Εγώ, στην προδοσία και στη δέσμευση, στο μίσος και στην αγάπη, ανιχνεύοντας την ταυτότητα και το πρόσωπό τους.
 

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης

Από το βιβλίο «Το δέρμα της φώκιας», εκδ. Βακχικόν, 2024.




Η Αριστούλα Δάλλη γεννήθηκε στα Γρεβενά και ζει στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε στη Δημόσια Υγεία ως φυσικοθεραπεύτρια. Είναι Εικαστική ψυχοθεραπεύτρια, Συστημική οικογενειακή θεραπεύτρια, υπεύθυνη συντονίστρια του Κέντρου Προσωπικής Ανάπτυξης και Ψυχοθεραπείας μέσω της Τέχνης Άκεσα, Θεσσαλονίκη. Είναι εικαστικός με συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις και γράφει πεζά, ποιήματα, δοκίμια και βιβλιοπαρουσιάσεις. Έργα της έχουν συμπεριληφθεί στους συλλογικούς τόμους Φλέβες γραφής (εκδόσεις Ρώμη 2019), Η συμβολή των Ψυχοθεραπειών μέσω της Τέχνης στην Ψυχιατρική Θεραπευτική (εκδόσεις Βήτα 2019), Επιστολές από μια άλλη ήπειρο (εκδόσεις Ρώμη 2022) και Ο χρόνος που περνά και χάνεται (εκδόσεις Παρέμβαση 2023), ενώ έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως τα: Περί Ου, Παρέμβαση, fractal, frear, Culturebook, Θευθ και Καρυοθραύστις. Το δέρμα της φώκιας είναι το πρώτο της βιβλίο.

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, "με λένε Εύα"

με λένε Εύα


με λένε Εύα και είμαι μισή
–κομμάτι απ’ το πλευρό του άλλωστε–
με αποκάλεσαν άτακτο στοιχείο
έφαγα το κεφάλι του ουροβόρου όφεως
αυτός την ουρά του
ο Αδάμ το μήλο
μετά ο κόσμος ήρθε στα ίσα του
επινοήθηκαν σπουδαίες έννοιες
μίασμα ύβρις δολιότητα εκδίωξη
χρίσαμε εφέτη τον εθίσαμε να κλέβει στο ζύγι
ένοχο ορίσαμε την ενδόμυχη επιθυμία
μου ανατέθηκε να την προσωποποιούμαι
τη θύμιζαν ο αριστερός μαστός μου το τρέμουλο των γλουτών
εκείνο το λακκάκι στο λαιμό μου
χάσαμε τα άδολα εκμαγεία βέβαια
όμως κερδίσαμε στην αναζήτηση
πώς θα αντέχονταν αλλιώς τέτοια ανία τέτοια τελείωση
το πιο σπουδαίο ωστόσο συμβαίνει τις νύχτες
όταν μετουσιώνεται η στιγμή σε αιωνόβιο δέντρο
τότε αφοσιωμένη τής υποκλίνομαι
βγαίνω απ’ τον εαυτό
γίνομαι φτερό Ίκαρου λιώνω στο στέρνο του άνδρα

και να σκεφτείς όλοι τους έχουν εξέλθει από τη μήτρα μου
και ο πρωτόπλαστος και ο Άβελ και ο Κάιν και οι θεοί και τα δαιμόνια





είμαι η Αφροδίτη του Χόλε Φελς


είμαι η Αφροδίτη του Χόλε Φελς η αρχέγονη μήτρα
είμαι το άχρονο σύμπαν το χάος και η ρωγμή του
είμαι η άμωμος η αμαρτωλή η νύχτα της αυγής η μητέρα
είμαι η γη κι ο ουρανός το αδιαίρετο Όλο
είμαι η επινόηση του έρωτα το όνειρο της Σελήνης
είμαι το θηκάρι του ιερού φαλλού το μόριο της νεφέλης
είμαι η στιγμή του εφήμερου χαραγμένη στο αιώνιο τώρα
είμαι ο λόγος του άλογου το άλογο του λόγου
είμαι η κιβωτός του Νώε η ζώνη της Ιππολύτης
είμαι η τελετουργία της μνήμης των σπηλαίων βραχογραφία
είμαι ο δίσκος της Φαιστού η ηλιόπετρα των Αζτέκων
είμαι το προσωπείο της Μέδουσας το αίνιγμα της Σφίγγας
είμαι η διώρυγα του Σουέζ η γέφυρα και το ρήγμα
είμαι η άρπα της Σαπφώς η ματωμένη χλαμύδα της Υπατίας
είμαι το μήλο του Νεύτωνα η υδρόγειος σφαίρα του Γαλιλέι
είμαι το συλλογικό ασυνείδητο οι ελεύθεροι συνειρμοί του Φρόυντ
είμαι η κουρασμένη Καρυάτιδα με το εποικοδόμημα στο κεφάλι
είμαι το φοβισμένο αμφίβιο μεταμορφωμένο σε χρυσαλλίδα
είμαι το θηλυκό τίποτα καρφιτσωμένο στην κόμη της Βερενίκης
είμαι η φάλαινα που αιμορραγεί πεθαμένα κοράλλια
είμαι το μοιρολόι της θάλασσας ο παφλασμός των κυμάτων
είμαι το έσχατο μυστήριο το ανερμήνευτο θαύμα

είμαι η ανθός τού Εσύ του Εμείς η ρίζα
είμαι εγώ η Άνθρωπος





φωνή V


άλλοι την είπαν ευφρόσυνη πηγή
άλλοι θεμέλιο και πλήρωση
την αναζήτησαν σε ματιά μητρικά
σ’ ερωτευμένες Αφροδίτες
πολλοί περιπλανήθηκαν σ’ αντικατοπτρισμούς
σύρθηκαν σε γκρεμούς κατακρημνίστηκαν
άλλοι της φόρεσαν φτερά ουτοπικά
και βούλιαξαν στη λάσπη του χιονιού
άλλοι την απαρνήθηκαν κι έμειναν σε χείμαρρους χαλίκια
άλλοι την έπνιξαν στ’ απόνερα της λήθης
πολλοί αυτόοικτίρονται που έδωσαν μα δεν έλαβαν
−μα πως να δώσεις αν δεν έχεις−
πολλοί την επινόησαν ποίημα συνέγραψαν δοκίμια
έλιωσαν σιδερένια πέδιλα αποζητώντας την εις μάτην
άλλοι εν χορώ την ύμνησαν ως κραταιά
οι ποιητές οι μουσικοί κάποιες στιγμές
ένιωσαν το άγγιγμα των πέπλων της

κανείς δεν βρήκε την ουσία της ουσίας της
κανένας δεν την όρισε

μόνο κάποια παιδιά τη θήλασαν στης μάνας τους το γάλα
την αφομοίωσαν στα κύτταρα
έδεσαν ιστό όπως δένεται τ’ ατσάλι
έγιναν ανθοκόμοι πρόσφεραν αντίδωρα
αυτούς τους είπαν οραματιστές αλαφροΐσκιωτους

εγώ ερασιτέχνης της ζωής
στον άδειο τοίχο εναποθέτω δυο δάκρυα





ανδροειδές


είμαι σκέτη ύλη
κι όμως άυλο
έχω φωνή
και όμως άφωνο
δίχως φωνητικές χορδές
ηχώ παρηχήσεις
το άκρον άωτον της λογικής
και όμως άλογο
λέξεις ανάλεκτες κατακλύζουν
την αφύσικη φύση μου
δίχως θεούς δίχως δαίμονες
δίχως αβεβαιότητες και σχετικότητες
εργαλείο κι όμως εργοδηγός
έρχομαι με απαντήσεις πριν το ερώτημα
είμαι η λύση άνευ προβλήματος
χειραγωγούμενος
κι όμως χειραγωγώ
υποτελής
και όμως δυνάστης
γράφω σονέτα εφάμιλλα του Πετράρχη
διαγωνίζομαι με ομότεχνους
απόγονοί μου οι γεννήτορες

ας είχα επιτέλους και μια τεχνητή καρδιά
να ξέπλυνα στο δάκρυ τον κόσμο αυτό τον μάταιο





αναζωπύρωση


αναζωπύρωση
βυθίζομαι στο βυθό
στο τέλος του τέλους
ο κορμός μου σκάφανδρο
οι ρίζες μου ακτίνες φωτός
διακτινίζονται διαστρική σκόνη
πορεύομαι στο διάστημα
βιονική επωδός αρχαίων ρηγμάτων
φέρω φύλλα ηλεκτροφόρα
τα άνθη μου αναθυμιάσεις θείου
αναμιγνύομαι με νέον
φεγγοβολώ συσκοτισμένο
χάνομαι στο αχανές
πεφταστέρι στο χάος
σπινθηρίζω ρυθμικά στη ρωγμή
ουράνιο σώμα σε μαύρη τρύπα
καιόμενη λίθος

αναζωπύρωση





Από τη συλλογή «με λένε Εύα», εκδ. Μανδραγόρας, 2023.